„Кој немал вакво детство, не знае што е среќа“: Фотографии од 90тите кои будат празнична носталгија

Во не толку далечно минато, празниците во Македонија се дочекуваа во топол и скромен семеен амбиент, без раскош и луксуз, но со многу љубов и заедништво. Пред триесетина години, семејствата беа побројни, а за празниците се собираше пошироката фамилија – родители, деца, баби, дедовци, тетки и чичковци, сите околу иста трпеза.

Домашната топлина и блискоста беа централниот мотив на секој празник, а подготовките започнуваа денови однапред, со мирис на печено месо, колачи и радост во домот.

Во тоа време, празниците беа симбол на семејството, на дружењето и на традицијата што се пренесуваше од генерација на генерација. Денес, пак, времињата се променети. Луѓето живеат побрзо, семејствата се помали, а секојдневието е исполнето со дигитални обврски и онлајн комуникација. 

Пандемијата дополнително ја намали навиката за пречекување гости и домашни собири – дружењата станаа покуси, често во ресторани или кафулиња, без вистинска улога на домаќин и гостин, без мирисот на домашна трпеза.

Во осумдесеттите и деведесеттите години, секој дом за празниците имаше слична трпеза – свежи портокали, руска салата, печени костени, чај, греана ракија и парчиња домашно месо. Денес, ваквото мени изгледа речиси луксузно, но тогаш тоа беше нормална, достапна и еднаква радост за сите. 

Токму таа едноставност, семејната блискост и чувството на припадност создаваа празници кои не се мерија со богатството на масата, туку со богатството на срцето и заедништвото што го носеше домот.