Филмови кои беа забранети во поранешна Југославија (ВИДЕО)

Забраната за филмови во тоа време било пракса, ако на еден политичар не му се допадне филмот, тој едноставно не се прикажувал - бил ставан „во бункер“.

Еве некои од филмовите кои биле под забрана:

1. Со верба во Бога

Нем филм на Михајло Ал. Поповиќ од 1932 година, за страдањето на српското семејство во Големата војна, не бил прикажан во време на Југославија.

Зачувани се некои делови од филмот и, кога ги гледаме денес, убедени сме дека станува збор за навистина добар филм. Обновен е во 1988 година, кога бил прикажан со голем успех на фестивалот во Порденоне.
Главниот лик, сопруг и татко на семејството, оди во војна, каде е ранет, а неговата сопруга е силувана и убиена од окупаторите. Дедото успева да го спаси својот внук - новороденче, а кога херојот се враќа од војната како инвалид, го дочекуваат неговиот четиригодишен син и соседката која го воспитала.

2. Град

Во режија на Живојин Павловиќ, Кокан Ракоњац и Марко Бапац од 1963 година, ова е единствениот филм забранет од судот во поранешна СФРЈ. Се работи за три одделни градски приказни, прилично мрачни. Првата покажува човек кој неуспешно го бара значењето на животот и не е способен за вистинска љубов. Тој има сексуален однос со жена што ја запознава, но за него тоа е само физички чин, без трошка емоција, по што повторно останува осамен.

Во образложението на судската забрана, содржината на втората приказна е претставена на следниов начин: „Втората приказна за срцето“ покажува лекар кој придружува проститутка од својот стан, се спомнува и хомосексуалец и дека џемпер од Италија е поубав од нашиот. 

Конечната судска одлука нареди да се запали овој филм, но оригиналниот материјал е зачуван и се чува денес во Кинотеката.

3. Утро

Сценариото и режијата ги направи Младомир Пуриша Ѓорчевиќ. Толкувачи: Љубиша Самарџиќ, Неда Арнериќ, Милена Дравиќ, Мија Алексиќ, Лjуба Тадиќ и Фарук Беголи.Филмот ја освои сребрената арена во Пула и два златни медали: за режија и сценарио. На филмскиот фестивал во Венеција, актерот Лjубиша Самарџиќ го освои Волпи купот, награда за најдобра улога.

Главниот лик - партизански поручник - влегува во ослободениот Чачак. Тој е заинтересиран само за две работи во животот - жени и фудбал. Постојат многу разнобојни ликови и врева околу него: во деновите на ниту војна, ниту мир, се пукаат соработници на окупаторите, летаат глави ... Треба да се погуби партизанска жена, а пред неа да се извади вооружен заробен Германец за да може да има илузија дека е убиена од непријателот. 

И покрај наградите, критичарите беа лути. Сепак, некои помлади режисери го бранеа филмот, како и писателот Бранко Шопиќ: „Сите го имаа своето утро на слобода, а многумина беа покрвави и потрагични од оние на Пуричин, кој само мисли на „таа работа“… Сепак, овој народ ќе живее и покрај некои судии кои не ја сакаат таа работа “.

Судбината на филмот ја реши еден од највисоките комунистички функционери на поранешна Југославија, Веjко Влаховиќ, кога тој го поддржа на јавна дебата. Оттогаш „Утро“ повремено се прикажуваше на телевизија.

извор:stil.kurir.rs