Шефови на подземјето: По што останаа запаметени 7-те најпознати криминалци од 90-тите?

Во 90-тите, освен инфлацијата и бомбардирањето, на сите Србија ќе им остане запаметена по цутот на криминалот.

Документарниот филм „Видимо се у читуљи“ започна лавина, која на површина„исфрли“ многу „големи“ имиња од подземјето. „Момци од врелиот асфалт“ редовно се појавуваа во медиумите, кои дури ги користеа за лични расправии и закани. Одговорите честопати пристигнуваа на улица во форма на смртоносни рафали.

Како што рече Бата Трлаја во споменатиот филм, тоа било „мало езерце полно со крокодили“. Од сите овие „крокодили“ издвоивме седуммина кои со право може да го носат епитетот „кралеви на подземниот свет“ од 90-тите години на минатиот век.

Ромео Савиќ: Војна против полицијата

Еден од таканаречените кралеви на белградското подземје тврдеше дека тој не е криминалец затоа што продава само дрога украдена од дилери кои работеле за полицијата.

На прашањето на Воислав Туфегџиќ и Александар Кнежевиќ, авторите на култниот филм „Видимо се читуји“ и книгата „Криминалот што ја смени Србија“, со цел да објасни што прави и што е всушност, тој одговори: „Јас не сум криминалец, туку човек што мора да направи некои работи. Не ме привлекуваат големи пари и затоа сум нормален. Но, јас имам пари, и да даде Господ, ќе имам повеќе “.

90-тите години на минатиот век, гледано од денешна перспектива, беа многу чудни: исто како што денес старлетите се во мода, тогаш криминалците ги полнеа весниците со интервјуа. Во своите јавни говори, Ромео Савиќ рече:

„Украдов стока и автомобили од полицајците и луѓето кои се силно поврзани со законот. Сакав да им го правам тоа на оние инспектори кои и самите се криминалци, а немааа храброст да ми се спротивставам. Можеби претерував  со таа желба, но се колнам дека ниедна нормална и искрена личност не беше повредена од мене. Јас секогаш киднапирав кодоши, пијаници, Индијанци ... ги понижував и малтретирав. Честопати го правев тоа за доброто на другите. После тоа, ме чинеше многу “.

Тој беше од Белград, но многу време поминуваше во Нови Сад, каде што живееше неговата девојка. Тој објасни дека оваа пресметка на Робин Худ со дилерите на полицијата го чинела:

„Ми ја уништија врската со девојка за која многу се грижам ... Не можам ни да замислам како ме претставија пред девојката која тоа со ништо не го заслужи“.

По соборувањето на режимот на Милошевиќ, се покажа дека Државната безбедност располагала со неколку стотици килограми дрога. И уште во 1994 година, Ромео Савиќ упорно повторуваше дека уличните дилери на дрога работат за дилери кои работат како инспектори во Министерството за внатрешни работи. По едно од неговите интервјуа, тие го повикаа во Министерството за внатрешни работи и го замолија да ги негира неговите обвинувања. Тој одби, а урбаната легенда вели дека им рекол дека изјавата може да ја дополни само со имиња на полицајци кои соработуваат со дилери на дрога. Тогаш го повлекоа своето барање.

Околностите за смртта на Ромео Савиќ никогаш не се разјаснети во целост: во три часот по полноќ на 8 ноември 1994 година, тој добил порака на пејџер да се јави на две девојчиња. Излегол во четири часот, во шест часот бил пронајден мртов пред вратата на неговиот стан: една од потпишаните девојки тврдела дека таа не испратила никаква порака ... Тој имаше 24 години.

Официјалната верзија беше дека смртта се случила по таблетите со кои сакал да го неутрализира дејството на кокаинот. Подземјето веруваше дека полициските дилери му се одмаздиле на тој начин.

Бане Гребенаревиќ: Пиштол, а не теретана

Во книгата „Злосторството што ја смени Србија“ на почетокот на едно поглавје се вели:

„Во подготвеноста да се прилагодат на најтешките околности, се крие особеност на човечкиот вид, забележа некој. Во зимските ноќи во 1993 година, десетици илјади штедачи ја тестираа оваа теза пред банките. Можеби сфатија дека се стари, но дека немаат никаква мудрост. Младите научија лекција. Нивната „мудрост“ беше сурова и очајна: ако животот е измама, зошто да не се прибегне кон измама? Ако е дозволено да се убива со глад и безнадежност, зошто тие не би биле рака на евтаназијата? Ова беше и приказна за херојот од асфалтот 2 Бане Гребенаревиќ.

