Да не ме уништеше хероинот, ќе бев втор Ѓоковиќ: Животна исповед на најголемата надеж на југословенскиот тенис кој го победи и Федерер
- Зедов хероин за прв пат на 21 година. Тогаш започнува мојот пекол. Западнав во долгови, во тешки кризи со наркотици, почнувам да крадам за да добијам дрога - ја започнува својата животна исповед Никола Гњатовиќ.
Бивша Југославија отсекогаш била земја на тениски таленти и големи шампиони. Од БобаЖивојиновиќ и Горан Иванишевиќ, преку Моника Селеш до Ана Ивановиќ, Јелена Јанковиќ и најдобриот светски рекет Новак Ѓоковиќ. И додека сите знаеме за наведените имиња, за Никола Гњатовиќ, пошироката јавност ретко слушнала. И ова е можеби најголемиот тениски талент на овие простори во последните неколку децении, момче за кое Срѓан Ѓоковиќ, таткото на Новак, рече дека не видел поголем талент од негона белот спорт.
Секој денес ќе ви го повтори истото на тениските терени во Белград на Црвена Звезда, од луѓето што ги средуваат терените до легендите на клубот Горан Бјелица и Бобо Војиновиќ.
„ Играв и за репрезентацијата на Дејвис купот на Србија против Турција и Мароко. Во тоа време со мене беа репрезентативците Типсаревиќ, Вемиќ и Тошиќ. Пред тоа ги победив Марат Сафин и Фернандо Гонзалес во јуниорска конкуренција, а го победив Роџер Федерер на еден тренинг. Нема кој тогаш не ми го предвиде светскиот врв- вели Никола
- Земав хероин. Се обидувам да продолжам да играм тенис, но не ми оди добро. Во тоа време, моето семејство се распаѓаше, а мојот живот беше во целосен хаос. Повеќе од десет пати сум бил во болница. Цели 17 години минував низ ужасите што ги носи дрогата со себе.
- Поранешните играчи и колеги им велат на родителите на децата што ги тренирам дека сум поранешен наркоман и дека не треба да ми ги даваат децата да ги учам тенис. И јас никогаш, дури и кога бев во најтешки кризи, не препродавав дрога, ниту пак давав дрога на некое дете, ако тоа се случеше ќе си ја отсечев раката- дециден е Никола.
- Не сум го заборавил тенис, можам да препознаам талентирано дете и за разлика од деведесет проценти тренери, ако видам дека млади или стари не се талентирани во тенис, веднаш им велам на нивните родители и не ги лажам дека нивното дете е дополнителен потенцијал- искрен е Гњатовиќ.
- Роден сум во Белград, во Врачар во 1979 година. Мајка ми, татко ми и постарата сестра беа во моето семејство кои живееја нормален живот и љубовта и вниманието никогаш не недостасуваа. Имаше фудбалски и тениски игралишта пред нашата зграда, а јас буквално секој ден гледав фудбалери и тенисери од прозорецот и се вљубив во овие спортови. Сепак, тенисот некако ми влезе под кожа и на помалку од седум години, тие ме запишаа во тенискиот клуб Кошутњак, рече Никола на почетокот на својата исповед.
Само три месеци им беа потребни на тренерите да го препознаат огромниот потенцијал кај малото момче.
- Драган Черер, мојот прв тренер, ми предложи да одам на турнирот во Пореч и тоа беше храбар потег. На изненадување на сите, го освоив тој турнир. Славниот тренер Горан Бубањ ме забележа во Пореч и ме донесе во Партизан. Во Партизан станав државен шампион на возраст под десет години, а зад мене беа такви имиња како Иво Карловиќ и Иван Љубичиќ. До осумнаесеттата година бев државен шампион на сите возрасти. Во тоа време, на тренинг го победив и Ненад Зимоњиќ, кој е три години постар од мене. Сепак, бидејќи ме измамија во Партизан за професионален договор, јас го напуштив клубот и се преселив во мојот најголем ривал Звезда. Директорот на клубот, Слободан Војиновиќ, ме прифати скоро како син и најголемите успеси ги остварив во Звезда: Бев шампион на Југославија до 18 години во сингл и во двојки, а тоа го постигнав на 16-годишна возраст, сениорски државен првак двапати по ред- додава Никола.
