Бев дете и не знаев што е рак, а татко ми мѝ рече: „Ако чувствуваш дека ти е лошо, кажи ми да умрам ден пред тебе“

Бранко Величковиќ (37) првпат се сретнал со Хочкин како момче во 2003 година, кога не знаел што е рак.

Животот на Бранко Величковиќ му се сменил преку ноќ на 30 ноември 2003 година. Соништата на еден тинејџер, целата негова имагинација беа себично одземени од злата болест. Ова, тогаш шеснаесетгодишно момче од Свилајнец, фудбалското игралиште и секојдневниот тренинг го замени со болнички кревет. Се борел како лав заедно со мајка му која дење и ноќе го чувала, иако понекогаш не бил ни свесен што го снашло, а како што истакнал за српски Телеграф, зборовите на татко му „Ако почувстуваш дека ти се лоши, кажи ми, за да можам да умрам еден ден пред тебе“ и денес му ѕвонат во неговата глава.

Во следните редови ќе ја прочитате филмската приказна за Бранко Величковиќ, човекот кој трипати го победи еден од најтешките облици на рак - Хочкиновиот лимфом.

Бранко Величковиќ (37) првпат се соочил со Хочкин како момче во 2003 година, кога не знаел што е рак. Немало индикации дека неговото безгрижно детство ќе биде прекинато. Играл фудбал, се подготвувал за спортска гимназија, а потоа се онесвестил на турнир.

„Играв фудбал, тренирав, имавме турнир во салата кога првпат се онесвестив и воопшто не знаев зошто. Моето семејство тогаш беше богато, мислеа дека сум паднал во лошо друштво, и дека тоа ми се случило од дрога. Бев на сите можни контроли и ништо“, ја започна својата животна исповед Бранко за Телеграф.рс.

Но, сè се смени на 30 ноември, кога бабата на Бранко, единствената која верувала дека тој не скршнал од вистинскиот пат, се јавила на лекар што го познавала и го замолила да и направи итно скенирање на внукот.

Прва средба со рак

„Ги добив резултатите од снимањето, лимфната жлезда помеѓу белите дробови и грбот беше со големина од 7,5 сантиметри. Во тој момент, како дете, ништо не знаев, само видов дека дојдоа моите родители и целото семејство“, вели Бранко.

Кога пристигнал во Белград на детската клиника во Тиршова, лекарите почнале да ги прават сите потребни испитувања. Екстракција на коскена срцевина, биопсија и збунетото 16-годишно момче кое сè уште не знаело што го снашло.

„Знам дека видов многу деца таму, момчиња, девојчиња и бебиња кои немаа коса. Тогаш воопшто не се плашев, но бев збунет. Секој момент мислев дека направија биопсија, да ми извадат се што треба и да си одам дома. Стравот ми се појави дури кога се излечив“, вели Величковиќ.

Хемотерапија, опаѓање на косата, гадење после терапија и никаква трага од страв. Како што објаснува нашиот соговорник, тој тогаш бил „дете“, не ни знаел дека постои рак, мислел дека само настинал.

„Дури и се скарав со сите. Ти забрануваат да јадеш солена храна, пица, брза храна... Тогаш не се ни дружиш, затоа што ти паѓа имунитетот. Сето тоа се многу тешки работи што тогаш не ми направија траума во моментот, туку подоцна“ истакнува тој.

Контрола и непријатно изненадување

Дури кога во 2004 година се врати во малку нормален живот, Бранко почна да сфаќа што всушност се случило и дека треба да му биде благодарен на Бога што е жив. Меѓутоа, не поминало многу време, непријателот повторно затропал на врата и започнале вистинските проблеми.

„За време на редовен преглед две години подоцна, дознав дека ракот се вратил, на скенот се појавија лимфни јазли во препоните. Тогаш имав помали шанси за излекување. Откако наполнив 18 години во август 2005 година. Ме префрлија во Клиничкиот центар за хематологија и тогаш ја сфаќам сериозноста на ситуацијата“, се сеќава нашиот соговорник.

Започнува нов циклус на хемотерапија, повторено опаѓање на косата, но и премин од светот на децата во светот на возрасните „Кога те третираат како дете е многу поинаку, кога се разболев втор пат, дури тогаш добив вистинска слика што е рак“, откри Бранко за Телеграф.

