Вистинската причина поради која братот на Милош Биковиќ се замонашил: Како закоравен материјалист на неверојатен начин му се обратил на Бога

Братот на Милош Биковиќ како млад не знаел ништо за црквата и верата, а потоа искуството во Италија целосно го променило.

Милош Биковиќ е еден од најангажираните актери во соседството и со голем успех гради кариера надвор од границите на регионот. Тој има направено одлична работа и во улогата на татко, но се труди да не го експонира премногу својот приватен живот. Од друга страна, неговиот постар брат Михаило избрал сосема поинаков животен пат, но верува дека во тоа имала рака и судбината. Денеска е игумен на манастирот Јовања, посветен на Бога и на монашкиот живот, а во младоста, како што нагласува, бил закоравен материјалист.

- Преместувањето од едно место на друго значеше дека никаде не можете да пуштите корени. Само се сместивме некаде, да се преселиме на ново место. Цел живот сме станари. Можеби затоа, како што растев, почнав да барам нешто трајно. Се разочарав од меѓучовечките односи затоа што видов дека човекот е релативен и дека дури и да се потпреме на него, може да се лизнеме и да ја изгубиме нашата потпора. Тоа постојано чувство на губење на потпората роди желба за нешто апсолутно и трајно. За нешто што нема да ми избега - изјави за емисијата „Духовници“ и додаде:

- Моите родители двапати се разведуваа, двапати се венчаа. Брат ми Милош е од нивниот втор брак...од ист татко и иста мајка... Првиот развод им беше на 5 години, а вториот на 16 години, а брат ми само 6 месеци. Сите овие нешта се длабоки лузни. Но, да не се случеше сето тоа, можеби никогаш немаше да размислувам за некој друг. Сфатив дека Ајнштајн погрешил во неговата Теорија на релативноста. Кога кажа дека се е релативно, не кажа целосна теорија. Целосна теорија би била - Сè е релативно, освен апсолутното.

Милош Биковиќ еднаш си ја отвори душата и откри каков однос има со својот брат.

– Брат ми отиде во манастирот на 22 години, а учеше кај потомците на руските емигранти кои дојдоа во Србија по Октомвриската револуција. Важно ми е да кажам дека разговарам со него како брат, но секогаш се сеќавам дека тој сè уште е монах кој му го посветил животот на Бога. Понекогаш, во разговорот сакам да му противречам, но наместо тоа, секогаш му велам: „Ќе размислам што кажа“, изјави тогаш Милош за руското издание на магазинот „Esquire“, објаснувајќи зошто неговиот брат одлучил да го помине животот во манастир.

– Ми објасни дека никогаш не почувствувал таква исполнетост на животот и дека го нашол само во контакт со Бог. Кога мојата слава ги надмина сите мои очекувања, се сеќавам дека брат ми ми рече: „Сега веќе не си само ти важен. „Сега стана симбол. Почна да ми се восхитува на некој начин, иако никогаш не го очекував тоа, бидејќи тоа е невообичаено за монах. Тој многу добро знае колку и кога се кршам и се сомневам во себе – искрено изјави Биковиќ.

Како Михаило решил да се замонаши?

За себе рече дека е закоравен материјалист, а потоа нешто почна да се менува во него - мислеше дека тоа е случајност, но всушност препозна повик од Бога.

- Бевме во Трст во 1990 година и наеднаш ми дојде идејата дека не сакам да гледам излози, што ми беше чудно затоа што бев закоравен материјалист. Татко ми работеше во Виена и кога ме однесе во Виена - Маријахилфер Штрасе е моја... вратот ми се искриви од гледањето во излозите. Потоа морам да се префрлам на другата страна за да го исправам вратот од гледање во други излози. Така се упатив по улица, им реков да одат да пазарат и јас да одам да го видам градот. Тргнав, но почнав да не гледам во излозите, туку во архитектурата... Беше топол ден. Стигнувам до крајот на улицата и гледам, а пред мене има црква. И мојата прва мисла беше - ајде да влеземе во црквата, црквата има дебели ѕидови, за да можам да се оладам - ​​објасни тој и продолжи:

- Додека престојував таму околу пет минути, почувствував таква сладост што доби таква сила што почнав да плачам. Плачев од тага и радост, буквално се тресев од плачење. А пред две-три години бев како карпа. Некои од моите роднини умираа и јас не можев ни солза да пуштам, а еве липам... И така плачам без причина, но тоа е многу пријатно чувство. Полека излегувам од црквата и гледам околу мене и гледам дека боите ми се поубави, како што мислам за луѓето, некако повеќе ми се допаѓаат. И поради тоа убаво чувство си велам дека штом стигнам во Белград ќе одам во црква само за да ми се повтори ова.

Потоа, како што истакна, секоја недела одел во Соборната црква.

- Секоја недела одам во катедралната црква... Како што пее хорот - од првиот до последниот амин - не престанувам да плачам. Не можам да се воздржам.