Борис поради лекарска грешка живее со едно белодробно крило, сега им помага на болните: Храброто момче ќе трча 12 дена од Смедерево до Острошки манастир
Борис Гујаничиќ има 25 години, има едно белодробно крило, без кое остана поради сплет на крајно необични околности, но и поради трчање стотици километри.
Тој со трчање им помага на болните деца. Тој веќе ги продаде своите јануарски километри, а во мај за двајца негови сограѓани ќе трча од Смедерево до Острог, цели 463 километри.
- Имам едно белодробно крило и првиот белодробен лобус. До тоа дојде кога како дете играв во песок, како и сите деца. Имав една година кога ја добив цистата, тоа е некоја проценка. Но, нашите лекари тоа не го забележаа веднаш, а јас бев третиран како дете со астма, бидејќи ехинококната циста се манифестира исто како да си астматичар. И таа циста ми порасна т.е. под моето лево белодробно крило. Растеше скоро 12 години и порасна до големина на ракометна топка, и кога немаше повеќе место да расте, пукна. Бидејќи се занимавав со спорт, бев во Бања Лука кога пукна. Се манифестираше со повраќање, па не му дадовме никаква важност на тоа дека се работи за нешто посериозно. А кога дојдов од Бања Лука, мајка ми и татко ми оценија дека тоа не е само повраќање - раскажал Борис Гујаниќиќ.
Тој продолжи да ја опишува својата животна драма во детството.
- Отидовме на лекар, тогаш за прв пат ги скенирав белите дробови по 13 години лекување на астма и видоа дека имам нешто. Отпрвин мислеа дека е тумор, но по дополнителни анализи, кога дојдов во Белград во Институтот за мајки и деца, беше утврдено дека се работи за ехинококна циста која, всушност, пукна. Можам да нагласам дека имав многу среќа, бидејќи ехинококната циста прво ги напаѓа црниот дроб, мозокот, па дури потоа белите дробови. Имав среќа што почна од белите дробови и остана таму. Кога пукна, се излеа во двете бели дробови, каде што предизвика инфекција. Затоа не можев веднаш да одам на операција, туку прво три недели морав да ја излечам инфекцијата. Кога сето тоа се санираше, ме оперираше д-р Миловиќ, одоздола имав торакален одвод, односно до мене беше канистер од пет литри полна крв. Мајка ми која беше со мене во болница мораше да става стеги, да научи како да става стегачи за секое мое движење, за да станам од кревет. Беше таму 7 дена и фала богу, се беше во ред, операцијата беше рутинска. На д-р Миловиќ му бев 944-ти случај во неговата 40-годишна кариера, па тоа е нешто, би рекол, ретко.
Тој исто така објасни како недостатокот на бели дробови влијаел на неговиот секојдневен живот.
- Па, искрено, не ми пречи. Така, кога ќе почнам да трчам, имам малку проблеми со дишењето. Имам болки на промена на времето, и тоа навистина силни болки. Чувствувате дека нешто ви недостасува, дека го немате. Како и да е, поминува еден ден, два, три и, добро, се навикнуваш, продолжуваш понатаму. Првите две години после операција правев контроли секој месец, дали е се во ред, бидејќи пукна цистата па да не дојде до скриено излевање на течноста што може да предизвика ново оштетување. Сега имам рутински прегледи, само чисто скенирање на белите дробови, да видам дали се е во ред и толку.
Тој кажа и што го инспирирало да се вклучи во ваква хуманитарна работа.
-Па, најпрво, извор на инспирација ми беше Јовица Спајиќ, бидејќи ја трча најтешката трка во светот во моментов, трет ден. Тој е некако, мислам, икона на сите тркачи и икона на сите хуманитарци, каде што човекот е многу благороден, не се истакнал ни ништо, има најдобри резултати на светот. После тоа го имаме Александар Кикановиќ кој е од Лозница, исто така трча за болни деца, Марко Николиќ. Имаме многу добри тркачи за кои не знам дали толку се експонираат, ниту сме слушнале за нив, но многу помогнаа, па сето тоа ме поттикна сам да направам такво нешто. Мислам дека сум, мислам дека сум сигурен дека сум најмладиот тркач што прави вакво нешто од Србија, па се надевам дека ќе станам некој помлад од мене да направи нешто слично.
Лекарите го советувале како да биде внимателен при овие мисии.
- Малку е поголем трудот, има нешто повеќе километри во нозете отколку што треба, но се се следи и засега се е во ред. Трчањето ми помага баш затоа што го проширува капацитетот на белите дробови, но мислам дека не може да се прошири повеќе од ова, дишам 70 проценти, така да засега се е во ред, немам никакви потешкотии кога е во прашање трчањето . Ние самите ја одредуваме рутата каде ќе одиме, ги одредуваме постојките каде ќе застанеме, приближно колку дена. Одредив 12 дена од причина што ќе пристигнам на 12-ти за Свети Василиј Острошки, токму тој празник. Имам рута која ја одредив каде ќе поминам, кои градови се, каде ќе спијам, бидејќи секој ден ќе правам приближно 40 километри, тоа е еден маратон, тие 12 дена ќе работам секој ден.
За крај спомна и за кого ќе трча од Смедерево до Острог.
-Ќе трчамза Матија Зотовиќ и Александар Петровиќ, кои овојпат ги поздравувам, тие се мои сограѓани. Боледуваат од ретки болести и големи аномалии. Матија досега имал дури девет операции. Треба да собереме речиси милион и осумстотини илјади динари.
Фото: Инстаграм
Извор: Кurir.rs