Влегов во салата каде што лежеше мртов мојот Зоран: Го одбив лекот за смирување, да се сетам кога ќе го погребувам син ми - болката на мајката на Ѓинѓиќ

Зоран Ѓинѓиќ- поранешен српски премиер е роден на 1 август 1952 година, а кога бил убиен, неговата мајка останала најтажната жена.

На семејството му беше јасно од моментот кога се роди Зоран Ѓинѓиќ дека тој е посебно дете кое се разликува од поголемиот дел од неговата генерација и по размислувањето и по однесувањето.

Тој имаше неверојатно блиски односи со неговата сестра Гордана Ѓинѓиќ Филиповиќ, а и покрај бројните обврски кои дојдоа со функцијата премиер на Србија, секогаш имаше време за нивните долги разговори.

Иако поради војната животот им се менуваше неколку пати, тие не ги заборавија своите корени, а беа голема потпора и ветар еден на друг. Кога беше убиен, дел од душата на Гордана исчезна засекогаш.

„Џинџиќи, душо, по потекло се од Косово, јас сум Босанка од Шамац. Мојот сопруг Драго беше воено лице, пензиониран со чин полковник на Југословенската народна армија. Се запознавме и се венчавме во Шамац. Таму се родени Гордана и Зоран. Зоран заврши основно училиште во Шамац, а две одделенија во Травник. Живеевме добро, хармонично: Срби, Хрвати, муслимани... Сите! Никогаш не се каравме. Таа проклета војна! Гордана дипломираше во Травник, а потоа, кога се преселивме во Белград, се запиша на медицина, па специјализира. Често се движевме. Некаде во 1967 година, мислам дека се преселивме во Белград“, вели мајката на Зоран и Гордана, објаснувајќи како живееле во Босна и Херцеговина пред конфликтот.

Не можела ни да замисли дека еден ден и нејзиниот син ќе биде трагично убиен.

Кога Мила на 12 март 2003 година го видела својот наследник како неподвижен на болничкиот кревет, не им дозволила на лекарите да ѝ ја ублажат болката со седативи.

„Влегов во ледената сала каде што лежеше Зоран. Неговата убава глава... Очи затворени... Убави, но долу... Градите му пукнаа... Срцето му се истури цело... Стоев до него, го прегрнав, плачев... Повторно се обидоа да ми даваат нешто да се смирам. Не сакав“, објасни мајката на Зоран во интервју за „Њусвик“ и додаде:

„Не сакав да дозволам да ми ја намалат болката. „Нека боли!“ викнав. „Па Боже, ми го убија синот кој така неподвижно лежеше... Мирно, со чисто лице. Тој ми беше цел живот... И јас ја имам Гордана, точно е, но Зоран беше мојот живот. Ружица веќе беше со Зоран, пред мене. Кога излегов од салата, видов дека разговара со Мијата, докторката. Потоа отиде до прозорецот, погледна надолу додека луѓето се собраа. Како може тоа да биде, си помислив. Фоторепортерите демнеа подолу. Потоа отидов...кај Ружица, во нивниот стан. Плачев. Видов дека на некои им пречеа моите солзи. Сакав да врескам затоа што знаев кого изгубив“.

Таа призна дека ја боли срцето за нејзината ќерка Гордана

„Жал ми е само што се понижи, што си дозволи да оди така, да го убијат... Нека му е мирна црната земја... Начинот на кој го убија е најлошото злосторство! Кутри, мали, неписмени луѓе! Да се ​​убие такво чудо! Срцето ме боли за оваа моја Гордана, ќе плаче од тага. Јас сум посилна, јас сум мајка, можам да издржам се...“

Братот и сестрата Зоран и Гордана Ѓинѓиќ се родени во Босански Шамац. Тие се преселиле во Белград со своите родители на крајот на 1960-тите, но нивната врска со БиХ никогаш не била прекината. Пријателите и спомените од среќното и безгрижно детство беа нишката што ги врзуваше за земјата во која се родени.

Таа беше исклучително приврзана за Зоран. И покрај неговите големи обврски, тие редовно разговараа по телефон и долго разговараа.

„Бевме многу блиски. На Новите гробишта, каде што беше погребан Зоран, ми пријде една помлада жена и ми рече: „Знаеш, имам и помлад брат, да му се случеше нешто, немаше да бидам жива“. Ја прашав: „Кој е твојот предлог? Што да правам?' Најтешко е да се живее! Затоа што едноставно, сè ме потсетува на него. Тој е мојот единствен брат и од кога се сеќавам, знам за него. Мојот сопруг нема брат или сестра. И Ружица, сопругата на Зоран, нема никого, само се имавме во семејството. Кога ќе преживеете ваква трагедија, никогаш не сте исти. Веќе ги немате деловите од душата. Научив да го живеам животот со фактот дека веќе го нема. Многу ми е тешко да го изговорам и името. Мајка ми се труди да не ми го покаже своето страдање. Мислам дека таа е многу посилна од мене. Но, кога ќе останеме сами, знаеме како ни е“, ја отвори душата  Гордана, кој во последно време ретко се појавува во медиумите.

Извор: Стил Курир

Фото: Јутуб принтскрин