Беше голема ѕвезда во Југославија, денес е бездомник кој копа во контејнери
Поранешната ѕвезда на кошаркарскиот клуб „Југопластика“, Михајло Мановиќ (72), сега е бездомник во Сплит и е принуден да копа низ контејнери и да собира шишиња за да заработи нешто.
Мановиќ е роден во Белград, но стана државјанин на Сплит во 1960-тите. Животните околности го доведоа до работ на егзистенцијата.
- Собирам шишиња во контејнери во Сплит. Има тука некоја симболика - јас бев жолта боја, тоа беше бојата на дресовите на Југопластика, а контејнерите исто така се жолти Сплит. По сите одлични резултати, заборавен сум. Знам дека луѓето забораваат, некаде повеќе, некаде помалку, но тенденциозно сум заборавен - рече Мановиќ за „МоцартСпорт“.
Мановиќ беше кошаркарска ѕвезда на поранешна Југославија и член на познатата генерација на Југопластика.
- Како шеснаесетгодишник, откако играв во сениорскиот тим на Раднички, се преселив во Сплит, кога Југопластика се формираше на 13 јануари 1968 година. Ја барав мојата кошаркарска среќа во Сплит. Југопластика имаше одлични играчи. Забележавме одлични резултати. Го игравме финалето на Купот со Задар, станавме државни шампиони (1971), го игравме финалето на Купот на шампионите во Израел, го зедовме домашниот Куп, го игравме финалето на Купот на победниците во Купот и многу повеќе. Круната на златните седумдесетти и осумдесетти се случи во 1977 година, кога Југопластика ги освои домашниот Куп, првенството и Купот Радивоје Корач. Имавме десет златни години - од 1967 до 1977 година.
Сепак, следеше падот на Мановиќ
- Бев практично исфрлен од тимот без вистинско објаснување. Јас се посветив на воспитување на мојот син. Имав работа како возач во градежна компанија. Тука, наместо да работам како еден од тренерите на Југопластика, станав возач ... Имав право на живеење во Башвиц.
Тогаш започна војната
- Кога започна војната, мојот син Јован и јас отидовме во куќата на мајка ми во Белград. Успеав повторно, во 1994 година станав тренер на првиот тим на БАСК, а потоа и спортскиот директор. Добив плата, живеев, син ми порасна и сè некако повторно се вклопи убаво. Сепак, мојот живот фундаментално се смени со трагедија. Мојот син беше убиен во 2007 година (како случајна жртва на пресметка на криминална група), кога тој беше во триесеттите години, а јас имав 58 години.
Тој ја почувствува изреката на кожата дека несреќата никогаш не доаѓа сама
- Се разболев сериозно, имав операција за рак на бубрезите, жолчката и цревата, скоро и ќе умрев од сепса. Се пензионирав, мајка ми почина, и сестра ми. Останав сам, без ништо и донесов одлука да се вратам во Сплит. Тоа беше пред четири години ... Уште во шеесеттите години на дваесеттиот век, избрав да станам граѓанин на Сплит затоа што тој град ми даде најголема радост. Денес сум бездомник, добивам помош што не е доволна за мојот живот, но јас сум задоволна личност. Собирам пластични шишиња, имам пријатели, имам што да јадам, а за сместување се снаоѓам - вели Мановиќ, кој не губи надеж и верува дека работите ќе се подобрат.
