Човекот што голташе цели мачки: Шоуменот и францускиот шпион кој е еден од најголемите медицински мистерии

фото:WIKIMEDIA COMMONS (PUBLIC DOMAIN), GEORG EMANUEL OPIZ DER VÖLLER

Ако сте подготвени - прочитајте ја приказната за Тараре, ненаситен човек кој јадеше буквално се', од човечко месо до живи мачки.

Познат само како Тараре, роден околу 1772 година, човекот со нереален апетит бил војник во француската армија во 1790-тите.

Војската му ги зголемила оброците за четири пати, но дури и кога добивал доволно храна за да се нахранат четири лица, тој сепак јадел купишта отпад. Можеби најчудниот факт од се' е тоа што тој секогаш се однесувал како да гладува.

За двајца воени хирурзи, д-р Кервил и Барон Персија, Тараре беше премногу фасцинантен за да го пуштат да си оди. Сакале да знаат сè за тој чуден човек кој можел да јаде количка полна со храна, а сепак да биде гладен.

Кој беше Тараре?

Човекот кој голтал цели мачки

Тараре цел живот имал необичен апетит. Тој бил толку ненаситен што неговите родители го избркале од дома како тинејџер бидејќи не можеле да си дозволат толку многу храна.

Потоа го продолжи животот како патувачки шоумен.

Тој западнал во група проститутки и крадци, кои додека се изведувала претставата на сцената, ја краделе публиката. Тараре бил една од ѕвездите на програмата: неверојатен човек кој можеше да јаде речиси сè.

Неговата масивна вилица би се деформирала и би се отворила толку многу што би можел да истури цела корпа полна со јаболка во неа, додека во образите би држел уште десетина. Проголтал дури и камења и живи животни - цели, и сето тоа на негово задоволство, но и на згрозување на публиката.

"Со забите фатил жива мачка, ѝ ја цицал крвта и ја изел, оставајќи само гол скелет. Јадел кучиња на ист начин. Се зборува дека еднаш голтнал жива неизџвакана јагула".

Лабава кожа и неверојатна смрдеа

Тараре беше целосна енигма за хирурзите. Иако на 17 години имал само 100 фунти во џебот и јадел живи животни и ѓубре - на прв поглед бил здрав. Изгледал како млад човек со необјасниво огромен апетит.

Самиот изглед на неговото тело, како што може да се претпостави, не била пријатна глетка. Кожата на Тараре би можела да се истегне до неверојатни размери за да може целата храна да ја собере во неа. Додека јадел, изгледал како балон, особено во пределот на стомакот. После јадење, исто како балон, ќе „пукнел“.

Откако ќе се испразнел, кожата на стомакот ќе се опуштела толку многу што ќе можел да ја врзе околу половината, а кожата на образите ќе му паднела како уши од слон.

Земањето толку многу храна создавало и неподнослив мирис. Лекарите во неговата медицинска документација напишале дека понекогаш и на растојание од дваесет чекори не ја поднесувале смрдеата.

Телото му било жешко на допир, а потта мирисала на канализација. Околу него секогаш имало облак од смрдеа што речиси можела да се види.

Тајната мисија на Тараре

Во времето кога лекарите го пронајдоа, Тараре го напушти животот на шоумен за да се бори за слободата на Франција. Но, Франција не го сакаше.

Тој беше повлечен од линијата на фронтот и испратен во болница, каде што баронот Перси и д-р Кервил правеа тест по тест, обидувајќи се да го разберат ова медицинско чудо.

Еден човек, сепак, верувал дека Тараре може да и помогне на својата земја: генералот Александар Боарн. Франција беше во војна со Прусија и генералот беше убеден дека Тараре поради неговата чудна состојба е совршен курир.

Генералот Боарн го спроведе експериментот: го стави документот во дрвена кутија, му го даде на Тараре да го изеде, а потоа чекаше да помине низ неговото тело. Потоа му наредил на несреќниот војник да го провери изметот на Тараре и да извади кутија за да види дали документот сè уште може да се прочита.

Било успешно. Така Тараре ја доби својата прва мисија. Тој добил задача да се маскира во пруски селанец, да се влече по непријателските линии и да му пренесе тајна порака на заробениот француски полковник. Пораката била скриена во кутија, безбедно затворена во неговиот стомак.

Обидот за шпионажа не успеа

Тараре не стигна далеку. Французите требало да претпостават дека маж со опуштена кожа и крајно непријатен мирис веднаш ќе привлече внимание. Дури и кога Прусите сфатија дека овој наводен пруски селанец не зборува германски, не им требаше долго време да сфатат дека тој е шпион.

Бил соблечен, претресен, камшикуван и мачен. Тараре на крајот им кажал на Прусите за тајната порака што ја носел во стомакот.

Го врзале за тоалетот и чекале. Тараре седеше со часови борејќи се со вината додека чекаше да му проработат цревата.

Кога пораката „пристигна“, сè што пронашол прускиот генерал во кутијата била едноставна порака во која пишувало дека примачот треба да потврди дека ја примил. Се испостави дека Боарн нема доволно доверба во Тарере и дека е на тест.

Прускиот генерал нареди Тараре да биде обесен. Сепак, на крајот се сожали на млитавиот човек кој молеше за неговиот живот на бесилка и го спушти.

Испитувањата на Тараре

По враќањето во Франција, Тараре го замолил повеќе да не оди на тајни задачи, а д-р Персија го молел да му го направи апетитот ист како и кај другите луѓе.

Перси даде се од себе. Го хранел Тараре со вински оцет, апчиња од тутун, тинктури и сите лекови што му паднале на памет, а кои верувал дека ќе му го изгаснат гладот. Не вредело ништо.

Станувал погладен од било кога. Ниту една количина на храна не би го задоволила. Ненаситниот Тараре барал оброци на најлошите можни места. За време на очајните штрајкови со глад, тој бил фатен како пие крв земена од болнички пациенти, па дури и како јаде тела во мртовечница.

Кога во една прилика исчезнало четиринаесетмесечно бебе, во болницата почнале да се шират гласини дека Тараре е одговорен и за тоа. Перси морал да го избрка.

Обдукцијата на Тараре

Четири години подоцна, баронот Перси ја доби веста дека Тараре се појавил во болница во Версај и дека умирал човекот кој можел да јаде буквално сè. Тоа беше неговата последна шанса да го види жив овој човек, кој беше медицински феномен што шеташе.

Барон Перси беше со Тараре кога умре од туберкулоза во 1798 година. Сите ужасни мириси што ги испуштал Тараре додека бил жив не можеле да се споредат со смрдеата што почнала да се шири кога умрел. Непријатни мириси ја исполниле секоја педа од собата.

„Утробата беше во состојба на гнилост, потопена во гној; црниот дроб беше претерано голем, без конзистентност и во состојба на гнилост; жолчното кесе беше со значителна големина...“, пишуваше во редовите на креираниот документ. за време на обдукцијата.

Лекарите можеби би дознале повеќе за чудната состојба на Тараре - но смрдеата станала толку силна што дури и баронот Перси се откажал. Лекарите ја прекинале обдукцијата на половина бидејќи не можеле да издржат ни секунда подолго.

Сепак, тие научија една работа за него: секоја чудна работа што ја правел започнувала со вистинската, постојана биолошка потреба за јадење.

извор:nationalgeographic.rs