Почина вкочанета и гола во бањата: Никој не сакаше да ги сноси трошоците за погреб, обожавателите ја закопаа по една година

Џуди имаше блескава кариера, болно детство, но смрт толку ужасна што многумина се прашуваа дали ја заслужува

Секоја жена треба да има барем еден пар црвени чевли, како оние на Џуди Гарланд, кои одлично делуваат на расположението, а особено на мажите. Сите можат да се уверат во тоа штом го гледаат филмот „Волшебникот од Оз“, кој иако е снимен пред повеќе од седум децении во 1939 година, сепак се смета за едно од најомилените достигнувања на сите времиња и затоа е вклучен од УНЕСКО во 2007 на листата на светско културно наследство, пишуваат медиумите.

Ѕвездениот статус на црвените чевли може да се припише на самиот пар со кој Дороти, девојка од Канзас, прошетала низ бајковитата земја Оз во друштво на Лимениот човек, Кукавичкиот лав и плашилото, а во оваа продукција таа беше портретирана од актерката Џуди Гарланд.

Оваа улога ѝ обезбеди светска слава и милиони фанови кои го следеа нејзиниот развој од детска ѕвезда до зрела актерка и пејачка. Тие беа со неа кога се бореше против „Метро-Голдвин-Мајер“, моќното студио што ја создаде, кога нејзините сопрузи ја изневеруваа, кога таа прикриваше обиди за самоубиство и кога го заврши животот во 1969 година, дојдоа десетици илјади да ѝ оддадат почит.

Раѓање и детство

Џуди е родена како Френсис Итл Џим на 10 јуни 1922 година, како најмало дете на Итл и Френсис Џим, сценски забавувачи со скромни таленти, но различни амбиции. Нејзиниот татко бил задоволен да води мало кино и тајно да се препушта на хомосексуалните фантазии, додека нејзината мајка сакала гламур.

Сестрите Џими беше името под кое Мери Џејн, Дороти Вирџинија и Френсис Итл настапуваа во театрите и клубовите без право на обично детство. Кога копнежот на Френк за локални млади мажи стана очигледен, публиката го бојкотираше нивното кино, предизвикувајќи семејството да се пресели во Калифорнија, недалеку од Лос Анџелес, во 1926 година.

Бебето, како што тогаш ја нарекувале нејзините родители Џуди, набрзо настапувала сама, а кога се побунила и ја повикала мајка си да се врати дома од турнејата за да го види саканиот татко, таа ја казнила и ја затворила сама во хотелска соба, преправајќи се дека ќе ја остави. Подоцна, со помош на психијатри и психотерапевти, Џуди се обидела да се ослободи од тие демони од детството, а експертите го откриле коренот на нејзиниот страв од напуштање и комплексите на инфериорност, додека актерката во едно интервју ја нарече мајка си лоша вештерка.

Веќе во 1935 година, таа потпишала седумгодишен договор со продуцентската куќа MGM, а главниот извршен директор Луис Б. Мајер и плаќал во име на студиото по сто долари неделно за целосна контрола врз нејзиниот личен живот. Нејзиниот татко почина таа година, а таа ја опиша неговата смрт со зборовите: Тоа беше најстрашното нешто што ми се случи бидејќи никој повеќе не беше со мене.

Постојат различни шпекулации за врската меѓу Џуди и Мајер, која ја презеде улогата на нејзиниот татко, но не како грижлив и нежн. Се шпекулираше дека му се допаѓаат млади девојки, а оние кои го одбиле може да се збогуваат со кариерата. Често велеше дека таа пее од срце, а по тој комплимент и ја ставаше раката на градите за да ја почувствува моќта на нејзиниот глас.

- Среќа што не пеев од друг дел од интимното тело - го коментираше неговото однесување актерката години подоцна.

На 14 години пиела апчиња за слабеење

Од четиринаесетгодишна возраст почнала да пие разни апчиња за слабеење, спиење, будење... За да направи девојка која растела и се менувала, нејзината мајка и челниците на куќата МГМ ја претвориле во симпатична девојка од соседството и ја коригирале тежината и работната етика со исхрана, амфетамини и барбитурати.

Според строгите наредби на Луис Б. За неколку месеци знаела да се здебели, а потоа да ослабе дваесетина килограми. Сè додека студиото не решило да ја остави да порасне, нејзиното тело било со разни ремени и корсети.

Така беше и во филмот Волшебникот од Оз, во кој како шеснаесетгодишна девојка глумеше единаесетгодишно девојче. Филмот, чие снимање проголта тогаш рекорден буџет од 2,7 милиони долари, на кој работеа 600 актери, 124 џуџиња и четворица режисери, а на крајот го потпиша Виктор Флеминг, стана хит, а песната „ Некаде над виножитото“ засекогаш е врежана во колективната меморија. Тој доби шест номинации за Оскар, од кои една заврши во рацете на Џуди како потврда за најдобрата во категоријата најмлада актерка.