Имаше 20 години кога им рекол на Туфегџиќ и Кнежевиќ:

"Прочитав дека еден белградски криминалец изјави дека нема никој во градот што може да го победи во борба со туркање со рака. Сигурно живеел во времето на Конан. Никогаш не сум се борел. Додека тој се билда, вежбам во стрелиштето".

Во текот на летото 1994, тој разговарал со новинарите во Будимпешта, каде се криел од полицијата, бидејќи влетал во теретана неколку месеци порано и пукал во Средоја Шљукиќ Шљук, но убиена била само неговата девојка Тања Николиќ, која случајно се нашла таму. „Прес-преставникот“ на Гребенаревиќ, Зоран Шубара ги однесе во еден од најскапите ресторани, за без иронија да им се претстави еден млад човек во „версаче“ костум.

„Најважно е човек да знае што сака“, забележани се зборовите на Гребенаревиќ, кој додаде:

„Важно е да се преживее на белградскиот асфалт. Но, тоа ретко успева: Белград е единствен, тешко е да се спореди со другите европски градови. Секоја недела е нов докажување, ново искушение. Ако сте попознати, полесно ви е. Важно е добро да го смислите маркетингот и да не правете грешки на почетокот. Ако само еднаш не сте се покажале машки и не сте возвратиле, сè паѓа во вода. Првиот пат кога паднав во затвор, на 15-годишна возраст, си реков: „Ќе одиш до крајот!“

За името на Бане Гребенаревиќ се поврзуваше убиството на еден дилер на девизи. И тој самиот, по враќањето од Унгарија, преживеа два атентати: првиот пат експлозијата го разнесе ѕидот од куќата во која живееше некое време, додека вториот пат тие го пукаа во грб во центарот на градот, но тој имаше панцир.

Фудбалската репрезентација на Југославија играше со Романија на 27 март 1996 година, кога Гребенаревиќ ја напушти зградата во која живееја неговите родители, на улицата „Стојана Аралице“ на белградската Бежанијска коса и седеше во неговото црно „корадо“ заедно со Шубар. Веднаш штом автомобилот тргна по улицата, одекнаа рафали. Напаѓачите пукале од два правци, најверојатно со „калашников“. Испукани се над 40 куршуми, па на жртвите не им помогнале ниту панцирите што ги носеле.

Горан Вуковиќ Мајмун: Убиецот на Љубо Земунац

Познати се убијците на Горан Вукотиќ: тоа се двајца полицајци кои не биле на должност таа вечер. Овој случај никогаш не бил разјаснет и остана непознато дали биле ангажирани од пријатели на Љубо Земунац, некои други криминалци или од Државната безбедност.

Горан Вуковиќ „Мајмун“ го уби најголемиот белградски криминалец Љубомир Магаш, попознат како Љуба Земунац, во Франкфурт во 1986 година и по тоа беше запаметен во српското подземје.

„Дури и кога се случи тоа, јас не бев првиот што го нападна Љубо: тие ме киднапираа. Ако сте се скарале, ако одите со жена, ако вашето семејство е таму, никој не се напаѓа, сè се заборава, секогаш постоеше некаков непишан закон. Па, претпоставувам дека не можев да дозволам Љуба да ме потцени пред мојата сопруга?!“, рече Вуковиќ еднаш.

„Во моментот на смртта, Љубо не бил вооружен и тој и неговите мислеа дека не сум ни јас. Не беше лесно да се убие Љубо Земунац, најголемата легенда на југословенското и европското подземје. Тој беше многу опасен. Знаеше што го чека. Многумина се обидоа да го ликвидираат, а пред мене во Милано само Коле Дебели го застрела во стомакот. Најмалку корист имав од смртта на Љуба “, заклучи Горан Вуковиќ.

„Мајмунот“ беше убиен во 1994 година.

Бојан Петровиќ: Смрт во „Јагуар“

Во 70-тите и 80-тите години од минатиот век, главниот град на Југославија се сметаше за еден од најбезбедните во светот. Белградските криминалци „дома“ не го кршеа законот, затоа што им требаше база од која ги започнуваа своите акции во Европа, но и засолниште по акцијата. Кога Југославија воведе санкции и ги затвори своите граници, новите генерации веќе немаа шанса да го видат светот. Тесните визии и провинциската свест, целосно го уништија витештвото што постоеше во подземниот свет. Отприлика тоа им го кажа Бојан Петровиќ, роден 1962 година, еден од тогашните „црни бисери“, на креаторите на филмот „Видимо се у читуљи“.

