Однадвор изгледаше како учтив господин, но одвнатре се криеше вистински ѓавол: Во болницата мислеа дека луѓето умираат поради болест, сè додека не ја дознаа морничавата вистина

Кога Доналд Харви бил вработен како болничар во болница во Кентаки во 1970 година, на прв поглед изгледал како амбициозен тинејџер, очаен да избега од сиромаштијата и да изгради подобар живот.

Но одвнатре, тој бил морничав убиец во потрага по жртви. Во текот на 17 години, Доналд брутално убил повеќе од 80 пациенти додека работел во различни здравствени установи. Им ставал отров во храна или пијалок, им инјектирал морфиум кога никој не гледал, ги давел со перница навечер или им ставал течност заразена со ХИВ во кафе.

Како успеал да убива речиси две децении без да биде откриен, е прашање што и ден-денес нема целосен одговор. Кога конечно бил фатен во 1987 година, не покажал ни трошка срам за своите дела, пишува „Daily Mail“.

Напротив, брзо ги признал злосторствата и ги опишал како „убиства од милост“, тврдејќи дека ги ослободувал болните жртви од патење. Неговата морничавa приказна го шокирала светот на крајот од осумдесеттите, а поради уверувањето дека всушност им помага на умираат пациенти, добил прекар „Ангел на смртта“.

Доналд пораснал во мало планинско место Бунвил во Кентаки, во сиромашно семејство производители на тутун. Имало тешко детство. Во интервју од затвор години по судењето, признал дека знаел дека е хомосексуалец уште како дете, но се борел со својот идентитет поради строго религиозното воспитување. Исто така, тврдел дека бил сексуално злоупотребуван од вујко му и сосед кога имал околу 13 години.

Напуштил училиште во деветто одделение и на 18 години се вработил како болничар во болницата Меримонт во Лондон, Кентаки.

Првото убиство го извршил во 1970 година – го задавил со перница 88-годишниот пациент Логан Еванс, примен во болница по мозочен удар. Тогаш започнал крвавиот убиечки поход кој траел 17 години и однел најмалку 87 животи.

Доналд тврдел дека поголемиот дел од убиствата ги извршил „од милост“, бидејќи сметал дека ги ослободува пациентите од страдање. Изјавил: „Повеќето пациенти што ги убив – семејствата на почеток ги посетуваат... (но потоа) веќе не доаѓаат. Остануваат сами, и ужасно е да лежиш така ден по ден... Затоа ги ослободив од болка, како што би сакал некој мене да ме ослободи.“

Сепак, признал дека понекогаш убивал и од бес, опишувајќи се себеси како „добра и грижлива личност“ која има „злоба во себе“ кога е испровоцирана. Убиствата ги вршел на разни начини – ги труел пациентите, им ги исклучувал респираторите, им давал прекумерни дози морфиум, ги давел со перница, ги онеспособувал катетерите или им давал течности заразени со хепатитис Б или ХИВ.

Неговите жртви не биле само пациенти – го убил и својот партнер Карл Хевелер, откако се посомневал дека го изневерува. Ја отрул и пријателката Дајана Александар со тоа што ѝ ставил хепатитис во кафе. Рекол: „Требаше да биде пријателка и на мене и на Карл, а само правеше проблеми. Веројатно сакав да ја научам лекција. Само бев лут и помислив – ете така...“

Речиси две децении успевал да ја избегне полицијата, преминувајќи од болница во болница кога некој ќе станел сомнителен. Конечно бил уапсен во 1987 година, откако пациентот Џон Пауел одненадеж умрел во болница во Охајо, каде Доналд тогаш работел. Обдукцијата покажала голема количина на цијанид во телото, по што била отворена истрага.

Истражителите се посомневале кога забележале колку често ја менува болницата и го повикале на распит, каде што ги признал злосторствата. Неговиот адвокат побарал спогодба – доколку обвинителството се откаже од смртна казна, тој ќе ја прифати доживотната затворска казна без можност за помилување и ќе ги признае сите убиства – што обвинителството прифатило.

Точниот број на убиства сѐ уште не е познат, но Доналд тврдел дека ги имало 87 – од кои 37 се потврдени.

Во согласност со спогодбата, ги признал сите 37 убиства и бил осуден на доживотен затвор плус 20 години. Во затворот во Толедо бил примен во октомври 1987 година.

На прашањето дали жали за злосторствата, одговорил: „Да.“

„За некои убиства од милост, кога би можел да го вратам времето, пак би ги направил. За некои – не. Многу земји признаваат убиства од милост, но извршени од квалификувани лекари. Сѐ уште мислам дека во некои случаи би постапил исто. Во мир сум со себе... Мислам дека, ако ја раскажам мојата приказна, можеби некому ќе му помогне. Можеби некој има слични проблеми и ќе ги препознае, па ќе побара помош. Тогаш ќе чувствувам дека сум постигнал нешто“, рекол.

Во март 2017 година, по 30 години поминати во затвор, Доналд, тогаш 64-годишен, бил претепан до смрт од друг затвореник.