Првото сексуално искуство на 15-годишна возраст

Иако во јавноста се трудеше да го задржи имиџот кој и го постави студиото, па изјави дека не размислува за дечковци и брак, реалноста на оваа уметница беше поинаква. Првото сексуално искуство го доживеала на петнаесет години, а на забавата по Оскарите се зближила со Тајрон Пауел, кој бил осум години постар од неа и кој ги привлекувал воздишките на жените ширум светот од филмските ленти. 

Романсата беше краткотрајна, но придонесе да се разведе со француската актерка Анабел. Иако нивната врска се распадна, тоа направи многу за самодовербата на Џуди, ставајќи ја меѓу заводничките како Ава Гарднер и Лана Тарнер. Набргу по тој емотивен слом, актерката се заљубила во младиот режисер Дејвид Роси, со кого се омажила во 1941 година и покрај противењето на нејзината мајка и шефот на МГМ.

Иако се надеваше дека со овој потег ќе ја врати контролата врз нејзиниот личен живот, никаде не беше така. Имено, додека го снимала мјузиклот „Babes on Broadway“, таа дознала дека е бремена, а набрзо морала да абортира по налог на студиото и нејзината мајка. Процедурата ја извршил хирург на платниот список на нејзиното филмско студио, а на публиката и било кажано како ги оперирала крајниците. Таа се врати на снимањето само четири дена подоцна, а никому не му беше грижа како се чувствува. И повторно се чувствуваше мизерно и напуштено. Таа сфатила дека нејзиниот сопруг не може да ја заштити од Мајер и нејзината алчна мајка кои ги трошеле и погрешно ги инвестирале нејзините пари, а ги имало и повеќе од доволно бидејќи таа била една од десетте најплатени актерки во тоа време. Иако беше на врвот на својата слава, таа беше длабоко, длабоко несреќна.

По пропаѓањето на бракот, таа барала утеха во своите љубовници

Кога нејзиниот брак се распаднал во 1943 година, таа барала утеха во љубовници, па дури и во љубовнички. Беше многу вљубена во сценаристот Џо Манкиевич за кој се вели дека е љубовта на нејзиниот живот. Се обидел да ја заштити од големиот шеф кога и наметнале уште поубиствено работно темпо откако дознале дека оди на психијатар. Самодовербата донекаде и се врати кога продуцентите ја замолија да игра во филмот „Претставување на Лили Марс“ наместо многу популарната убавица и актерска ѕвезда Лана Тарнер. Меѓутоа, изгледаше дека веќе не беше свесна за себе, се почесто се свртуваше кон апчиња, а ја мачеа кошмари и несоница.

Кога го завршила снимањето на „Girl Crazy“, таа побарала од Мајер да направи половина година пауза за да оди на лекување, но МГМ не сакала да остане без толку профитабилна ѕвезда. Бидејќи тој го одбил нејзиното барање, таа се почесто навечер им се јавувала на пријателите за да им се пожали. Во текот на една ноќ, додека чекала психијатарот да и се јави, испила шише вотка со барбитурати. Студиото подоцна го нарече нејзиниот прв лажен обид за самоубиство, а следеа многу други, додека 26 години подоцна таа всушност успеа да си го одземе животот.

Сепак, до крајот, Гарланд наизменично минуваше помеѓу периоди на среќа, тешка депресија, падови и високи, честопати барајќи љубов од мажите кои ја сакаа, но не онака како што таа сакаше.

Имено, многу од нив биле затворени хомосексуалци кои ја криеле својата сексуална ориентација поради тогашните лажни норми на Холивуд. Еден од нив беше режисерот Винсент Минели, со кого го сними „Ќе се сретнеме во Св. Луис“. Иако на почетокот не и се допаднала, на крајот му подлегнала на неговиот шарм. Тие се венчаа во 1945 година, овој пат со благослов на Мајер и мајка ѝ.

Џуди набрзо останал бремена, а потоа роди девојче по име Лиза Меј Минели. Сепак, сè наскоро одтиде надолу бидејќи Џуди падна во постпородилна депресија во комбинација со зголемената зависност од апчиња. Често запаѓала во параноја, која најчесто била насочена кон нејзиниот сопруг.

Во средината на 1947 година, таблоидите објавија дека актерката се разболува и дека е во целосен нервен слом. Завршила во приватна психијатриска клиника, а МГМ одбила да и плати додека не се врати на снимање.

Покрај тоа, имала проблеми и со даночната служба, која открила дека нејзината мајка не плаќа данок, додека нејзиниот сопруг одбил да ја донесе ќерката на гости. Потоа повторно се обидела да си го одземе животот, по што нејзиниот втор брак почнал да пропаѓа, а кариерата и забавила. Таа бараше утеха во прегратките на младиот Џулс Бринер, а нејзиниот сопруг во прегратките на нивниот куќен господар.