Неговиот татко бил високопозициониран оперативец во Државната безбедност, кој ја напуштил работата во 1966 година и се преселил во Европа. Тој водел ноќен клуб во Шведска. Во една прилика, извршил убиство во самоодбрана, па беше испратен во затвор. Бојан имаше 22 години кога го презеде управувањето со клубот, кој се сметаше за точка на спојување на европскиот џет-сет. Неговиот татко стекнал завиден имот: Петровиќ имал многу куќи и станови, како во Шведска, така и на црногорското приморје и во Белград, а Бојан имал мирен и удобен живот пред него. Но, неговото пријателство со Борис Петков, криминалец кој бел во конфликт со еден од водачите на подземјето, Ранко Рубезиќ, му го смени животот.

Тој беше осуден на шест години затвор за учество во убиството на Рубезиќ во декември 1985 година. Го уапсија една година подоцна и го испратија на издржување на казната. И кога тој беше ослободен и тргна во белиот свет, неговите кумови Слободан и Брано Шарановиќ, криминалци од европски формат, му беа голема поддршка. Од почетокот на деведесеттите, по кражбите на банките, Бојан Петровиќ се врти на рекетирањето во Шведска, со неговите пријатели.

„Само по една недела, многумина ни даваа процент од клубовите и рестораните, затоа што се плашеа од нас. Јас лично преговарав со сопствениците на грчкиот ресторан „Бакус“, но тие не го послушаа мојот предлог. Потоа дојдоа Чарли, Хаса и уште неколку пријатели, со 20 литри бензин. Влеговме во сабота вечер, кога ресторанот беше полн. Почнавме да истураме бензин, но повеќе за да ги исплашиме отколку да им нанесеме штета, бидејќи тоа не му користи на никого. Тие веднаш се предомислија и ни платија 25 проценти, што беше прилично добар приход ако земете предвид дека ресторанот имаше 500 маси“, рече Петровиќ.

По еден грабеж, во спектакуларната полициска акција емитувана на телевизија, тие беа уапсени и осудени на неколку години затвор, но по некое време, Петровиќ успеа да избега. Се нижеа годините, кога крадеше банки за време на празниците, кога има многу пазари и супермаркети во Европа, а потоа се пресели во Белград.

Во меѓувреме, тој успеа да стане еден од белградските нарко шефови, но и да се скара со Петков и да го рани во стомакот со три куршуми. Кратко по полноќ на 28 февруари 1998 година, кафеав „јагуар“ со которски регистарски таблички запре на семафор на аголот од улиците Царица Милица и Бранкова. Од крајот на колоната автомобили што чекаа зелена боја, со шкрипење на гуми, излета „фиат“ без регистарски таблички и застана покрај „јагуарот“. Две непознати млади момчиња пукале во возачот и совозачот во него, а потоа го дале гас и се упатиле кон Нов Белград. Така беа убиени Бојан Петровиќ и неговиот пријател Зоран Богдановиќ Кепа.

Михајло Дивац: Не бегаше ни од куршуми

„Тоа е негов пораз, не мој. Никогаш не би пукал невооружен човек. Многу се држам за кодексот. Срамота е што го стори тоа, но јас го разбирам, беше многу исплашен", рече Михајло Дивац за моментот кога беше застрелан од Лука Бојовиќ.

Боксерот од Нов Белград беше еден од незапирливите ликови, кој напаѓаше дури и кога пиштолот беше вперен кон него.

Секој што го познаваше Михајло Дивац, роден 1967 година, ја истакнаа срдечноста како една од неговите главни карактеристики.

Добро упатените експерти за состојбите во подземјето во Нов Белград еднаш за Курир изјавија дека водачот на групата од Нов Белград, Дејан Стојановиќ Кека, никогаш не криел дека Михајло Дивац е негов идол, а во одредени кругови се знае дека од него презел неколку бизарни обичаи, сепак, тие не сакаа детално да зборуваат.

Бројни анегдоти како таа од затворот раскажуваат за срдечноста на ова момче. Имено, кога затворскиот чувар ветил дека ќе го претепа, Дивац веднаш скокнал врз него и го удрил. Тој не сакал да го пушти дури и кога палките на другите чувари почнале да го удираат.

