Починал на онкологија во 93 година, умирал од рак, а медицинските сестри му носеле цигари: Милан му глумел сват, но поради него сакал да ја напушти „Жикина династија“

Српскиот актер Драгомир Бојаниќ Гидра остави неизбришлива трага во светот на кинематографијата, како на домашната сцена, така и на европската, каде што стекна култен статус во познатите вестерни. 

Додека американскиот Тексас беше сцена за делата на Клинт Иствуд, Гидра во Италија, под името Ентони Гидра, го толкуваше неустрашливиот револвераш со челичен поглед, човек кој повеќе зборуваше со куршуми отколку со зборови. Неговата улога беше опишана како „смрт за мажите и 'смрт' за жените“, а неговиот единствен потег — пукање со револверот стана заштитен знак.

Циклусот на негови филмови во Југословенската кинотека беше проследен со реченица која најдобро ја опишуваше харизмата на Гидра во италијанските вестерни: „Љубителите на шпагети вестерните — откако еднаш ќе го видат Ентони Гидра, можеби повеќе нема да го сфаќаат (младиот) Клинт Иствуд толку сериозно.“ Неговото дело во овој жанр остави силен впечаток, а неговата природна спонтаност и непосредност беа далеку од префрленост, која длабоко ја презираше — и на филм и во животот.

Еден од клучните моменти од неговиот живот беше опишан преку средбата со неговата ќерка Јелена Бојаниќ, која откри дека сè уште го чува татковиот револвер — симболот на неговите филмски денови во Италија. Додека Драгомир Бојаниќ на екранот беше Ентони Гидра, дома беше обичен човек, скромен и посветен на семејството.

На домашен терен, оствари извонредни улоги, меѓу кои и онаа во филмот „Свадба“, за која беше награден со престижната Златна арена во Пула. Неговото име е исто така нераскинливо поврзано со популарната серија филмови „Жикина династија“, каде што го создаде ликот на симпатичниот, но често неспретен шармер Жика Павловиќ. Улога што првично беше споредна, прерасна во централна точка на целата франшиза, уште еднаш докажувајќи го неговиот актерски талент и харизма.

Драгомир Бојаниќ е роден во 1933 година во Крагуевац, во образовано и угледно семејство. Неговата мајка била професорка во Женската гимназија, а татко му офицер во Кралската гарда, задолжен за обезбедување на Опленац. Актерскиот пат го започнал на филм, а се усовршувал на сцената на Југословенското драмско позориште од 1964 до 1966 година.

Гидра беше и остана симбол на едноставност, природен талент и уметничка харизма. Неговата работа во италијанските вестерни, домашните драми и комедии сведочи за разновидноста на неговиот дар и трагата што ја остави во историјата на југословенскиот и европскиот филм.

„Гидра се сеќаваше на ноќта кога му го одведоа таткото. Ретко зборуваше за тоа, но тоа беше клучна епизода која целосно го промени неговиот живот и по која остана сирак. Мајка му почина од туберкулоза, а татко му беше уапсен по Втората светска војна. Гидра носел сендвичи на стражарот за да му ги однесе на татко му. Кога третиот ден се појавил стражарот во дедовиот шинел, Гидра сфатил дека му го убиле таткото. И со девет години останал на улица. Некој дедо ги собрал него и уште неколку деца од улица и ги однел да работат во фабрика за конзерви“, раскажува Јелена Бојаниќ за детството на својот татко.

Потоа започнува филмската приказна на идната филмска ѕвезда. Малку побавно од куршумот на Ентони Гидра, тој влегува во драмска секција, па во аматерско театарче и на крај во Крагуевачко позориште. По три години, глумците од театарот собрале пари, му купиле одело и карта за Белград за да полага на Академијата.

На Академијата ја запознал и својата идна сопруга — Љиљана Контиќ, исто така актерка. Тој брак бил филмски не само поради професиите, туку и поради содржината. Раѓање на деца, разводите, повторните венчавки… Сите тие моменти беа дел од нивната приказна.

Не постои недела што ќе помине без реприза на барем еден дел од „Жикина династија“. Неговата ќерка вели дека не се плашел дали ќе биде запаметен само по улогата на Жика — тоа е дел од кариерата, а не целата кариера. Импровизирале, но тоа што филмовите будат носталгија е многу поважно од тоа дали биле технички совршени.

Никола Коjo, кој првпат го сретнал Гидра во војска, раскажува дека тој специјално дошол да го извади од касарната и да го однесе на вечера. Тоа бил гест на човек кој сакал да ја продолжи традицијата на грижа за младите актери.

Ќерка му Јелена раскажува за времето кога била во САД, се вратила поради неговата болест. На ВМА, додека лежел на онкологија, тој во четири часот наутро раскажувал вицеви на млади ранети војници. Лекарите, сестрите, сите се смееле — знаеле дека му е крајот, но тој до крајот останал она што отсекогаш бил: човек со душа, хумор и топлина.

Извор: still.kurir