„Челичните птици“ ги гаѓаат со стрели: Стотици амазонски племиња немаат поим дека луѓето постојат надвор од нивните прашуми

Тие живеат како што живееле сите луѓе до околу 10.000 п.н.е

Стотици племиња во Амазонија „преживеаја“ на пример шпанско и португалско колонијално владеење без воопшто да го почувствуваат тоа, а дури и денес немаат поим дека тоа некогаш се случило. Тоа е фасцинантно.

Во средината на јануари 2007 година, во Бразил живееле 67 племиња со кои цивилизацијата никогаш не остварила никаков контакт. Само две години претходно, се веруваше дека има 40 такви групи.

Се разбира, таквите племиња не живеат само во Бразил; исто така има многу во Индонезија и Папуа Нова Гвинеја и други јужноамерикански земји, но Бразил сега е на прво место. Повеќето од нив брои околу сто луѓе, иако има и такви со само триесетина, а некои имаат и по петстотини членови.

Тие често се масакрирани во конфликт со други неконтактирани племиња, или со банди илегални дрвосечачи, трагачи на злато, криминалци кои одгледуваат кока, па дури и легални дрвосечачи кои се грижат само за профит.

Затоа нивниот број варира, не само во однос на бројот на поединци, туку и на бројот на таквите племиња: не неколку пати непријателот ги коле сите племиња.

Тие зборуваат претежно изолирани јазици и по правило се занимаваат со лов и собирање овошје, па затоа живеат како што живееле сите луѓе до приближно 10.000 години п.н.е.

Колку се грижи државата, па секогаш кога ќе се открие племе, таа територија ја одредува како резерват каде што е строго забрането да се влезе. Тоа не секогаш функционира затоа што локалното население е во раце поради тоа, а криминалците и дивите дрвосечачи и онака не го почитуваат. Сето ова и покрај фактот што бразилскиот устав им гарантира на сите домородни племиња сопственост на територијата што традиционално ја населувале.

Кога некој од нашиот свет лета со авион над нивното живеалиште, доживува културен шок, и кој знае за што мисли дека се работи; затоа на глетката на „челичните птици“ одговараат со стрели.

Можеби најтрагичен пример е „Човекот во дупката“ или „Најосамениот човек на светот“ или „Последниот од неговото племе“, како што јавноста го нарекува личност за која се верува дека е последниот преживеан член на неговoто сега изгубено племе. Не се знае на кој јазик зборувал и како се викало неговото племе.

Познато е, меѓутоа, дека прекарот го добил од длабоките дупки што се наоѓале на секоја локација каде што живеел, а кои веројатно ги користел за фаќање животни или за криење; дупките обично биле длабоки речиси два метри.

За прв пат се дозна за тоа во 1996 година, а во 2007 година бразилската влада ѝ додели осум илјади хектари земјиште како забранета зона за сите други, а набргу потоа ја зголеми таа површина за дополнителни три илјади хектари. Во 2009 година, и покрај тоа, бил нападнат од „цивилизиран“ човек, но се верува дека преживеал.

„Човекот во дупката“ секако нема поим дека со него се занимава владата на една од најголемите земји во светот. Не знае што е земја, ниту што е светот, не знае ни дека Земјата е тркалезна.

За него, Сонцето е веројатно блескав диск. Но, тој знае како да преживее во џунглата, додека сите ние би биле мртви по половина час на негово место.

Кога ќе размислите, сето тоа е многу фасцинантно.

Стотици племиња во Амазонија „преживеаја“ на пример шпанско и португалско колонијално владеење без воопшто да го почувствуваат тоа, а дури и денес немаат поим дека тоа некогаш се случило. Не само тоа, туку тие живеат во блажено незнаење за сето она низ кое светот поминал во последните 5.000 години историја.

Шпанците и Португалците дојдоа и го променија текот на јужноамериканската историја, целосно несвесни дека во длабочините на џунглата некои луѓе живеат на ист начин како што живееле нивните предци илјадници години пред тоа. Каква среќа за тие домородци! Замислете да ги откријат и да одлучат да ги спасат нивните пагански души!

Во најголем дел, од овие неконтактирани племиња во Бразил, 16 живееле во сојузната држава Амазонас, седум во Рондонија, осум во Пара, три во Мато Гросо, две во Акре и по едно во Амапа, Маранжау, Рораима, Токантинс, Гојас и Минас Жераис.

Во 2013 година беше објавено дека сега има 104 локации каде што живеат такви племиња, но оттогаш е остварен контакт со 17 од нив.Покрај тоа, 26 локации се потврдени, додека 78 се под истрага.

Има голем морален проблем во контактирањето со такви племиња. Не само што го шокира и уништува нивниот начин на живот, сакале ние или не, туку може да доведе и до смрт од заразни болести на кои тие не се имуни; на пример, две третини од членовите на едно племе во Колумбија умреле на тој начин по контакт во 2003 година. Притоа, не мора да е сериозна болест, тие умираат и од најобична настинка!

Дебатата што точно да се прави со нив продолжува. И ќе трае. А бидејќи се мачиме и сакаме да се расправаме, има сите шанси тие несреќници да бидат истребени пред да се договориме. Тогаш дебатата ќе стане некохерентна.