Набрзо печатот дозна за нејзината зависност од дрога, а кога студиото ја суспендираше поради доцнење и непримерно однесување на сетот, јавноста ја прогласи за наркоманка и алкохоличар. Откако била отпуштена од снимањето на филмот „Кралска венчавка“, таа се обидела сама да си го пресече грлото со парче стакло. Впрочем, МГМ се откажа од неа и во 1950 година го раскинаа договорот. За 16 години снимање и 28 филмови, на студиото му донела добивка од 80 милиони долари, а по раскинувањето не сакале да и дадат отпремнини, пензија, па ни да организираат проштална забава.

Без работа, без пари и брак кој постоеше само на хартија, таа реши да ја испрати својата ќерка Минели да си ја побара среќата во Њујорк. Таму го запознала Сидни Сид Луфт, а подоцна изјавила дека тоа е љубов на прв поглед.

Откако официјално се разведе од веќе многу успешната Минели во 1951 година, таа се сврши со нов избраник со кој искова враќање на сцената, но овој пат како пејачка. Нејзината четиримесечна турнеја низ Велика Британија ја започнаа во лондонскиот Паладиум, а иако беше подебела од било кога и изгледаше измачено, публиката со ентузијазам ја пречека. Оттаму заминала во Њујорк, каде деветнаесет недели настапувала два пати дневно во реновираниот театар на Бродвеј „Палас“, а ја слушале 800 илјади луѓе, што е еден од најголемите триумфи во историјата на шоу-бизнисот. Чувствувајќи се како успешна и сакана, таа одлучила повторно да се омажи два дена пред нејзиниот триесетти роденден.

Не долго после тоа, Џуди и Сиднеј станаа свои родители. Прво го добија синот Џон, а потоа и ќерката Лорна. Иако конечно се снашла, мајка и се погрижила да не биде така, па ја тужела и побарала издршка, кога ја искористила приликата да ја плука ќерка си во весник. Двете не успеале ниту да се помират.

Џуди била толку обземена од совеста што не и помогнало ниту враќањето пред камерите за прикажувањето на филмот „A Star is Born“. И покрај тоа што по четиригодишна пауза фантазирала за враќање пред камерите, снимањето ги разбудило и нејзините стари демони, лекови и апчиња за слабеење. За десет месеци повторно била зависна, што се одразило и на нејзиниот брак, кој се обиделе да го спасат со уште едно дете, синот Џозеф Вајли, кој е роден во 1955 година на ноќта на церемонијата на Оскар за која била номинирана, но Статуата заврши во рацете на Грејс Кели за улогата на „Кантри девојка“.

Меѓутоа, лошата ситуација во бракот продолжила, а расправиите преминале во тепачки, па во 1956 година Џуди за прв пат побарала развод, но тие решиле да и дадат нова шанса на својата љубов. Тие траеја до 1961 година, кога официјално раскинаа, но незадоволството актерката дома го третираше со љубовни патувања. Дури и Френк Синатра беше утеха за неа.

Но, и тогаш со Сид не бил крајот, бидејќи тие често се смирувале и се разделувале, а нивната врска завршила во 1965 година по многу гаден судски развод и тешка борба за старателството над децата и за поделбата на парите. Џуди сепак не се откажала, туку го барала вистинскиот маж кој ќе ја пополни празнината од нејзиното изгубено детство. Среќата ѝ се насмевна кога го запозна младиот актер Марк Херон, за кого набрзо се омажи во Лас Вегас, а уште побрзо дозна дека и тој е геј. По шест месеци од судот побарал таа да го поддржи, по што таа го избркала од себе, но официјално се развеле дури во 1967 година. Дотогаш таа веќе го запознала својот петти сопруг, менаџерот на ноќниот клуб на Менхетен, Мики Динс.

Пред да се венчаат, таа разменуваше болнички кревети, младите љубовници и обидувајќи се да ја врати кариерата на вистинскиот пат, но на крајот стана жртва на туѓа алчност за слава и пари. Динс успеа да ја убеди да прифати веридба во лондонскиот клуб „Талк оф таун“, каде што се венчаа во 1969 година. Нејзиниот петти сопруг исто така бил хомосексуалец, а ниту тој ниту четворица претходници не успеале да ја заштитат од себе.

Таа почина гола на подот во бањата од предозирање со барбитурати ноќта на 21 јуни 1969 година. Не ја нашле до утрото, премрзната откако ја скршиле заклучената врата од бањата.

Нејзините обожаватели се простија од неа на парадата на авенијата Медисон во Њујорк, а на нејзиното семејство им требаше повеќе од една година да ја погребаат во гробот на гробиштата Фернклиф во Њујорк. Имено, никој не сакаше да ги сноси трошоците за погреб, па испадна вистината за она што во што таа отсекогаш се сомневаше, дека публиката ја сака повеќе од нејзините најблиски.

Фото. профимедиа