Ѓорѓе Балашевиќ рече неколку вистини кои траат засекогаш: Неда Украден за својот колега

Неда Украден (70) плачеше во утринската програма, во која зборуваше за Ѓорге Балашевиќ, ја спомна и војната, нападите врз неа и фактот дека никогаш не пеела на кој било плоштад во Србија.

- Не‘ напушти уште еден од одличните ликови од нашата музичка сцена, човек кој значеше многу во целиот регион, не само во Србија. Човек чии песни, колку и да изгледаа како локални приказни, беа всушност универзални теми. Голем човек кој ширеше љубов и кој кажуваше некои горчливи вистини на свој, симпатичен, излитен начин - започна Нада.

- Имав среќа, ние кои бевме донекаде популарни, Југословени, многу често се среќававме на тоа поле, и на разни концерти и претстави, особено во „Тобоган“. Се сретнавме и пеевме „Бежарац“ во градот Пионер, сè додека не се претвори во легло на Големиот брат ... Јас можам само и би сакала да му изразам длабоко сочувство на неговото прекрасно семејство. Овој регион изгуби еден голем автор, неговите песни ќе живеат засекогаш. Сакав да отидам на погребот, за жал, тој беше во кругот на семејството. Не е важно да се појавувате таму, важно е што чувствувате во вашата душа - додаде таа и продолжи.

- Друга приказна се раскажува веќе 30 години. Зад нивните нивни, зад нашите наши ... Нашите, вашите, племињата, тој колективен дух врз крвта и почвата и така натаму ... Тоа е нешто што е целосно спротивно на човечката природа. Она за што пееме и зборуваме. Во моите песни, се обидувам да ја повлечам таа линија на љубов, почит, благодарност, без навреди, без малтретирања ... Toa го стори Џоле, на прекрасен начин, саркастичен, духовит и сатиричен, но тој проповедаше љубов и почит. Тоа беше екстремно сите тие години. Кој повеќе мразеше и кој продолжи да плука, беше аџија, знаеш. Беше многу сурово време, не знаете што значи да се оди на сцена, а пред себе да имаш индоктринирани луѓе кои сакаат да те пукаат, да те тепаат ... - продолжи таа.

- Џоле апсолутно заслужува најголемо можно почитување, и тој сигурно ќе остане во меморијата на сите што го сакаа и кои не го сакаа, можеби не ни знаеја чија е песната, но тој беше многу специфичен. Невозможно беше да не се знае дека тоа е Балашевиќ. Ми се допаѓа тоа што тој не беше само пејач, текстописец, туку тој беше човек што имаше став, кој имаше што да каже, неговите интервали помеѓу песните ми беа поинтересни од самите песни. Тој рече неколку прекрасни вистини - рече таа на темата Балашевиќ.