ПУШТИ го СЕЛОТО НЕКА ЗБОРУВА: Кој се бави со туѓ живот, не успеал во својот

Веројатно, од постоењето на човечката раса, постои и неверојатна потреба од интерес за животите на другите луѓе, а со развојот на современите технологии и ширењето на социјалните мрежи, влегувањето во животот на други луѓе стана вообичаено, без многу напор. Доволно е да седите удобно во фотелја и да започнете да барате профили и страници на пријатели, каде што можете да најдете многу информации.

Додека некој се вози во јавен превоз, тој „убива“ време читајќи разни интернет портали, ѕиркајќи во животот на познати и помалку познати луѓе, проверувајќи што прават пријателите, познаниците и соработниците, оставајќи коментари под фотографиите или текстовите, така давајќи го своето мислење, често осудувајќи нечиј изглед, работа што ја прават и избор на партнер.

Не е невообичаено да се разменуваат информации на работа со колегите за други колеги, кои не се поврзани со работата, туку со нечиј изглед, однесување, кој му припаѓа на кој „клан“, кој е во врска со кого и кој во моментов минува низ тежок и болен развод или брак. После исцрпувачки ден на работа, многу луѓе седат пред ТВ и гледаат реални шоуа за да бидат во тек кој се расправал со кого, кој изгубил колку килограми и кој ќе биде избран за победник на неделата. Затоа, оправдано може да се каже дека многу луѓе се преокупирани со животот на другите луѓе, било да се соседи, колеги, познаници или странци кои можат да се видат на екраните, во весници или на интернет портали.

Љубопитноста и справувањето со другите не мора да биде лошо затоа што на овој начин човекот учи како функционираат другите луѓе, како се однесуваат во стресни и неповолни ситуации, како наоѓаат начини за излез од криза. Човечките приказни можат емоционално да допрат до некоја личност и да го натераат да размисли. Од друга страна, интересот за животот на другите луѓе овозможува споредување на сопствениот живот со туѓите и проценка за тоа колку е успешен или неуспешен некој. Социјалните мрежи, исто така, имаат некакво позитивно влијание: тие овозможуваат брза размена на информации и искуства, заедничко решавање на проблеми и многу е лесно човек да се поврзе со други луѓе кои имаат слични проблеми, што секако го олеснува поминувањето низ негативен период во животот.

Осуда и несоодветна критика

Не е важно колку некој се занимава со други луѓе, но начинот на кој се прави тоа е важен. Постои голема разлика помеѓу давање совети на колега за тоа како да пронајдете решение за проблем или да коментирате за нечиј изглед или начин на живот воопшто, што често пати е придружено со осуда и презентирање на сопствените ставови како да се универзални вистини, без да се доведе во прашање сопствената гледна точка. Осудата и несоодветната критика ја кријат потребата човекот да се воздигнува, да си го глорифицира сопствениот живот, сопствените одлуки по исправни и морални од другите и потребата човекот да се претстави себе си како некој кој лесно се справува со сите животни предизвици, да се претстави како некој кој има совршен живот, при што грешките на другите се сметаат за слабости што ја прават другата личност помалку вредна. Постојано вклучување во животот на другите луѓе рефлектира пасивен став кон животот и недостаток на желба човекот да се развива и расте, да напредува и да ги гради своите интереси, желби и потреби.

Озборувањето и навлегувањето во приватноста на другите луѓе е како дрога - едно лице многу брзо се „навлекува“, неговите мисли се насочени кон другите луѓе…

Фокусирањето на животот на другите луѓе обезбедува краткотрајно чувство на среќа и задоволство, а осудувањето на постапките на другите луѓе ја намалува нивната вредност, а ја истакнува сопствената и се прикажува себе си во по позитивно светло. Но, ова не е ништо друго освен потребата на осудувачот да го скрие сопствениот страв дека неговите недостатоци ќе станат видливи, ќе станат предмет на разговор и осуда.

Сепак, недостатоците не се единствените што треба да ги скрие некое лице, туку со тоа што постојано гледа во туѓи дворови и постојано „се грижи“ за другите луѓе, едно лице крие незадоволство од сопствениот живот во кој има лични порази.

