На Петар му изградија вила со 110 соби: Вредеше 100 милиони, со децении беше напуштена, сега има пресврт
Познатата Lajnvud Hol лоцирана во паркот Елкинс, Пенсилванија е напуштена повеќе од 30 години, а сега еден конзерватор конечно постигна договор да ја купи и реконструира оваа прекрасна палата.
Lajnvud Hol во светот се нарекува и американски Версај. Изградбата на оваа луксузна зграда започнала во 1897 година, а зградата била завршена во 1899 година. Не е познато колку пари се вложени во изградбата на оваа палата, но фактот дека изградбата ја финансирал богатиот Питер Вајднер, кој имал најмногу дела на Рембрант по Бакингемската палата, може да ни помогне да претпоставиме дека многу пари се потрешени.
Своето богатство Вајднер најпрво го стекнал во бизнисот со трамваи, а подоцна ги основал American Iron Works и American Tobacco Company.
Откако неговата сопруга починала, тој сакал да ги држи блиску своите синови и нивните семејства и сите да живеат во ист дом. Исто така, му требало огромен простор за да ја прикаже својата уметничка колекција.
Покрај 14 дела на Рембрант, во својата колекција имал и дела од Моне, Белини, Ел Греко и многу други познати уметници.
Оваа неверојатна зграда, дизајнирана од архитектот Хорас Тумбауер, се наоѓа на имот од 34 хектари.
Покрај галериите, уметничката колекција на Вајднер обликувала и голем број други простории во куќата. Приемната соба во близина на големиот влезен хол била дизајнирана да ја смести огромната таписерија на Франсоа Буше, сонот на Риналдо, која датира од 1751 година. На таванот на балската сала останува италијански мурал од 18 век, кој Тумбауер и дизајнерите на ентериер веројатно го планирале со тоа уметничко дело.
За самата куќа, Тумбауер го спореди раскошот на уметничката колекција со секој луксузен термин што може да се замисли уште во 1897 година. Базени од алабастер, големи влезни врати од цврста фирентинска бронза, позлатени лајсни и внатрешни врати од лондонски црн орев.
Екстравагантностите ја надминаа декоративноста. Низ куќата беше инсталиран централен вакуумски систем, што е вообичаено денес, но во тоа време се сметаше за висока технологија.
Семејството се преселило на имотот во 1900 година, и се чинеше дека во оваа куќа ќе пораснат бројни генерации на Вајднери, но за жал, семејството го погодило трагедија.
Имено, Петар Вајднер бил еден од инвеститорите за изградбата на Титаник. Кога дошло време Титаник да заплови, тој се откажал од местото на бродот затоа што веќе бил премногу стар. Меѓутоа, неговиот син Џорџ, снаата Елеонор и внукот Хари, кои биле во странство барајќи готвач за работа во нивниот нов хотел, сакале удобно да се вратат дома и се качиле на Титаник. Џорџ и Хари загинале, а само Елеонор го преживеа бродоломот.
Смртта на сопственикот промени сè
Три години подоцна, на 80-годишна возраст почина и Петар. Вилата ја наследил неговиот син Јосиф, кој исто како и неговиот татко ја обожавал уметноста, па по смртта на татко му донел одлука да отвори одредени делови од вилата за јавноста, за луѓето да се восхитуваат на бесценетите уметнички дела кои биле чувани во куќата.
Таа колекција некогаш се сметаше за најважната приватна колекција на европски ремек-дела во светот. Во 1940 година, Џозеф донираше околу 2.000 уметнички дела на Националната уметничка галерија во Вашингтон. Се проценува дека сликите и скулптурите што ги подарил тогаш вределе околу 20 милиони долари.
Три години подоцна Јосиф умрел и никој од неговите наследници не сакал да се грижи за замокот.
Семејството живеело во вилата до 1944 година, по што Карл Мекинтајр ја купил вилата, а зградата на крајот завршила во сопственост на евангелистичката заедница. Во тоа време, замокот наводно вредел речиси 99 милиони долари.
Зградата беше затворена во 1992 година поради финансиски тешкотии на заедницата. До нејзиното затворање, од вилата „исчезнале“ многу парчиња мебел и уникатни украси, а се зборува дека дотраените простории наместо да се санираат и реновираат, биле ставени вон употреба.
После тоа, вилата е оставена на немилост на времето. Пред неколку години се појави група конзерватори кои сакаа да ја купат вилата и да ја реновираат. Неодамна пристигна вест дека договорите конечно се потпишани и се очекува наскоро да започне реновирањето на овој прекрасен објект.
Со години, волонтерите одвојуваат по неколку часа секој викенд за да го исчистат објектот и да поправат што може да се поправи.
Потоа откриле дека во самата вила има многу скриени соби. Во просторијата за пушење имало таен премин во плакарот, кој водел до мермерната бања. Во близина на спалните на вториот кат е откриена тајна соба, која воопшто не била вклучена во плановите на архитектот.
При посетата на куќата, тие исто така сфатиле дека секоја соба е означена со буква и број, кои се пронајдени и на архитектонските цртежи.
Тогаш беше откриено дека во собата на батлерот бил инсталиран сеф, кој, се верува, не бил отворен уште од времето кога газдата живеел во замокот.
Каков е планот?
По децении напуштање, оваа вила сега треба да блесне во ново руво. Како што соопштија од групата што го купи имотот, планот е да се започне со реновирање на земјиштето од 34 хектари откако ќе се завршат сите документи со надеж дека тоа ќе стане јавна сопственост за градот Челтенхем.
„Сакаме што поскоро да го вратиме овој имот да биде жив дел од градот. Градините се приоритет. Зградата ги имаше најдобрите формални француски градини во земјата на почетокот на минатиот век. Ова беше мини Версај“, соопшти здружението.
Таа реставрација нема точно да го повтори оригиналот, делумно затоа што промената на климата значи дека дел од првично засаденото можеби повеќе нема да напредува таму, но и затоа што ќе бидат потребни околу 70 градинари со полно работно време да ја чуваат градината.
Потоа имаат намера да почнат да ја поправаат самата зграда. Бидејќи нивниот договор им овозможува пристап до зградата за основно одржување, тие веќе заменија 65 од 220 прозорци и моментално поправаат некои проблеми со одводот.
„Работевме на тоа да ја направиме зградата водонепропустлива - го поправаме покривот, работиме на прозорците и решаваме некои проблеми со одводнувањето. Поставивме и видео надзор, што моравме да го направиме за да се увериме дека нема повеќе вандализам“, рече групата.
Целосната реставрација ќе бара огромна сума на време и пари, како и вештина и напор, така што групата планира долгорочен проект кој ќе вклучи едукативна програма за историска реставрација во процесот, користејќи ја работата како еден вид едукативна лабораторија.
