Бил легенда на Југославија, синот му го убиле во Белград - сега собира шишиња за да преживее: „Не се срамам, тоа е живот“

Честопати сме слушале дека животот пишува драми, но една од најтешките ја доживеа Михајло Мановиќ Црвца (74), познат кошаркар кој по својата играчка кариера се најде на самото дно.

Тој од одличен играч стана човек кој собира пластични шишиња од контејнери за да преживее.

Приказната за големиот кошаркарски ас ја донесе „Слободна Далмација“.

„За жал, еден постар господин кој собира шишиња од контејнери одамна е дел од секојдневието во Хрватска. Многу пензионирани просветни работници се доведени до таков раб на постоење, но еден од оние кои одговараат на гореспоменатиот опис во Сплит не припаѓа на таа орда луѓе кои некогаш, како почитувани граѓани на општеството, ги воведувале децата во светот на знаење, живееле среќно од својата плата и имале социјални права дека тие - ах, каков сон! - гарантираше достоинствена старост.

Протагонистот на оваа приказна денес, сепак, е исто како нив, сиромав, згора на тоа, бездомник. Во неговиот седумдесетгодишен лик, само повозрасните сплиќани ќе ја препознаат поранешната кошаркарска ѕвезда, една од славните генерации кои ги направија најубавите години во создавањето на КК Југопластика. Станува збор, за Михајло Мановиќ, белграѓанин, кој во 60-тите години на минатиот век, под целосна законска и свесна одговорност, како полнокрвен спортист, решил да стане сплиќанец...“, се вели во текстот.

Потоа Мановиќ проговори за својот животен пат.

„Јас бев „енфант терорил“ на мојата генерација, момче на кое му се насмевна голема спортска кариера, која ја постигнав. Мојот подем започна кога како шеснаесетгодишник, по играњето во првиот тим на Раднички, се преселив во Сплит, кој на 13 јануари 1968 година со одлука на Градскиот комитет на СК Југославија стана Југопластика, бидејќи производството на истоимениот гигант стана официјален спонзор на клубот. Пред тоа во Сплит бев само двапати: еднаш на пат, односно пред да се качам за Бадија на Корчула и еднаш на меч со Раднички“.

Одвреме-навреме се појави приказна за човек кој доживеал сосема поинакво патување.

„Собирам шишиња во контејнери низ Сплит. Тука има некоја симболика - јас бев жолт, таква беше бојата на дресовите на Југопластика, а и контејнерите се жолти. После сите одлични резултати, бев заборавен. Знам дека луѓето се заборавени, некогаш повеќе, некогаш помалку, но јас сум склон да бидам заборавен“, изјави Михајло Мановиќ за „Моцартспорт“ пред три години.

Неговиот деловен проект пропаднал, имал деловни простории во центарот на Сплит кои му биле одземени. Оттогаш практично е избркан од Сплит, барем така тврди.

Неговиот син бил убиен на почетокот на 21 век во криминална пресметка.

„Кога почна војната, јас и син ми Јован отидовме кај мајка ми во Белград. Повторно се снајдов, во 1994 година станав тренер на првиот тим на БАСК, потоа спортски директор. Земав плата, живеев, син ми растеше и сè некако повторно се вклопи. Меѓутоа, мојот живот суштински го промени трагедија. Мојот син беше убиен во 2007 година (Јован Мановиќ беше убиен како случајна жртва на пресметка на криминални групи во белградски ресторан, забелешка на уредникот), кога тој беше на прагот на триесеттите, а јас имав 58 години“.

<blockquote class="twitter-tweet" data-media-max-width="560"><p lang="und" dir="ltr">Skansi, Vukićević, Šolman, Plećaš i u pozadini sa brojen 6 Mihajlo Manović <a href="https://twitter.com/hashtag/jugoplastika?src=hash&amp;ref_src=twsrc%5Etfw">#jugoplastika</a> <a href="https://twitter.com/hashtag/stareslike?src=hash&amp;ref_src=twsrc%5Etfw">#stareslike</a> <a href="https://t.co/j8IqIQ0wQw">pic.twitter.com/j8IqIQ0wQw</a></p>&mdash; Socijalist ⭐ (@socijali_ST) <a href="https://twitter.com/socijali_ST/status/891639003329568768?ref_src=twsrc%5Etfw">July 30, 2017</a></blockquote> <script async src="https://platform.twitter.com/widgets.js" charset="utf-8"></script

Со текот на годините имал големи здравствени проблеми, а како што истакнува бил на работ на смртта.

„Тешко се разболев, имав операција од рак на бубрег, жолчен меур и дуоденум, за малку ќе умрев од сепса. Се пензионирав, мајка ми почина, моите сестри исто така. Останав сам, без ништо и донесов одлука да се вратам во Сплит. Беше тоа пред четири години... Уште во шеесетите години на дваесеттиот век, избрав да станам Сплитќанец затоа што тој град ми даде најголема радост. Денеска сум бездомник, добивам помош која не ми е доволна за живот, но јас сум задоволен човек. Собирам пластични шишиња, имам пријатели, имам што да јадам и успевам да најдам сместување“.

Тој истакна и каков живот би сакал да води.

„И јас би сакал да можам почесто да одам во театар, но не можам да се пожалам на тоа бидејќи понекогаш ми се јавува пријателка кога има билети. Ја сакам културата, го сакам Сплит, морето, долгите прошетки во Жњан и капењето навечер во лето, по долгиот топол ден, кога претходниот ден ќе соберам доволно шишиња. Не се срамам, таков е животот. Тој е таков, мој е“, изјави претходно за „Слободна Далмација“.

Фото: Принтскрин/ Јутјуб
Извор: Nova.rs