Кога болеста се вратила, тој, тогаш сè уште момче, ги видел сите нејзини ужаси. Родителите, роднините, пријателите биле сите насмеани со него, полни со поддршка, но тој бил многу свесен - тие насмевки биле обоени со страв.

„Ако ти се гади, кажи ми, да умрам ден пред тебе“

„Се сеќавам на зборовите на мојот покоен татко кои постојано ми ги велеше: „Ако чувствуваш дека си болен, кажи ми да умрам ден пред тебе“. Тогаш се чувствував како моите родители да ставиле товар на мене, дека не смеам да умрам оттаму ја започнва мојата борба“, забележува Бранко.

Поради злобна болест преку ноќ му биле прекинати и детските соништа, Бранко никогаш не се запишал во спортска гимназија. Сите соништа и желби му биле уништени, а по првата хемотерапија никогаш повеќе не се занимавал со својот омилен спорт.

„Подоцна се запишав на економско училиште за да можам да се фокусирам на тоа да правам нешто. По првата хемотерапија, никогаш повеќе не играв фудбал. Не можев да ги вратам тие мускули на нозете, таа сила, брзина, дриблинг, сето тоа што мене ме красеше како играч. Ме тренираа добри тренери, требаше да се преселам во клуб во Белград кој беше многу познат во тоа време, но моите соништа беа уништени“, се сеќава со болка овој храбар човек.

Животот го камшикувал семејството Величковиќ на сите страни, Бранко секојдневно ја гледал борбата на родителите да го спасат своето дете. Отсуство од работа, патување, лекови и се помала семејна каса.

„Направија се за да ме излечат. Не ни знаев дека оваа болест е многу скапа. Лекови, патувања во Белград секој ден, дезинфекција, прочистувачи на воздух во тоа време, не знам што не користевме“, вели тој.

За Величковиќ во најубавиот период од животот не постоело друштво. Имал право еднаш месечно да се гледа со пријателите, а не смеел ниту да размислува за заљубување. Сепак, засекогаш ќе им биде благодарен на своите родители бидејќи токму поради нив решил да се бори уште посилно.

„Многу ме болеше што не можев почесто да се гледам со моето друштво, но разбрав дека некој од нив може да има настинка и дека секоја бактерија може да ме убие. На некој начин беше пекол, но повторно најдов цел дека морам да гледам напред, бев опкружен само со позитивни луѓе, а дури и му забранив на татко ми да влезе во мојата соба бидејќи беше многу емотивен и плачеше секогаш кога ќе ме видеше“, раскажува Бранко и додава дека дури и не му било дозволено да се заљуби.

Втора победа, потоа инвалидска количка

И вториот пат успеа да се извлечи, а потоа почна да живее како сите други. Се пресели во Базел, а во 2013 година замина во Србија на заслужен одмор, а потоа пресврт - Бранко заврши во инвалидска количка.

„Колабирам во Будимпешта, ги скршив и двете бутни коски и колената. Доаѓаат лекарите да ме извлечат од автомобилот и веднаш ги запознав со мојата медицинска историја, за да знаат дека имав Хочкин и дека моите коски можеби се послаби поради тоа и имам една од која докторот вели: „Ќе се извлечеш од ова, но не дај Боже да му се вратиш на Хочкин“, се сеќава тој.

Поминале четири години од несреќата, Бранко успеал да прооди и да се опорави, а тој решил пред да замине за Србија да се прегледа, бидејќи не се прегледал подолго време. Отишол во болница, ги направил сите прегледи и се упатил кон станот, а зад него повторно демнеле проблеми.

„Влегов во тоалетот да се пресоблечам и да се спремам, а потоа добив вест дека морам веднаш да одам во болница. Тогаш знаев дека има голем проблем, особено што имам медицинска историја“, продолжува Величковиќ со неговата животна приказна.

Тој се вратил во болница, а потоа „ладен туш“ – морало веднаш да му биде отстранета коскена срцевина и да се направи ПЕТ скен. Чувствувал проблеми, па веднаш и се јавил на мајка му да дојде од Србија во Швајцарија.

„Утре треба да ги слушнам резултатите и и реков да дојде, ова воопшто не е добро за тебе, таа слета во Базел вечерта“, вели тој.

