„Починаа 16 мои колеги, а јас го изгубив бебето од стрес“: Леа Киш за бомбардирањето на РТС - Дознав дека никогаш повеќе нема да можам да станам мајка

Пред точно 25 години почна бомбардирањето на Југославија, а НАТО ја бомбардираше и зградата на РТС каде загинаа шеснаесет лица.

Во тој период водителката Леа Киш ја започна својата новинарска кариера во Радио телевизија  Србија, а во една прилика се присети на кривично дело без казна. Леа била  бремена во 1999 година, но тогаш го изгубила бебето.

„Бев бремена во тоа време, го чекав моето второ бебе и се случи најлошото. Потоа требаше да одиме и да се запишеме за да не добиеме отказ, а бидејќи секогаш имав одлични колеги, ми гледаа низ прсти и ме пуштија само да се запишам, за да не морам ништо физички да правам таму. Се случи нешто страшно што никогаш нема да го заборавам, дојдов на должност, се пријавив и на нашите простори се случи најголемата трагедија кога е во прашање нашата професија. Починаа 16 колеги кои ја презедоа смената и од стрес и тага што можев да бидам таму, го изгубив бебето на најтешкиот можен начин. Едвај преживеав, после тоа имав операции, разни проблеми поврзани со моето здравје, но полека успеав да излезам од сето тоа. Едно неродено дете е ништо во споредба со трагедијата што тој настан ја остави на сите луѓе и на сите нас кои бевме дел од Белградската телевизија и РТС. Тоа е момент кој не треба да се заборави, треба да бидеме свои, да се држиме до себе, ниту една политика да не доведе во ситуација да сме глинени гулаби и дека ништо страшно нема да се случи ако заминеме и ако ја напуштиме оваа работа, но не значи дека не смееме да дозволиме да страдаме поради туѓи интереси“, рече таа пред неколку месеци и додаде:

„Тоа беше почеток на бременоста, трет, четврт месец. Сè се искомплицира, а потоа и сознанието дека никогаш повеќе нема да можам да бидам мајка. Тоа беше многу болен период во мојот живот, но повторно излегов посилна, сфатив дека Господ така сака, дека не можеме да одиме против Бога, дека во тој момент беше најпаметно да оздравам, да вратам, да застанам на нозе, да успеат сите операции кои беа тешки и ризични и да му бидам добра мајка на моето дете долго време“.

Леа открила и дали нејзината ќерка Сара била со неа во тоа време.

„Да, бев свесна дека нешто ми се случува. Мојот сопруг беше главен уредник на спортско списание, а мобилните телефони работеа многу лошо. Немав време да му се јавам, имав време само да седнам во кола и да го однесам детето на безбедно. Се случувало еднаш во илјада или милион случаи, како што подоцна ми објасни д-р Радуловиќ, кој ме оперираше, да пукне аортата во стомакот и имаш 15 до 20 минути да преживееш. Во состојба на шок, успеав да ја ставам тригодишната Сара во автомобил и да возам до болницата и само да ја предадам на медицинската сестра и да и кажам дека ако умрам, знам дека детето нема да биди оставено под бомби и на улица, а Господ ме спаси. Следно што се сеќавам е будење, бомбардирање, сирени, ќерка ми и сопругот беа покрај креветот, а докторот ми рече дека ме изгубиле два-три пати, дека било многу ризично. Не можеа да ми ја најдат крвната група, изгубив многу крв и заздравувањето траеше долго, и физички и психички, бидејќи загубата на неродено дете има последици за секоја жена, особено сознанието дека повеќе нема да бидам способна да станам мајка“, изјави Леа за Нова.