Дали се плашите од возраста на вашите родители? Му го ставив лицето на мојот татко на градите...

„Има пауза во семејната историја, каде што годините се натрупуваат и се преклопуваат и природниот ред нема смисла. Тогаш синот станува татко на неговиот татко“.

Тогаш таткото старее и почнува да згаснува, полека како магла...

Тоа е кога еден од родителите кои цврсто ве држеле за рака кога сте биле мали не сака повеќе да биде сам.

Тоа е кога таткото, некогаш силен и непобедлив, станува слаб и зема два вдишувања пред да стане.

Тогаш таткото, кој еднаш заповедал,

денес само воздивнува и бара каде се вратата и прозорецот и се е сега далеку од него.

Тоа е кога еден од претходно средените, вредни родители не успева да се облече и не се сеќава да ги земе лековите.

А ние децата нема ништо друго освен да прифатиме дека сме одговорни за тој живот.

Оној кој ни дал живот зависи од нас да умре во мир.

Секое дете е татко на смртта на својот татко. Можеби е чудната возраст на таткото и мајката, како последен напор. Нашето последно појавување. Можност да ја вратиме грижата и љубовта што ни се дава со децении.

И како што го адаптиравме домот за да се грижиме за нашите деца, ги блокиравме штекерите, поставивме игротеки, сега ќе го смениме распоредот на мебелот за нашите родители.

Првата трансформација се случува во бањата. Ние ќе бидеме родители на нашите родители кои сега влезат во кадата. Затоа што тушот, едноставен и освежителен, сега е бура за старите нозе на нашите чувари.

Куќата на оној што се грижи за родителите ќе има огради на ѕидовите. И нашите раце ќе бидат испружени во форма на држачи.

Да старееш значи да се држиш за предмети, да старееш е всушност да се качуваш по скали без скали. Ќе бидеме странци во сопствениот дом. Ќе го набљудуваме секој детал со страв и незнаење, со сомнеж и загриженост.

Ќе бидеме фрустрирани архитекти, дизајнери, инженери.

Блажен е синот кој е татко на својот татко пред смртта, а тешко на оној што се појавува само на погреб и не се збогува секој ден.

Мојот пријател Џозеф Клајн го следеше својот татко во неговите последни минути. Во болницата, медицинската сестра се обидувала да го крене од креветот на носилка, обидувајќи се да ги смени чаршафите кога Џо извика од столот:

- Дозволете ми да ви помогнам.

Тој стана и го зеде својот татко во скут за прв пат. Го стави лицето на градите, го фати за раменици. Татко му го обзеде ракот, од него остана само мал, збрчкан, кревок, растреперен старец. Го гушкаше долго, како што тој го гушкаше во детството, во некое убаво време. Бесконечно време.

Го нишал татото и го галел. Смирувајќи се пред татко му, тивко рекол:

- Тука сум, тука сум тато!

Она што еден татко сака да го слушне на крајот од својот живот е дека неговиот син е таму.

(Карлос Фуентес)