Во време на Југославија гостите ги дочекувавме со домашен ручек, а денес со кафе и купени колачи: Што ни се случи, каде исчезна гостопримството?

фото:Profimedia

Се сеќавате ли на некој период од вашето најрано детство? Неделни ручеци, пристигнување на кумови, пречек на гости? Зошто тоа повеќе го нема денес?

Зошто веќе не доаѓаат гости на долги посети во недела? Што ни се случи? Зошто закажуваме состаноци во паркови, на излети, во кафулиња, игротеки или ресторани? Каде исчезна нашето гостопримство кога гостите беа пречекувани со внимателно подготвен ручек и домашни колачи?

Добро се сеќавам, во 1989 година, недела, почеток на летото: мама брзо ја чисти куќата, ги влече постелнините преку креветот, нè тера уредно да ги редиме книгите, додека ручекот се крчка во кујната. Тома Здравковиќ „врти“ на грамофонската плоча...

„Уште малку и се е готово, само треба да го премачкам свинското месо со пиво и да ја намалам рерната, да се крчка“, си вели таа во себеси додека буквално лета низ дома.

Тато носи шишиња пиво и ги става во фрижидер, полира украсно шише домашна ракија, бара чаши „да бидат на дофат“, проверува дали има „жолт и црвен сок“...

Ние децата немаме јасна претстава за тоа што се случува, но знаеме дека атмосферата е весела, па затоа сме еуфорични. Имам впечаток дека и јас треба да бидам корисна, па набрзина ги прередувам играчките и на тој начин правам уште поголем хаос од нив.

„Те молам, четкај си ја косата и облечи го тој испеглан фустан што го ставив на твојот кревет“, вели мама во минување.

Заминувам брзо да се спремам, без понатамошно одложување, бидејќи гостите штотуку не пристигнале.

Тоа е еден од најубавите спомени од детството.

Мирисот на добрата, домашна храна, еуфоријата на гостите, убаво облечените мама и тато и некоја празнична атмосфера во воздухот...

Така беше порано! Се сеќавам, доаѓаа гости и веднаш ги седнувавме на големата трпезариска маса. Наместо „Како си?“ Мама ќе речеше „Мора да си гладен“, како да пешачеле маратон, а не на кратко растојание од центарот до предградието.

Сите заедно јадевме и разговаравме. Како човек јаде кажува многу за него. Така уште подобро се запознавме. Подоцна, мажите одеа во дневната соба да испијат „чаша домашна“, а жените заедно ги миеја садовите во кујната и разговараа уште поопуштено.

Децата со задоволство би играле во собата, споделувајќи играчки без да се расправаат.

Подоцна, домаќинката направила кафе со помош на гостинката, па тие ќе уживаат во домашни колачи додека лежерно разговараат.

Гостите подоцна заминуваат на обиколка на станот или куќата со домаќинот. Се очекуваше да им се покаже сè: од спалната соба, плакарот, до колекцијата на плочи и пијалоци. Се очекуваше гостите да бидат соодветно импресионирани.

Денес таа култура повеќе не постои. Гостите неволно се пречекуваат во куќата, па дури и кога ќе пристигнат, ги пречекуваат со кафе и бисквити купени во продавница.

Жените сега помалку готват, а уште помалку сакаат да го прават тоа за викенди - полесно е во ресторан!

Домаќинот веќе не прави „домашна ракија“, па не ја ни послужува.

Што ни се случи? Каде исчезна гостопримството со кое зрачевме? 

извор:stil.kurir