Човечка природа е да најдете начини да се справите со животните проблеми и незадоволства. Некои го прават тоа на поздрави начини, а некои на помалку ефикасни. Еден од начините да се справиме со сопственото незадоволство е да се „исклучиме“ од реалноста со тоа што ќе разговарате за другите, гледајќи филмови, читање книги. Во умерени количини, може да биде добар начин човек да се „поврзе“ со себе си, да ги организира своите мисли, да добие некои идеи како да се справи со проблемот, да се релаксира, па дури и да научи нешто за себе. Но, ако избегнувањето е начин на живот и начинот на кој лицето нормално се соочува со проблеми и ако односот кон проблемот е таков што лицето претендира да не постои, тогаш неизбежно има бројни последици, па дури и поголеми проблеми. Нерешените сопствени проблеми го отуѓуваат човекот од другите, но и од самиот себе. Нерешените проблеми го поттикнуваат раѓањето завист, емоција која јаде од душата на човекот и го претвора во фрустрирана личност која шири свое незадоволство, потенцирајќи дека животот не го гали ама тој им дал сè на другите.

Денес, човекот живее опкружен со предрасуди, свои и други, живее во свет на осуда, критика, во потрага по други недостатоци, грешки. Но, животот во предрасуди е обоен од лицемерие, затоа што најчесто осудуваат и судат оние чии „раце се најчисти“, чии животи се „заглавени во сопствената кал“ и им е полесно да живеат други животи, наоѓајќи недостатоци и неуспеси кај луѓето кои оставиле белег, кои згрешиле и кои растат, се развиваат и учат од сопствените грешки, големи животни лекции. Со туѓи животи се баваат оние кои живуркаат, кои се лажно безгрешни и кои со тага ги паметат сите пропуштени можности.

Озборувањето најчесто се заснова на недостаток на информации во една приказна и е одраз на површноста. Луѓето често извлекуваат заклучоци засновани на недоволна информација, информација изнесена од животниот контекст и без да ја знаат позадината на нечие однесување и да ја видат поголема слика. Луѓето често пати судат без да се прашуваат дали тие самите би можеле да се справат со половина од она што го поминува лицето низ кое поминува. Секогаш постои причина зошто некој прави нешто и зошто станал она што е.

Душкањето на нечиј нос во животот на другите луѓе е исто така потреба од „драматургија“. Луѓето го надополнуваат недостигот на интерес за сопствените животи, барајќи го во животот на другите луѓе; тие го намалуваат вишокот вознемиреност со озборувања, шират празни озборувања, осудувајќи ги постапките на другите, сите со цел намалување на личната внатрешна напнатост.

Господар на своето его

Невозможно е воопшто да не се бавите со животите на другите луѓе; ова ќе биде можно само доколку некој живее на пуст остров или место изолирано од сите луѓе и сите опсези на нови технологии. Но, чувството на завист што го наведува лицето да се справи со другите може да биде под нивна контрола. Луѓето кои негуваат вакви емоции или ги потценуваат или се преценуваат. Оние кои сметаат дека сите други се помалку вредни и како такви треба да бидат помалку сакани, помалку успешни, помалку среќни, имаат преценета слика за себе и за своите способности.

Од друга страна, луѓето кои се потценуваат ќе ги погледнат другите со завист затоа што се несигурни и стравуваат од неуспех. И едните и другите треба да работат на совладување на сопственото его (некои имаат премногу, а некои премногу малку), потребна им е помош за да разберат дека успехот на некој друг нема да го загрози нивното, и ако некој друг е сакан, тоа не мора да значи дека не се сакани. Луѓето често озборуваат од завист и љубомора, но оправдано може да се постави прашањето од каде на некој право да суди за изборот на другите луѓе, за животот на другите.

Човекот во својата суштина е слободно битие, слободно да прави што сака, внимавајќи да не се повреди себе си и другите луѓе. Секој знае да критикува, осудува и негодува, повеќето прават, но треба да имате самоконтрола и сила да бидете во можност да го разберете и прифатите изборот на другите луѓе. Озборувањето и навлегувањето во приватноста на другите луѓе е како дрога - човекот многу брзо се навлекува, неговите мисли се насочени кон други луѓе, разговорите често пати се однесуваат на други луѓе и сето тоа е зачинето со страв од тоа што другите луѓе ќе мислат за вас. Ваквиот погрешен животен стил многу брзо го обзема целото битие, ја одредува личноста како целина, а на крајот на животниот пат останува впечаток дека оваа личност ги живеела животите на другите луѓе и не успеала да ги ужива сите радости на сопствените животни креации.

Секој треба да се запраша како би сакале да изгледа нашиот живот, но навистина нашиот, а не она што некој очекува од него. Секако е полесно да се живее живот збогатен со конформизам, со пливање низводно, да се биде само „дел од масата“ и колективната свест. Но, дали е тоа навистина живот или обично живуркање и измами на самата личност дека тој сака таков живот?