Колку долго се носи црно и дали се слави слава? Свештеник открива што вели црквата во случај на смрт во семејството

Белградски свештеник ни открива како да постапите кога станува збор за потцртани датуми и настани, доколку сте имале смрт во семејството

Кај нашиот народ постои обичај на денот на погребот, но и во некој период по смртта на некој близок да се носи „црнина“.

Носењето црно кај нашиот народ е симбол на жалење, а најмногу се однесува на носење само црна облека и чевли, без никакви дезени и украси. Жените исто така носат црна марама.

Некој носи црно 40 дена, некој 6 месеци, некој една година, додека во случаи на длабока жалост, како што е загубата на дете, некој се обврзува да носи црно доживотно.

Меѓутоа, дали е тоа само народен обичај или црнилото е нешто што црквата го пропишува? Што вели Православието за периодот на жалост? Што е пожелно, а што е прашање на лична одлука заснована на морални принципи? Отец Радослав Савовиќ, старешина на храмот на светите апостоли Вартоломеј и Варнава во Раковица, ги открива сите сомнежи.

„Не постои ништо што црквата би го одредила, секогаш се работи за личен афинитет. Жалењето е, пред сѐ, внатрешната состојба на човекот. Но, некои работи едноставно мора да живеат и да преживеат, а тоа црнило е само манифестација на жалење Иако не мора да биде така - имате луѓе кои носат црнила и ги имаат сите манифестации на жалење, но нивното однесување е сосема поинакво од состојбата на жалост“, вели свештеникот.

Друго верување кое се воспостави кај нашиот народ е дека не треба да се слави славата на годината кога некој од семејството ќе почине. Отец Радослав посочува дека тоа не е во ред.

„Славата е достоинствен чин сам по себе, никогаш не е нешто што треба да го прославите со гласна музика или во кафеана. Славата е празнување на светец, патрон на дом, семејство и без разлика колку е голем или мал домот, колку може да прими гости, секогаш треба да се слави дома, во оние услови што се можни. Денеска како да е најважно да се јаде и да се пие. Славата е она што го рекол апостолот - дека царството небесно е радост и утеха во Светиот Дух, а не храна и пијалок.

Не е проблем да се празнува светителот со храна и пиење, но треба да доминира литургискиот, светотаинскиот чин - да се освети водата, да се исече колачот на денот на празнувањето и да се освети зрното. Симболиката на тоа зрно е секогаш во тоа што се принесува на слава Божја и чест на светецот што го славиме и за здравје на оние кои го приготвувале и оние кои го вкусуваат тоа зрно и за покој на душите на нашите покојници, роднини. Славата треба да биде континуитет. Семејството дефинитивно ќе руча тој ден, па зошто да не славиме во вистинска смисла, а тоа е да ги осветите житото и водата и да ја исечете погачата. Сѐ друго се само околности и можности, дали и колку може да се подготви. Некој дури го поставува прашањето дали треба да се слави Велигден по смртта на блискиот. Само Велигден треба да се слави! Во црковниот календар имате запишано Велигденски понеделник, кога на гробиштата се носат јајца, а на мртвите им се најавува воскресение. Тоа е симболиката на тој ден. Тоа е нешто како панихида“, смета свештеникот.

На прашањето што треба да се прави во случај на крштевки и венчавки за време на жалост, бидејќи постои верување дека една година по смртта во семејството не треба да се празнува, отец Радослав рече дека и тоа е во суштина прашање на морална одлука.

„Крштевките и венчавките сами по себе носат некаква прослава и радост, денес овие прослави станаа толку важни што понекогаш не ми е јасно дали луѓето резервираат ресторан поради свадба или прават свадба поради ресторан, но тоа не треба да се генерализира и дали е тоа морално лошо или добро - можеби најважно е да не се оди во крајности ако семејството ја набљудува таа година, тоа е убаво, а ако имаат крштевка или свадба без некоја голема прослава е убаво исто така."

Извор: lepaisrecna.mondo.rs