„Жена ми на прв поглед ми се допадна, но јас неа не толку“: Интервју со Петар Горко, оваа година слави јубилеј од 35 години актерска кариера

Елоквентен во она што го работи - професијата актер, за која треба да си исклучително дисциплиниран, професионален и едноставно што би се рекло „да те бидува“ тоа да го работиш.

Роден е во градот на клавирите и градот кој е центар на филмските случувања во нашата земја. Кафе на Широк сокак е неизбежен ритуал на патот до Народниот театар во Битола, а тој тоа го практикува, но најслатко е кога првото утринско кафе го пие со колегите во бифе.

Со улогите во претставите на Народниот театар во Битола растеше и созреваше. Со улогите на Хенри Шести и Вујко Вања, битолскиот актер Петар Горко се запиша со златни букви во историјата македонската актерска ризница, а аплаузот од публиката како сè уште да одекнува.

Оваа година Петар Горко одбележува јубилеј од 35 години актерска кариера. Кога го прашавме да направи споредба со Петар од пред 35 години и овој Петар сега, она што им останува заедничко, вели е „детето во мене кое никогаш не порасна“.

- Има огромна разлика, младоста си го носи своето, полет, нетрпение, очекувања, желба за огромен успех, љубопитност, фантазии … Но има неколку работи кои до ден денес останаа непроменети. Професионалноста, системот на работа, желбата за успех, потрага по старото – како би можело да се создаде нешто ново – нешто свое, љубопитноста, почитта кон постарите колеги, добрината која и тогаш и сега несебично ја делам во секој момент, а најважното од сè е тоа што детето во мене никогаш не порасна, тоа е силата што ме води сите овие 35 години, се надевам и понатаму. Инаку театарот покрај системот кој си го спроведов – научив на академија, направи значајни промени со многу претстави во мојата личност, некогаш на добро, некогаш на лошо, но од сè се извлекува поука, а тоа носи на овие години до некаква мудрост, трпеливост, стаменост, сигурност.

ЖМ: Почетоците се можеби оние најдрагите спомени, може ли да се сетите која беше вашата прва улога во која претстава?

- Како дете статирав многу време во битолскиот театар, околу двесте претстави одиграв на сцената. Но сепак како моја прва професионална претстава е „Мизантроп“ во МНТ во режија на Владимир Милчин, тогаш мој професор. Фантастично искуство со големите актери од МНТ. 1989 година.

ЖМ: Која е улогата која остави значителен белег во вашата досегашна кариера?

- Спомнав претходно дека имаше различни улоги во периоди кои направија промена и во актерскиот проистап, па дури и во мојот личен живот. Секогаш сакав да сум поинаков и физички и во животниот стил на облекување, каква било промена на сцената и во животот, така да некако по 5-6 години одеше сетоа тоа, од Сирано де Берѓерак, каде го играв Кристијан де Невиет, долгите коси, ентузијазмот, желбата да ме запознае македонската публика, потоа „Македонска крвава“ свадба, Осман – промена тотална во секој поглед, Тито – со Брезовец – бришење на сите младешки комплекси и приватно, но и на сцената, потоа „Хенри Шести“ со Џон Блондел, зрелоста си дојде, светот не виде, актер на годината од „Дневник“, до „Кралски игри“ каде го играв Хенри Осми, најголемиот гад што некогаш сум го играл, Љупчо Горгиевски, генијални промени кои ме донесоа до мудроста, за годинава Вујко Вања да се занимавам со проблемите општочовечки, од гледна точка на човек во мои години, иако никогаш не се доживувам стар, но неверојатно искуство кое публиката го препознава.

Целото интервју можете да го прочитате на ЖЕНСКИ МАГАЗИН