Чудесната судбина на две семејства: Синиша и Славен тргнаа пеш до Острог, средбата со еден човек се претвори во најубавата можна приказна

Оваа приказна следи една необична серија на настани кои започнуваат кога двајца млади момчиња, Синиша и Славен, решаваат да одат пешки до манастирот Острог, не сфаќајќи дека нивното патување ќе ги промени животите на двете бездетни семејства, преку молитвите на свети Василиј на Острог, Бог им подарил близнаци.

Сите сме слушнале приказна за божји чуда. Тие се случуваат. Ова е вистинска приказна за чудните патишта на Господ, за моќта на молитвата кон Свети Василиј Острошки и за милоста Божја.

Синиша Лопатиќ, момче од Братунац пеш тргнал кон Острог да се помоли на моштите на Св. Василиј Острошки. Синиша е човек кој е роден и израснат во Братунац. Како и сите, тој имал подеми и падови во животот. Кога се чинеше дека падот што го снашол ќе биде кобен за него, со силата на верата и молитвата, посветувајќи го целото свое битие на Бога и на православната вера, Синиша воскреснал. Денеска е семеен човек, тренер на боксерски клуб.

Во 2019 година Синиша тргнал на пат кон манастирот Острог. На тоа патување му се придружил уште едно момче од Чачак, Славен Турунташ, кој живеел во Братунац. Заедно, одејќи кон својата цел, водеа битка со себе и со своите демони. Молитвите што ги читале биле нивното единствено оружје и силата што ги водела. Луѓето кои ги сретнале попатно реагирале на различни начини. Некој им нудил помош, некој им дофрлал, некој се потсмевал... Ништо необично за луѓето. На крајот од еден од 6-те дена пешачење, уморни и исцрпени, седнале на паркингот кај Ужице да се одморат малку и да најдат соодветно место за спиење во вреќи. Тогаш во очи им паднал некоја крупен маж со не многу пријатен изглед, кој ги набљудувал со строг поглед. Во еден момент тргнал кон нив. „Се нешто ми поминуваше низ глава“ - изјавил Синиша.

- Момци, кои сте вие? Каде одиш? - праша тој.

- Одиме во Острог - му одговорив.

Во тој момент лицето му доби блажен изглед и без збор се сврте и си замина.

Утрото јас и Славен го продолживме патувањето. По можеби два дена, во близина на граничниот премин со Црна Гора, пред нас застана автомобил и од него излезе истиот човек кој ги пречека на паркингот во Ужице. Заминал зад автомобилот, го отворил багажникот и извадил две кеси полни со храна.

- Ова е за вас момци!

Не стигнавме ни да се заблагодариме како што треба, а непознатиот човек влезе во автомобилот и си замина.

Попатно размислувавме за него. Кој е тој, што работи, зошто е таков...?

И потоа повторно се сретнавме со него. Овој пат имаше жена со него. Не престигнаа со автомобилот некаде во Црна Гора и ни понудија да не однесат неколку километри до некој ресторан каде што ќе се сретнеме и разговараме. Јас и Славен не можевме да се согласиме на тоа бидејќи тргнавме пешки до Острог и не сакавме да се откажеме од таа цел. Потоа ни предложија таму да направиме мала пауза и да седнеме под сенка под едно дрво. Тоа е она што го направивме.

Овој пат дознавме кој е тој човек. Тоа беше Јагош Пивљанин, полицаец од Сутоморе, а жената со него беше неговата сопруга Оливера. Како што одминуваше разговорот, Јагош стануваше се поопуштен, но и забележително емотивно возбуден. Во еден момент, човекот само се скрши. Почна да плаче како мало дете. Потоа ни кажа дека тој и неговата сопруга живеат заедно петнаесет години и дека не можат да имаат деца. Неколку пати пробале вештачко оплодување, но немало посакувани резултати.

Кога ќе видите таков огромен човек како плаче како дете, кога ќе ја видите таа беспомошност, се распаѓате и вие. Го погледнав Славен... плачеше речиси како Јагош.

- Момци, може ли да ви побараме услуга - праша Јагош.

- Кажи. Како можеме да ви помогнеме?

- Може ли да се помолите за нас двајцата на Св. Василиј Острошки? Може ли да се помолите да ни даде дечиња?

Боже - си помислив, секако дека можеме.

- Секако дека ќе можеме, брате наш. Ветуваме!

И навистина, за време на остатокот од патувањето јас и Славен читавме молитви, го спомнавме брат Јагош и се молевме на Бога и на Свети Василиј под Острог да ги слушне нашите молитви и молитвите на Јагош и неговата сопруга.

Три до четири месеци по враќањето од Острог ми ѕвони телефонот. Јагош!

„Синиша, брат... те барам за да ти кажам дека жена ми е бремена! Таа ќе се породи во јуни следната година. Таа носи близнаци!“

- Слава и милост на св. Василиј. Повторував одново и одново!

А потоа, продолжението на оваа приказна добива чуден тек. Сопругата на Јагош требало да се породи во јуни, но ненадејно добила болки во ноќта помеѓу 11 и 12 мај и на празникот Св. Василиј Острошки родила близнаци, син и ќерка!

Јагош и неговата сопруга немале дилема. Кумови на нивните деца Василија и Богдана се Синиша и Славен. Крштевањето се случило во црквата Св. Петок во Сутоморе. Пријателството родено на молитвено патување се претвори во најубавата можна приказна.

И ако мислевте дека ова е крајот, се лажете.

Зборувајќи за овој настан со Синиша, го научив следново. Точно две години по средбата со Јагош и неговата сопруга под сенката на дрво во Црна Гора, поточно на истиот датум, Синиша и неговата сопруга дознале дека таа е бремена и носи близнаци.

Сега, вие пресудете дали сето ова е само случајност или Божја волја и моќ.