На оженет човек му родила бебе, кое браќата ѝ го одземале: 60 години не знаела што ѝ се случило на малата Оља, а потоа еден повик сменил сѐ

Лариса го завитка бебето во ќебе со препознатлив жолт шал и етикета со име, мислејќи дека нејзините браќа ќе ја вратат кога ситуацијата ќе се смири, но не го сторија тоа.

Лариса немала ни еден месец кога починала нејзината мајка, а нејзиниот татко останал сам со новороденчето и петте сина во стара селска куќа. Набрзо донел строга маќеа во куќата за да му помогне во одгледувањето на децата.

Како што пораснале, децата го напуштиле домот, а најмладата Лариса, откако завршила училиште, отишла во големиот град да учи и да живее под надзор на нејзините тројца браќа кои се преселиле во градот пред неа. Откако не ги положила приемните испити, решила да не се враќа дома. Почнала да работи во поштата и се подготвувала за следните приемни испити.

Сепак, деветнаесетгодишната Лариса била заведена од згоден и весел маж. Таа почнала да се забавува со него, не знаејќи дека тој веќе е оженет. Еден ден, додека нејзиниот брат бил отсутен, човекот дошол да ја посети и го искористил нејзиното беспомошно тело откако ѝ дал алкохол.

По тој инцидент, Лариса продолжила да работи во поштата и истовремено посетувала едногодишен курс за едукатори. Се преселила во друг стан и почнала да живее самостојно. Набрзо сфатила дека е бремена и им ја признала ситуацијата на своите браќа. Тие веднаш реагирале и се соочиле со мажот, кој морал да признае дека веќе има семејство, сопруга и бебе.

Лариса принудена да се откаже од бебето

Лариса решила сама да го одгледа детето. Љубезните луѓе ѝ помогнале да подготви сè што ѝ било потребно за бебето. Нејзината ќерка, Оља, се родила на 6 март 1966 година. Младата мајка, тогаш дваесетгодишна, постепено се навикнала на својата нова улога и се грижела за Оља најдобро што можела.

Еден ден, нејзината маќеа дошла на гости и се обидела да ја види Лариса. Нејзините браќа, Олег, Виктор и Николај, го искористија нејзиниот момент на слабост и побараа Лариса да се откаже од детето. Лариса успеа да го завитка бебето во ќебе со препознатлив жолт шал и белешка со нејзиното име, мислејќи дека нејзините браќа ќе ја вратат кога ситуацијата ќе се смири.

Сепак, мажите го оставиле бебето на скалите што водат до подрумот на станицата. Детето подоцна исчезнало, а Лариса била спречена да го бара од страв дека полицијата нема да разбере сè. Соседите се загрижиле, но Лариса излажала дека го однела бебето кај нејзината мајка во селото.

Со децении, Лариса била мачена од неизвесност и грижа за детето.

Бебето го пронашла Валентина Белозерова, која во тоа време била на должност, која му укажала прва помош на детето и го пријавила откритието во полиција. Оља била однесена во сиропиталиште и го добила името Марина. Жена која работела во сиропиталиштето го барала девојчето за посвојување, а посвоителите, Љубоја и Виктор Плавко, станале нејзини нови родители.

Марина пораснала во љубов и внимание, развила таленти, посетувала клубови и училиште, а подоцна и колеџ. Станала професорка по историја и го посветила својот живот на наставата.

Откритие и средба со нејзината биолошка мајка

Марина дознала дека е посвоена на шестгодишна возраст, но вистинската вистина ѝ станала позната многу подоцна, по смртта на нејзините посвоители. Додека ги разгледуваше вестите, таа ја препозна приказната за девојче кое било напуштено пред речиси 60 години и нејзината биолошка мајка, Лариса.

Генетски тест ја потврдил врската меѓу нејзините сестри и нивната мајка. Првата средба на Марина со нејзината биолошка мајка траела половина час. Двете плачеле, но се чувствувале благодарни и среќни што повторно се пронашле.

Лариса и Марина комуницираат и се запознаваат секојдневно. Марина чувствува длабока благодарност кон својата мајка, иако пораснала одвоено, и ги почитува сите одлуки што довеле до нејзиниот среќен живот. Нивната приказна е доказ за моќта на љубовта, трпението и судбината што води кон вистинскиот пат.