Само ја пружи раката, како да нема разделба: Оливера Балашевиќ прв пат за Ѓорѓе во болница

Фото: printscreen Al Jazeera Balkans / Agape - Aleksandar Gajšek

„Му покажував да биде силен...“

Вдовицата на кантавторот Ѓорѓе Балашевиќ, Оливера Балашевиќ, проговори за последните средби со него додека тој бил во болница.

Освен тоа, во едно неодамнешно интервју Оливера раскажа како настанала една од најпознатите песни на Ѓорѓе Балашевиќ.

- Користеше некои стихови кога се смирувавме. Имаше ситуации кога навистина не се разбиравме, кога јас се обидував да му објаснам нешто, а тој само молчеше и гледаше. И тогаш би го прашала - што мислиш сега, па не сакаш ни да се караш? Да, ти сега само размислуваш како тоа после ќе го напишеш. Знам каков си. За тебе сè е само инспирација. Ќе молчев тогаш, ќе траеше можеби најмногу два дена. Се сеќавам на една ситуација, неговиот пијанист дојде кај нас, и двајцата беа таму во просторијата каде што е клавирот, свиреа нешто. И слушам дека тоа е некоја нова мелодија. Но јас не велам ништо. Правам ручек за децата и тој доаѓа и вели – Оли, те молам дојди само да слушнеш нешто. Секако дека не одговарам на тоа, мојот грб е свртен кон него. И тогаш, секогаш на крајот, тој го кажува кодот за кој знае дека секогаш ми го отклучува срцето со него и ги ресетира сите мои одлуки. Тој вели - ајде те молам, само дојди да слушнеш нешто и да ми помогнеш, па продолжи да се лутиш. И јас би одложила сè, би го следела, но не би капитулирала до крај. Не би го преминала прагот од дневната соба, туку би се потпрела на вратата, тој уште поопуштено се потпира на клавирот, пијанистот ги свири воведните ноти и тој почнува - „Веќе не сум во твоите молитви, тие веќе не ме следат по патот“ (Првите стихови од песната „Бездан“ ). Не ме ни погледна како реагирав. Знаеше дека ми го скрши срцето. Беше сосема сигурен – изјави Оливера во емисијата „Агапе“.

Последните денови Балашевиќ ги помина во болница на инфективното одделение, а Оливера сега откри како поминала нивната средба.

- За жал, кога беше примен на инфективното одделение на болницата, не ни беше дозволен пристап. Потоа, додека шетав низ зградата, наидов на една познаничка и ја прашав дали знае отприлика каде е неговата соба каде што спие. Се прашував каде е прозорецот од неговата соба. Ми кажа дека знае дека собата на Џоле ​​е на приземје и дека ќе ме однесе таму. Ме однесе зад зградата. Тогаш се видовме. Само подаде рака и ме поздрави на ист начин како да нема разделба, како да нема што да ме плаши. Јас сум тука. Му мафнав и му реков да биде силен, да биде цврст ... Верувам дека има уште еден прозорец низ кој до ден денес комуницираме - изјави Оливера Балашевиќ.