Дали конечно се реши мистеријата за Мачу Пикчу? Повторно отворен за посетителите

Археолозите и архитектите отсекогаш се прашувале зошто Инките решиле да го градат својот свет гтрад Мачу Пикчу на теренот на денешниот Перу, на прилично тежок и оддалечен терен – на 2350 метри надморска височина.

Древниот град во Андите, повторно се отвара денес откако беше затворен па отворен поради пандемијата на коронавирусот. Перуанските власти организираа ритуал на Инките за да им се заблагодарат на боговите, откако најголемата туристичка атракција во земјата повторно почна да прима туристи.

Наједноставниот одговор за градењето е оној на Руалдо Менегат, професор по геологија на Катедрата за стратиграфија и палеонтологија на Институтот за геолошки науки при Федералниот универзитет во Рио Гранде де Сул во Бразил, кој вели дека местото изобиливало со лесно достапни градежни материјали кои Инките имале намера да ги користат, а тоа се големи количини на веќе распукани карпи.

Студијата на Менегат ,How Incas Used Geological Faults to Build Their Settlements(Како Инките ги користеле геолошките грешки за да ги изградат своите населби), претставена на годишниот состанок на геолошкото друштво на Америка во Феникс овој септември, ја испитува врската меѓу гео-пејзажот на Андите и градовите што ги граделе инките, како на пример култниот и помалку мистериозен Мачу Пикчу. Студијата покажува дека Инките намерно избрале терен кој лежи на вкрстени тектонски карпи од повеќе причини: карпите, како што споменавме погоре, биле фрагментирани доволно за да служат како градежен материјал, но биле и стратешки безбедни од геолошки опасности, но и против негостољубивите услови на Андите. Покрај тоа, главните делови на градот, како и зградите и скалите, биле изградени по трите главни сводови.

Според оваа анализа, градскиот план на Мачу Пикчу јасно укажува на емпириска мапа на дислокации и пукнатини што ја заснова неговата изградба. Поточно, благодарение на техниките на археологијата на гео-пејзажот, структурната геологија и геоморфологијата, воспоставена е многу густа мрежа на геолошки пукнатини.

Понатамошни индикации дека изборот на локацијата за Мачу Пикчу не биле случајни, биле и сличните анализи кои откриле дека и други антички места на Инките, вклучувајќи ги Писак (село во јужен Перу) и Куско (во централен дел на Перу), биле изградени на пресеците на разделените зони.

Кога земјотресите долж овие зони предизвикуваат поместување на карпите, се создаваат огромни количини фрактурирани карпи. Но, овие распукани зони  ја канализираат водата која настанува со топење на мразот и снегот, дозволувајќи им на жителите да ја собираат поефикасно. За време на силното невреме, расцепите помагаат да се исцеди таа вода, со што се спречува краткорочно оштетување и се овозможува долгорочно зачувување на локацијата.

Мачу Пикчу веројатно бил изграден околу 1300-та година, но останал скриен се до 1911 година кога го открил американецот Хајрам Бингам. Градот има околу двесте градби сместени по терасите и уредени околу голем централен плоштад. Поделен е во тесни и издолжени четврти, а постојат и тераси надвор од населеното подрачје кои имаат канали за наводнување. Ѕидовите на Мачу Пикчу се изградени од оријски блокови од камен. Оваа информација е прилично фасцинантна имајќи предвид дека тогаш Инките не знаеле за тркало или железни алати, а анализите откриле дека блоковите се совршено пресечени во каменоломите и дека завршната обработка е направена на самата локација.

Археолозите денес тврдат дека Мачу Пикчу не бил град во класична смисла затоа што не биле пронајдени остатоци од бирократска администрација, трговија или воени утврдувања. Веројатно бил изграден како империјален имот или верско прибежиште или како таен церемонијален град.

Сè уште е мистерија дали е напуштен уште пред Шпанците да ги освојат Инките или пак жителите биле покосени од сифилис кој пристигнал од Европа.

Како и да е, од 7 јули 2007 година, Мачу Пикчу е едно од новите седум светски чуда.