Еве како загинаа членовите на „Црвена јабука“: Таа му гледаше на дланка, а тој имаше страшно претчувство - „Кога ќе умрам?“

Пред 37 години, на 18 септември 1986 година, членовите на „Црвена Јабука“, патувајќи на концерт во Мостар, доживеаја тешка сообраќајна несреќа во Јабланица.

Сараевската група „Црвена јабука“ постои повеќе од четири децении, а нивните песни и денес се големи хитови на кои публиката се радува и плаче. Препознатливи по посебната емоција што ја пренесуваат на публиката уште од првиот ден, тие успеаја да станат едни од најомилените групи на балканот.

Сепак, овој иконски бенд, додека го промовираше својот втор албум, доживеа огромна трагедија која го растажи, но го обедини целиот регион.

Имено, нивниот концерт на стадионот „Кантаревац“ во Мостар се најавуваше долго време, а требаше да го означи почетокот на амбициозната турнеја на младиот бенд. Приврзаниците на нивниот препознатлив музички израз го исполнија „Кантаревац“ до последно место. Сепак, концертот на „Црвена јабука“ не се одржа. Ниту некој друг ќе се одржи во истиот состав.

Имено, кобниот ден, членовите на оркестарот попладнето од Сараево тргнале со три автомобили и мало камионче со инструменти кон Мостар. Во фиќото се возеле бас гитаристот Аљоша Буха, пејачот Дражен Ричл Зијо и возачот Златко Арсланагиќ. Дражен Жериќ и Дарко Јелчиќ возеле позади нив во друг автомобил.

Возеле од Јабланица кон Мостар, Жериќ и Јелчиќ, како и претставниците на Атлас од Зеница, возејки се во Застава 1500 наишле на поголема група луѓе собрани околу здробено фиќо. Немалe време да обрнат многу внимание што се случило, бидејќи брзале на концертот.

За жал, во тоа Фиќо биле нивните колеги. Автомобилот излетал во остра кривина, свртел на левата страна и се судрил со камион.

-Тоа беше тежок ден. Веќе бевме на стадионот во Мостар, тој беше полн, а полицијата дојде дури околу 8:30 навечер. Сцената беше трогателна, на стадионот владееше тишина, ја исклучија музиката, а додека се упативме кон болницата во Мостар, со нас тргнаа сите луѓе. Пред болницата имаше три, четири илјади народ, се присети Жера на трагедијата што ја обви “Црвена јабука“ во црно.

Тој истакна дека враќањето на сцената било неописливо тешко.

-Беше тешко, но публиката направи се да ни олесни, дури ни помогнаа на почетокот со пеењето. Публиката чувствува кога ти е тешко,  изјавил музичарот.

И покрај големата болка, тој не пушти солза.

-Не плачев, машката солза е најтешка. Ако плачеш, тогаш сите плачат. Затоа секогаш мислам дека мажот треба да ја скрие таа солза, изјави тогаш Жера.

Во јуни 1989 година, мајката на Дражен успеала да собере сила да проговори за страшната трагедија за списанието „Као“:

-Се сеќавам, беше неделата пред несреќата. Сите заедно бевме во Романија, каде што брат ми има викендица, одлично се забавувавме. Кога се вративме, нашата снаа и брат застанаа кај нас на кафе. Потоа Дражен зборуваше за претстојната турнеја, за тој втор албум. Добро се сеќавам на неговата реплика: „Посакувам сето ова да се одложи“, ја започна таа приказната.

Однесувањето на Дражен било чудно, се чинеше како да претчувствуваше нешто.

-Потоа, додека толку убаво разговаравме - бидејќи Дражен навистина многу го сакаше брат ми - снаа ми ни кажа дека сè уште се интересира за гледање на дланка и дека  постигнала голем напредок во оваа професија. Тогаш Дражен ја погледна строго, и ги сврте дланките и љубопитно праша: „До кога ќе живеам?“ Подоцна, кога ќе се случи слична несреќа, ни се чини дека сето тоа беше како претчувство, знаеш..., рече таа и продолжи :

-Кога отидов на работа на 18 септември 1986 година, немав поим што ќе се случи.Беше околу 11 навечер. Заѕвоне телефонот. Жера и тажно ми рече: „Тетка Елвира, Жера е тука. Ти се јавувам од Мостар.“ А јас, не сомневајќи се во ништо - дека нешто лошо може да се случи - прашав: „Што се случи? Дали се скаравте таму во Мостар, па нема да се вратите дома?“

-Потоа имаше мала пауза и Жера тивко ми рече: „Па, тетка Елвира, дали си слушнала за несреќата? Малку се штрекнав и му кажав дека ништо не сум слушнала. Потоа скршено и тажно рече: „Се случи несреќен случај, Аљоша почина, а Злата и Дражен се во Мостар, во болница“.

Таа веднаш се упатила кон Мостар, каде имало неверојатна глетка.

-Веднаш се спремивме и отидовме во Мостар. Таму бевме во четири часот наутро. Не прими дежурната докторка, исклучително добра жена, која ни го понуди својот кревет - да се одмориме малку. Таа ни рече дека никогаш во својата пракса и воопшто не во животот видела нешто вакво: „Цел Мостар беше таму. Луѓето дојдоа да даруваат крв. Сигурно било еден часот по полноќ, кога таа младина се разотишла“.

-Кога влегов во собата да го видам мојот Дражен, тој не се препознаваше. Веќе беше на интензивна нега. Дражен требаше што поскоро да биде префрлен во ВМА во Белград. Жера беше многу ангажиран да помогне. Тие испратија хеликоптер во Мостар. Никогаш нема да го заборавам тоа. Над Мостар имаше страшно невреме. Дуваше силен ветер. Поради околните планини изгледаше како стадионот да е некој голем лонец. Го чекавме спасувачкиот хеликоптер. Јас тивко гледав во тоа страшно небо и чекав. Меѓутоа, некој дојде. Ми кажа дека хеликоптерот се вратил, бидејќи не можел да се спушти. Нешто болно ме прободе во градите. О, Боже мој, брзо свртев кај Жера, бидејќи бев во постојан контакт со него, и му реков: Жера, драги, што ќе правиме? Хеликоптерот не може да слета?! Потоа ми рече: „Тоа веќе го знаеме, тетка Елвира, не грижи се, ќе дојде авион.  Потоа отидовме на аеродромот. Кога авионот слета, ме чуваа пред зградата на аеродромот, за да не трчам пред авионот. Ја видов само брзата помош и носилката со мојот Дражен на неа покриен со чаршаф. Брат ми и докторот се качија со него во авионот. Беше петок вечер. А јас се вратив во Сараево. Имаше 10.000 луѓе од Сараево на погребот на мојот Дражен. Не бев ни свесна за тоа. После ми кажаа дека ги напуштале гробиштата со часови и часови. Цела ноќ илјадници млади седеле и плачеле покрај мојот Дражен. Тоа мојот Дражен го заслужи затоа што сите навистина го сакаа неизмерно. Тој проживеа нешто што некој не може за цел живот, живееше навистина со полни гради, заклучи неговата мајка.

На надгробната плоча на Дражен во облик на исечено јаболко е изгравиран стих од една негова песна:

„Помина август, среќо моја, Време е да се збогуваме. Ни беше изгледа премногу убаво, за така да ни остане“.