Престана кога повратив - Не се обидувај да врескаш, никој нема да те чуе: Сведочењето на Мерима детално го опишува нападот на Лечиќ врз неа!

Фото насловна: Youtube/screenshoot/RTV Pink Official

Мерима Исаковиќ тогаш била 18-годишна студентка на Факултетот за драмски уметности, а Лечиќ бил нејзин петгодини постар колега од втор час по глума, во трета година.

Во големата исповед, актерката Мерима Исаковиќ детално раскажа сè за кобната средба со нејзиниот колега Бранислав Лечиќ во 1978 година, при што Лечиќ, како што тврди, сексуално ја нападнал и се обидел да ја силува.

- Го гледав како пријател ... Тој еднаш се обиде да ме бакне на прошетка, но јас веднаш го запрев ... Потоа тој се насмевна и рече: „Жал ми е. Не мислев ..." Јас го прегрнав и го бакнав во образ, велејќи му: „Ние сме пријатели. Те сакам многу како пријател" - ја започна својата исповед Мерима Исаковиќ во „Недељник“.

По извесно време, Мерима Исаковиќ му позајмила книга, која Лечиќ не и ја вратил неколку недели. Кога го замолила конечно да и ја врати, Лечиќ одговорил:

- О, извини, Меримице, но не можам. Малку не ми е добро, затоа сум дома. Можеш ли да поминеш покрај нас (тој живеел со неговата мајка) и да ја земеш книгата. Добро?

Мерима Исаковиќ заѕвонила на вратата во станот на Лечиќ околу 18 часот. Ја поканил да влезе „набрзина“ затоа што „нешто вриело во неговата кујна“ и „мама не е таму“, па затоа е „несмасен“.

- Направив чекор. И не знаејќи, зачекорив во ужас! Влегов и застанав покрај вратата, а тој ме турна кон ѕидот ... Го прашав, шокирана и исплашена: „Што правиш?“ Тој рече: "Што мислиш? Сега не можеш да побегнеш. Не од мене. Не обидувајте се да врескаш. Никој нема да те слушне. Ова е стара зграда со дебели sидови. Залуден е секој отпор“- пишува Мерима Исаковиќ.

Славната актерка тогаш го опишува „мирисот, чудниот мирис, не само од устата, како мирисот на гној и како се обидела да ги крене рацете за да се одбрани.

- Што? Не сум доволно добар за тебе? Дали знаеш кој сум јас? Треба да ти биде чест што те посакувам. Ќе те имам, ќе те имам затоа што сакам. Имам црн појас во џудо. Немаш шанси - Мерима Исаковиќ ги пренесува зборовите за кои тврди дека ги изговорил Лечиќ.

Таа вели дека чувствувала страшна болка во вратот, рамената, тупаниците, колената, колковите (инаку во тој период имала проблеми со лумбалниот 'рбет затоа што брзо пораснала).

- Започнав да разбирам: тој се обидува да ми го соблече фустанот. Тој го соблече. Тој се обидува да ги рашири моите нозе. Тој е ужасно силен! Тоа е како да ме кршиш со клешти. Неможам. Не со иста сила ... Ако успее да ме има, ќе умрам вечерва. Цврсто ги свиткав нозете. Не знам како. Успеав да ги турнам двете нозе меѓу неговите нозе, како да сум дрво, испреплетувајќи ги нозете во „лоза“, удирајќи го во препоните. Немав доволно простор за замав, па тој го доживеа моето движење како сексуален стимул. Ужас! - пишува Мерима Исаковиќ “.

И тогаш се случи пресврт.

- Обилно повратив врз себе. Скокна назад, запрепастен и збунет. Како да е момент на човештво ... Го слушам мојот глас понатаму: „Те молам, донеси крпа, натопена во топла вода, брзо, брзо, ух ...“ Тој се сврте како хипнотизиран. Тој донесе врела крпа. Застана за момент. Тој праша: "Ме лажеш? Фолираш?" - пишува Мерима Исаковиќ.

Таа тврди дека побарала од Лечиќ да го направи спротивното од она што би очекувале жртвата да го праша сторителот за време на силувањето.

- Го збунив. Го држев за двете раце. Цврсто ... Тој не разбра. Ме држеше кратко време, како да беше во шок. Чекав мирисот на киселина од повраќање да се смири на време. Седнав полека, а потоа станав. Во секој момент го замолив да ми помогне држејќи го за раце ... Му заблагодарив. Велам дека е најдобро да си одам дома, го замолувам да ми побара такси. Сè уште ги држам неговите раце ... Повторно застана: „Фолираш?“ - пишува Мерима Исаковиќ.

Според Мерима Исаковиќ, разговорот течел вака:

Мерима Исаковиќ: Зошто би фолирала?

Бранислав Лечиќ: Да се ​​спасиш.

Мерима Исаковиќ: Од кого?

Бранислав Лечиќ: Од мене.

Мерима Исаковиќ: Од тебе? Па, зошто? Ти не си чудовиште ... Сите ние девојки сме фасцинирани од тебе. Но, ние немаме храброст. Не верував дека токму мене ќе ме сакаш. Толку силно. Извини што толку многу те разлутив.

На крајот, таа успеала да излезе од станот и да земе такси. Таа вели дека денес е свесна дека тоа била најдобрата улога што ја одиграла во нејзиниот живот и дека е насочена од „застрашувачки страв“.