Круната на сè за Никола е играњето на најпрестижниот светски тениски турнир - Вимблдон. За жал, дури и тогаш, за херојот на оваа приказна, започнуваат проблеми, пред се од материјална природа.
- Испаднав веднаш на стартот и во двата наврати, во 1996 и следната 1997 година, само затоа што немав финансии за да можам да се подготвам за тревната површина. Сепак, на Вимблдон, сите го забележаа мојот голем талент. Во 1998 година, јас бев избран за спортист на годината од страна на Здружението на спортови на Црвена звезда и добив подарок часовник. Играв и за репрезентацијата на Дејвис купот на Србија против Турција и Мароко. Во тоа време со мене беа репрезентативците Типсаревиќ, Вемиќ и Тошиќ. Пред тоа ги победив Марат Сафин и Фернандо Гонзалес во јуниорска конкуренција, а го победив Роџер Федерер на еден тренинг. Нема никој што тогаш не ми го предвиде светскиот врв, се присетува Гњатовиќ.
Сепак, судбината сакаше поинаку. По краток престој и играње во Барселона, следува бомбардирањето на НАТО во 1999 година. Никола се враќа во Белград, не сонувајќи дека наскоро ќе доживее спортски, но и доживотен пресврт.
- Сакав да бидам со моите родители и со моите луѓе кога е најтешко. Во Барселона не поминав најдобро како што сакав, пред се затоа што не најдов соодветни спонзори. Во меѓувреме, до почетокот на 2000-тите, изгубив многу поени на АТП-листата. Станав спаринг партнер на Јелена Јанковиќ и потпишав договор со компанијата Хед, со која исто така договор имаше и Горан Иванишевиќ. Добив понуда од клубот Проема од Брчко да бидам тренер и да одам во Босна. Таму соработував со колега и пријател кој беше зависник од опијати, но не знаев тогаш.
За жал, не можев да издржам да се дружам со него и зедов хероин за прв пат на 21 година. Тогаш започнува мојот пекол. Почнав да запаѓам во долгови, во тешки кризи со дрога, почнав
да крадам за да добијам дрога. Ужас!!! Бев упорен иако и не сакав да дозволам таа чума да ме порази. Преку клинички третман и терапија, успеав да се справам и сега сум целосно чист веќе три години. Не сум го заборавил тенисот, но ме боли тоа што некои пријатели и колеги како да ме заборавија, вели Никола со тага во гласот.
За среќа, Никола има и луѓе околу себе кои не го заборавиле неговиот талент и кои ја почитуваат неговата желба и стремеж да се врати во својот омилен спорт како тренер.
- Постојат прекрасни луѓе кои ми помогнаа и сè уште ми помагаат, посебно кога ми беше најтешко. Не ми е лесно, јас се грижам за мојата болна мајка, неодамна покривот на нашата куќа започна да протекува, поправката чини многу. Не барам никаква милостина, само да ми дозволат да живеам од мојата работа, вели Никола.
Тој е свесен за своите грешки во животот, но уште повеќе е свесен дека сака да добие втора шанса да ги врати сите нешта што си ги должи на себе и тенисот преку работа со млади луѓе, а тоа е создавање на нови шампиони во белиот спорт.
- Сакам да работам, да тренирам талентирани деца за тенис. Знам низ што поминав, тоа беше огромно нешто и за жал прескапа животна школа за мене, но сега можам веднаш да му кажам на секое дете дека што е можно да биде подалеку од дрога, тоа е смрт. Јас сè уште знам како да им ги пренесам сите оние тениски „трикови“ на деца што другите не можат или не ги знаат- ја завршува својата исповед со нова надеж во очите на Никола Гњатовиќ, еднаш најголемата надеж на југословенскиот тенис.
Фото: Youtube- принтскрин(BalkansPress / Извор: Nedeljnikafera.net)
