Рајко после смртта на неговиот татко ја погреба и правдата во која веруваше: Тетка му, му зема сѐ, ама животот ѝ врати посурово

Кога умрел таткото на Рајко од Лесковац, мислел дека барем наследството ќе биде прилично поделено. Цело село знаеше дека Рајко е единствениот син кој никогаш не се одвоил од татко му - тој работеше со него, ја обработуваше земјата, се грижеше за стоката, се грижеше за домаќинството. И кога дојде тој тажен ден, и кога сите се собраа на погребот, Рајко не ни помислуваше дека, заедно со гробот на татко му, таа вечер ќе го закопа и она малку правда за која веруваше дека сè уште постои.

Неговата тетка, сопствената сестра на татко му, чија единствена врска со имотот беше тоа што некогаш го оставила во градот - се појави со хартии, адвокат и насмевка која не ветуваше ништо добро. Пред Рајко да ја собере тагата, куќата и плодната земја веќе и беа препишани нејзе. Очигледно, му остана шталата. Стара, трошна, со три крави што му останаа - и имот и достоинство.

Селото зборуваше, но никој не се мешаше. „Семејни работи“, велеа тие. А Рајко, човек со тивка природа и тврдоглаво достоинство, не плачеше, ниту викаше. Тој само ги засука ракавите и го започна својот нов живот во таа штала.

Поминаа години, а кравите на Рајко се намножија, млекото стануваше сè побарано, а сирењето што самиот го правеше заврши на пазарите во Ниш. Неговото млеко - домашно, густо, масно - храни половина од југот на Србија. И како што обично се случува во животот, тркалото се врти.

Тетката, која со години уживаше во топла куќа, наеднаш се најде без пензија, без сила и што е најлошо, без помош. Нејзината земја беше обрасната, никој не сакаше да ја обработува. Соседите ги свртеа главите, а градот во кој живееше со години ја заборави. На крајот, таа се врати - не во куќата што ја зграпчи за себе, туку до вратата на шталата од која еднаш ја сврте главата со презир.

Денеска секој ден доаѓа кај Рајко по литар млеко, парче сирење и јогурт. А Рајко? Рајко и го дава. Не затоа што мора, не затоа што заборавил, туку затоа што знае дека најголемата одмазда е да преживее, да успее и да биде подобар. А можеби неправдата го боли, можеби секоја вечер, додека ги молзе кравите, се сеќава како ја изгубил татковата куќа, но кога ќе ја види тетка му како му приоѓа со празна кофа - знае дека животот, и без судија, знае да пресмета.

Затоа што понекогаш токму од шталата ги добивате најчистите победи.