Целото тело воспалено освен мозокот, шанса за живот само 14%

Утрата во 2017 година, Бранко го пречекале никогаш полоши резултати. Како што тврди, целото тело било црвено, освен мозокот.

„Секој можен дел од телото каде што имаше лимфни јазли, насекаде бев воспален, само мозокот не ми светеше“, открил Бранко и додава дека имал само 14% шанса да преживее.

Лекарите му дадле живот од шест месеци до една година, револтиран и тажен, сеќавајќи се на претходните два третмани, Величковиќ одлучува да одбие лекување и да замине на море.

„Само ги прашав дали ги исполнувам условите за евтаназија, тогаш чинеше 2.000 франци, но мора да имаш лекарски извештај за да те успијат кога ќе дојде време. Им кажав, дека не сакам да бидам се лекувам и заминав на море“, вели тој.

Откако поминал помалку од една недела во Римини, едно утро се разбудил во плиткото на плажа и гледајќи го изгрејсонцето, како во него да се разбудила искра, решава да се јави во болница и да им каже дека уште сака да се обиде.

„Штом се вратив во Базел, почна првата терапија, користев и природни препарати, чаеви, се за чистење на телото. А потоа повторно болките, повторно полудуваш, настанува депресија и умираш“, продолжува тој. .

Лежејќи по трет пат во болница, борејќи се против истиот непријател, на Бранко често му доаѓало на ум дека луѓето пребрзо забораваат која е цената на животот, а тој секогаш се сеќавал на тоа на потешкиот начин. По втората хемотерапија, му биле потребни 25 минути да пешачи четири ипол метри до бањата, а три недели по трансплантацијата на коскена срцевина, како што вели, не се познавал, секој ден за него бил вистински пекол.

„Добивав интравенско храна и знам дека во тоа време ми поминуваше низ глава дека нема ништо после животот. Во тие моменти ми се менуваа секакви слики. Докторот ми рече дека не можат ништо да ми гарантираат додека параметрите почнаа да скокаат, затоа што кога „ја примив последната хемотерапија, која беше ултра силна, тогаш се повраќав, бидејќи таа терапија убива се, ти остава само 1% од здравите органи“, открива соговорникот.

Но, и покрај толку малку шанси да преживее, Величковиќ повторно победил, а како што тврди го спасила трансплантацијата, здравиот начин на живот кој целосно го приспособил на лекувањето и неверојатната поддршка од неговата мајка без која немало да успее во било што.

„Тогаш сфатив дека сите сме родени победници и дека ако не си помогнеме, никој нема. Мајка ми беше покрај мене цело време и нејзината поддршка ми значеше најмногу“, истакна тој.

Денес, шест години по третото излекување, Бранко решил повеќе да не оди на прегледи, како што ни откри, во 2022 година се откажал бидејќи не сакал повеќе да живее во страв.

„Секогаш кога одам ме фаќа страв и реков повеќе не одма. Се чувствувам добро, живеам во странство, работам на терени за голф, се оженив за жена која е вистинската личност за мене. Дури и работам што треба не поради постојаното изложување на сонце, но природата, шумата и чистиот воздух се она што е добро за моето здравје“, вели тој.

Величковиќ го живее секој ден како да му е последен, ужива во работата со колегите, се дружи и секогаш е насмеан и опуштен, без напнатост и страв и што е најважно, среќен е со се што има.

„Среќен сум со она што го имам, што сум тука, што моето семејство е заедно и се надевам дека тоа ќе трае до старост“, вели низ смеа.

За сите кои се борат со разни болести, како и за сите нас останатите, Бранко испрати многу важна и моќна порака.

„Треба да се сакаме и почитуваме себеси за да надминеме било што во животот. Прво, шириме љубов и не мразиме никого. Мораме да бидеме свесни дека на пример, ракот е болест на 21 век, но никогаш не треба да се откажуваме. Само храбро низ животот, со борба и љубов, инаку нема помош за нас“, заклучил Бранко.

Како што често забележува, без поддршката од мајка му, која никогаш не се откажа од него, немало да биде таму каде што е сега, но заедно со неа и неговата сопруга го живее животот како да нема утре.

Фото: Фејсбук
Извор: Telegraf.rs