Ја одби хемотерапијата и доживеал 102 години со ОВОЈ рецепт: Ова е неговата приказна...
Приказната што ви ја пренесуваме ги воодушеви сите што ја слушнале низ годините.
Кога лекарите му дијагностицираа на грчкиот воен ветеран Стаматис Мораитис неизлечив рак на белите дробови во 1976 година, тој се огради од фактот дека ќе умре.
Девет различни лекари му рекле дека има уште шест месеци живот и дека веднаш треба да започне со агресивен третман со хемотерапија. Бидејќи не сакал да се лекува со тој опасен третман, ја одбил хемотерапијата и се вратил на родната Икарија, остров во Грција.
Еден ден му се вратија вербата и желбата да живее, иако накратко затоа што мислеше дека има уште малку време. Почна да живее активно. Во неделата наутро се искачувал на ридот каде што се наоѓа грчката православна црква каде што бил свештеник неговиот дедо.
Во следните месеци, поради некоја причина, тој почна да чувствува сила. Еден ден решил да ја засади својата градина. Не очекувал да ги доживее плодовите од таа градина, но тоа беше добра причина да ужива во сонцето и чистиот воздух, покрај морето.
Поминаа шест месеци, но Мораитис не умре. Наместо да умре, го собрал зеленчукот, го исчистил семејното лозје, се дружел со мештаните од островот, почнал да работи во лозјето, рано се разбудил и цел ден го поминал надвор, на чист воздух.
Поминаа години. Стануваше поздрав, така се чувствуваше. По 30 години таков живот живеел до 97 години кога сфатил дека не умрел и решил да ги посети лекарите со своите наоди за да провери што се случило.
Никогаш да не отиде на хемотерапија, која требаше малку да му го продолжи животот. Само се пресели во Икарија. Мораитис почина кога имаше неверојатни 102 години, среќен и здрав. Починал од старост, а споменатиот рак повеќе не постоел.
Девственото маслиново масло, руколата, блитвата, јаглехидратите, леќата, лебот од цело зрно, потоа зачините како ориганото, магдоносот и младото кромидче се одлична храна што се користи таму секој ден. Таму се јаде и црвено месо не повеќе од еднаш неделно.
„Можеби немаме многу пари, но секогаш имаме храна на маса и се забавуваме со семејството и пријателите. Не брзаме да правиме се преку ден, па понекогаш работиме и ноќе. И на крајот од денот не одиме да седнеме на софата и да гледаме телевизија, туку се дружиме, се смееме, велат мештаните на Икарија“.
Посебната карактеристика на животот во Икарија, кој ги лекува сите болести, е тоа што никој не брза да живее. Сè што јадат и пијат сами го произведуваат во својата градина. Пешачат многу, и до 20 км дневно, а попладне цело село одмара. Тие се смеат многу и се дружат како семејството и пријателите. Тие пијат свое рачно изработено вино, но и многу чај и јадат сопствена храна. Живеат без никаков стрес и затоа се среќни. Не „бркаат“ пари.