Тој тренираше бокс и припаѓаше на „тимот од Ѕвездара“, иако живееше во Нов Белград. За разлика од другите припадници на подземјето, Дивац не сакаше многу да дава интервјуа:

„Не сакам да бидам ѕвезда на весникот што дава застрашувачки изјави. Кога читам весници и ги гледам нивните слики, јас само се тресам", рече тој подбивно.

Тој бил припадник на 63-та бригада за падобран, а подоцна и на воената полиција. Според зборовите на воените лица, Дивац бил одличен и дисциплиниран војник.

Тој почина во престрелка во хотелот „Путник“ во Нов Белград на 12 февруари 1995 година. Учесниците на боксерскиот турнир „Белградски победник“ беа сместени таму, а тој заминал во хотелот околу осум наутро за да земе од натпреварувачот Славиша Поповиќ фотографија со посвета. Излегувајќи од хотелот, му засметал начинот на кој го погледнал боксерот Радован Радушиновиќ. Откако размениле неколку зборови, тој извадил пиштол и испукал шест истрели во правец на Радушиновиќ и неговиот пријател. Потоа истрчал надвор, довикувајќи им на неговите пријатели да бегаат затоа што „ранил луѓе“. Бил застрелан во грб.

Александар Кнежевиќ Кнеле: Принцот од белградски асфалт

Александар Кнежевиќ Кнеле е роден на 27 април 1971 година во семејството на Владанка и Душан Кнежевиќ како прво од двете деца. Тој бил одличен ученик во основно училиште, а кога имаше 12 години, едвај преживеа шок од пеницилин. 

Во Вождовац, бил познат како спортист и ревносен навивач на Црвена Ѕвезда. На крајот на осумдесеттите, тој се запознал со Ѓорѓе Божовиќ Гишка од Вождовац, со кого станале големи пријатели.

Како миленик на Гишка, Кнеле учествуваше во демонстрациите на 9 март 1991 година и во создавањето на Српската гарда, вооружена формација на СЈО на Драчковиќ. Но, кога го убија Гишка, Кнеле започна да работи за режимот на Слободан Милошевиќ, па во 1992 година организираше распад на студентскиот протест во Белград.

Тој беше жестоко момче, лидер на генерацијата „дизел“, а некои дури го нарекуваа „принцот на белградскиот асфалт“.

Кнеле, кој важи за творец на „дизел генерацијата“, беше убиен на 28 октомври 1992 година, во апартманот 331 од хотелот „Хајат“, кога имал само 21 година.

Официјално, неговото убиство никогаш немало епилог, а неговиот живот и криминалната кариера сè уште се проследени со бројни полемики денес, скоро три децении подоцна.

Кога собарката го нашла неговото тело во локва крв со лицето свртена кон подот, пораката „Број 1“ била испишана со крв на огледалото.

Пред две години беа објавени документи на тајните служби, кои ја расветлуваат оваа ликвидација, и од кои е јасно дека полицијата знаела кој го повлекол шкрапалото. Во белешката се наведува дека Радослав Трлајиќ, или Бата Трлаја, рекол дека Кнеле бил во конфликт со Мишо Цветиновиќ поради џипот што Клеле го украл. Горан Вуковиќ се обидел да ги смири, но не успеал во тоа.

„Миша дошол во хотелот кај Кнеле, наводно за да се договорат за автомобилот. Кога влегол во собата на Кнелет, Миша го убил од зад грб, пукајќи од Колт 45.“

Кристијан Голубовиќ: Крал на маркетингот

Јас тепам, прободувам, пукам во затвор и во реалните шоуа.

„Не случајно тој го доби статусот фаворит на медиумите. Во светот на кој му припаѓа, тој е наречен крал на маркетингот и церемонијал мајстор,  „промотор на постмодемот на српскиот криминал“, стои во книгата „Злосторството што ја смени Србија“ за Кристијан Голубовиќ.

И што да се каже сега кога „Кики“, како што многумина го нарекуваат од милост, не се тргнува од ТВ-екраните како учесник во реални шоуа.

Кристијан Голубовиќ е веројатно најпознатиот протагонист на филмот „Видимо се у читуљи“.

Тој излезе од „Забела“ во април; каде лежеше осум години за трговија со дрога. И пред оваа казна, беше затворен во Германија, но и во Солун. Уапсен е и за време на акцијата „Сабја“ за изнуда, за што беше осуден на затворска казна. Тој беше ослободен само една година пред повторно да падне поради дрога.