Јас сум жена над 40 години која има 15 години помлад маж: Може да ми биде син, но не е – и затоа престанете да ме озборувате

Кога ѝ кажав на пријателка дека имам афера, се насмеа и праша: „Со кого сега?“ Кога ѝ ја открив возраста, престана да се смее. По кратка пауза, додаде: „Дали си сериозна?“

Да. Јас сум жена над 40 години, а тој е 15 години помлад од мене. И да, сериозна сум. Ова не е минлива желба, не е обид за враќање на младоста, не е игра. Ова е вистинско, живо чувство што не го планирав ниту пак го барав. Едноставно се случи. И испадна дека е посилно од логиката, погласно од разумот и постабилно од сите предрасуди.

Се сретнавме случајно – на настан каде што држев предавање. Ми пријде по говорот, постави паметно прашање и го задржа мојот поглед подолго отколку што беше потребно. Љубезен, опуштен, внимателен. Мислев дека ќе го заборавам. Но, следеа пораки. Разговори. Насмевки. Со него сè беше лесно, забавно, се чувствував жива.

Се борев со мислите: „Зрела си. Имаш син скоро на негови години. Кариера, углед, минато.“ Но потоа се прашав – дали сум среќна? Не барав помлад маж. Само најдов човек покрај кого сакав да бидам жена. Без улоги, без маски, без години.

Општеството сака да суди. Мажите смеат сè. Жените треба да молчат, да бидат сенка. Но јас не сум сенка. И не барам дозвола. Уморна сум од објаснување. Од претворање. Од „морално исправен“ живот во кој не се чувствувам жива.

Не знам што ќе се случи понатаму. Можеби ќе помине. А можеби ќе стане нешто повеќе. Но сега сум покрај човек кој ме гледа така како што одамна никој не ме гледал. Кој не се плаши од моите брчки. Кој ја сака мојата зрелост, мисли, кожа. Кој не се споредува, не бара, не предава. Едноставно сака.

Му реков „да“ – не затоа што е помлад, туку затоа што не сакам повеќе да го живеам тоа „не“. Не му должам објаснување на никого. Моето срце избра, и имам право да го послушам.

Извор: still.kurir