Најголемата железничка несреќа во поранешна Југославија: Броеле нозе за да дознаат колку загинале (ВИДЕО)

Топло летно попладне во Белград, 30 август 1974 година, последните денови од распустот ... На железничката станица беше поставен воз за Дортмунд. Девет автомобили. Гастарбајтерите се враќаат на работните задачи, а семејствата, татковците, мајките, браќата, сестрите, роднините им мавтаат од платформата.

Вечерта пристигнуваат страшни вести. Само локомотива влегла во станицата на Загреб во 22 часот и 33 минути. Вагоните се распрснале на раскрсницата, се превртиле, згужвале. Се случила најголемата катастрофа во историјата на југословенските железници, таква несреќа што службите за итни случаи никогаш не ја доживеале. Тела имало насекаде, на пругите, на остатоците, а потоа и во ходниците на болницата ... Со денови ги собирале во лимени кофи, се обидувале да ги идентификуваат, барем да ги избројат. На крајот, тие ги избројале само стапалата и избројале најмалку 155 мртви.

Иронијата на судбината е што оние кои преживеале биле сместени, меѓу другото, во хотелот „Белград“. Тие по ужасот биле во шок, слушајќи ги офкањата и скокајќи над мртвите, чекајќи ги своите најблиски, кои итно отишле да видат дали се живи или мртви.

Возот тргнал од Атина, сепак, повеќето патници биле луѓе од Белград и околината. А, тогаш информациите не можеа да се добијат толку лесно. Освен, на лице место, а доколку е потребно, и со влечење на доктори за ракави ... Конфузијата била поголема затоа што два воза заминале за Загреб со оддалеченост од половина час. Така, следниот ден на местото на несреќата дошле повеќе од 300 лица, кои имале само едно прашање ...

- Ги разбирам луѓето кои овде постојано прашуваат: „Најдете го брат ми“, „Најди ја жена ми“ или слично. Тие дури сакаат да ги видат мртвите. Тие мислат дека може да ги препознаат. Тоа не доаѓа во предвид. Сите тие се мртви до таа мера што ние многу тешко се справуваме, а камоли некој друг да ги препознае. Не доаѓа предвид воопшто да се покажат - рече еден од лекарите во тоа време пред ТВ-камерите.

Загинале над 160 лица. Некои никогаш не биле идентификувани и биле положени во масовна гробница на Мирогој. Повеќе од сто биле повредени.

Што можеле да направат несреќните роднини и семејства, кои пристигнаа во Загреб, за да ја откријат судбината на нивните најблиски?

Лекарите велат дека телата биле буквално смачкани. Тие морале да бидат разделени, идентификувани и, на крајот, предадени на семејството за да бидат погребани достоинствено. „Дај ми, барем, само еден палец, да го закопам“, раскажа еден од сведоците на овие настани за плачот што го слушнал во документарниот филм на ХРТ.

Една жена отишла со својата ќерка со такси од Белград. Затоа што тогаш тие сакале да ја дознаат судбината на нивниот сопруг, татко - диригентот кој се врати дома во ковчег.

Се шпекулираше дека еден човек, со женска чанта околу раката, излегол од вагонот на смртта, а потоа талкал со недели, чекајќи да го добие телото на својата сакана.

Патникот Милан Ивош за „Вечерњи лист“ сведочеше,  за тоа како изгледало фаталното возењев-несреќата:

- Можеби десет минути пред несреќата, излегов од купето за да ги истегнам нозете во ходникот. Таму најдов придружник со кого пушев цигара. Одеднаш, нашиот вагон стана како брод и почна да се ниша насилно. Се прегрнавме за да не паднеме. Потоа започна пеколот. Вагонот се преврте, но продолжи да лизга странично, каде што се прозорците. Од купето, каде што бевме седуммина, имаше врескање и лелекање. Конечно, сè застана, а чадот почна да нè гуши. Вратата на купето не се отвори, па го скршивме стаклото и влеговме. Пристапив кон сопругата Драгица и почнав да ја извлекувам. На мој ужас, видов дека таа не дава знаци на живот. Мислев дека е во бесознание, но за жал беше мртва. Седев покрај нејзиното тело и дури тогаш сфатив дека е распарчена. Повеќе немав сила да им помагам на другите.

Видео и Фото:Youtube/Zagreb Memento/Hjezinac 3

Можеби ќе ве интересира: