Што треба да направите ако мислите дека сте проколнати од вашите блиски? Отец Серафим го објаснува начинот на избавување на човекот од проклетството
"Те молам кажи ми што да правам ако нашите најблиски нè проколнале - некои пред, а некои по раѓањето. Како да ги неутрализираме ефектите од проклетството. И како да им помогнеме на оние кои колнеа и оние кои беа проколнати", праша верник на веб-страницата manastir-lepavina.org, а одговор добил и од јеромонахот Серафим од Русија.
Проклетството е Божја казна, осуда за особено тешки гревови. Пророкот Еремија вели: „Проклет да е оној што небрежно го врши делото Господово“ (Ерем. 48:10). Последиците од проклетството се манифестираат во болест, а често и со смрт. Овде можеме да ги спомнеме зборовите на апостол Павле: „Затоа, кој јаде од овој леб или пие од чашата Господова недостојно, ќе биде виновен за телото и крвта Господови. Зашто, кој јаде и пие недостојно, јаде и пие за суд за себе, не разбирајќи го телото Господово. Затоа мнозина меѓу вас се слаби и болни, а многумина од вас умираат“ (1. Кор. 11:27, 29-30).
Толку се страшни ефектите од проклетството. Познати се случаите кога светите Божји луѓе, праведниците, повикувајќи се на Божјиот суд врз некого, ги проколнале. Така, праведниот Ное го проколнал Хам затоа што нечесно го исмејувал својот татко. Пророкот Елисеј ги проколнал децата кои го понижиле Божјиот човек. Не е тешко да се забележи дека во овие случаи праведните луѓе, носители и чувари на Божјата правда, биле проколнати. Проклетството што го изговорија не само што не им беше припишано како грев, туку беше потврдено и со Божјиот суд.
Што се случува во нашиот секојдневен живот?
Ние, се разбира, немаме такви знаменитости како што имаа библиските патријарси и пророци, и затоа луѓето често проколнуваат во немоќна злоба, што е сосема неразумно, во текот на обичните празни разговори, а честопати и во пијана состојба. Таквото проклетство е тежок грев. Милостивиот старец Пајсиј Светогорец, објаснувајќи им на оние што го прашувале за последиците од проклетството, рекол: „...
Ако некому му правам зло, а тој мене ме проколнува, тогаш нивното проклетство има моќ. Бог дозволува клетвите да имаат моќ, слично како што дозволува еден човек да убие друг, на пример. Меѓутоа, ако немало неправда, тогаш клетвата се враќа на оној од кого потекнува.
На тој начин гледаме дека колнењето е зло, кое во секој случај е поттикнато од нашите зборови, без разлика кој е во право – колначот или проколнатиот.
Божјата заповед вели: „Сакајте ги непријателите свои, благословувајте ги оние што ве проколнуваат, правете им добро на оние што ве мразат и молете се за оние што ве навредуваат и ве прогонуваат“ (Мт. 5:44).
„Благословувајте и не проколнувајте“ (Рим. 12, 14) – нè учи апостол Павле.
Но, ако веќе се случило такво нешто и е изречена клетва, тогаш треба да се потруди тоа да се исправи преку искрено покајание пред Бога. Ако родителите се сетат дека ги проколнале своите деца, веднаш треба да се покајат за тоа и да им кажат на своите деца да ја отстранат нивната клетва пред Бога. Ако дознаете дека некој ве проколнал, дефинитивно треба да се помирите со него за да можат да ја тргнат својата клетва. Ако се случи да умре проколнатиот од тој што проколнал, треба да се помири со него преку црковна молитва и сеќавање на покојникот.“ Јеромонах Серафим (Калугин) град Астрахан. 9.09.2005 г.
Стил/Manastir-lepovina.org
