Од гледна точка на вработените луѓе склони кон рационално планирање и добра организација на расположливото време, животот понекогаш се чини како збирка поглавја, секој со свој ред, значење, одредена специфична цел.
Соочени со петтата брзина на градското живеење, самите на себе си натоваруваме на грб допонителен баланс. Опсесијата на нашата епоха е едноставна за вербална формулација и е толку тешка за практично спроведување - како да извлечеме максимум од секој момент? Да се биде продуктивен, но да се има време и за другите. Да не отапиме. Да останете во добра кондиција, но да не ја занемарувајте „духовната“ храна.
Во секој момент, јасно ни е „што се’ мораме„ и „како би требало„ секое нешто во животот да изгледа. Кога станува збор за епизодата наречена „посветете се себе си“, поголемиот дел од времето едноставно го одработуваме тоа. Ние се справуваме со сопствените потреби во претходно дефинирано клише. Во повеќето случаи, многу е дискутабилно дали тоа е токму она што го сакаме?!!!
Креваме олимписка шипка во теретаната и размислуваме за состанок што следува веднаш по тренинзите и брзиот туш. Гледаме филм, но не го занемаруваме следењето на мобилниот телефон, чекајќи важна порака. Разговараме со пријателите, но кога конечно разговараме едни со други, гледаме низ нив, окупирани со свои мисли. Ние ја читаме книгата, немајќи идеја што се случило со претходната страница. Во театарот дремеме. Така изгледа „нашето време за себе си“.
А, сме се спремале цел ден за тој момент на опуштање. Очигледно, не е баш така како што мислиме дека е. И сè повеќе размислуваме гласно за нов живот. Различен. Што би бил по наш вкус. Во овие последни зборови лежи клучот (не рецептот) за решавање на тековниот проблем. Проблемот во кој живееме. Затоа што, ние го споменавме зборот „мерка“, аршин, начин, модел.
Дали постојат идеални мерки за живот, како што ги има за совршени пропорции на телото? Искуството вели дека ова е редок случај доколку ги издвоиме оние кои можат да постигнат нирвана.
Во нашиот свет, сиромасите сонуваат за богатство, богатите не се сватени, дури и тие плачат, подредените се стремат да станат претпоставени, претпоставените да останат така до крајот на животот, слабите сакаат да се набилдат, набилданите се „убиваат„ да ја сочуваат телесната маса, мрзливите се борат да го заштитат своето право на мрзеливост, вредните за малку повеќе простор и почитување на нивната работа, лошите во кревет „збеснуваат„ со нивните фрустрации, добрите во кревет се емотивно хендикепирани и така натаму...
Самрак до зори. И сите би сакале да скокаат во друг живот.
Да се одморат и да почувствуваат удобност. Кога носиме тесна маица, се чувствуваме сегнато и како врзани. Во преногу широка како проголтани и мали. Но, во својот конфекциски број сме лагодни и опуштени...
Кој е проблемот со идеалните мерки, или барем оние приближно идеални во реалниот, еден и единствен живот што го имаме?
Вистинските причини не се илјадагодишно откритие. Повеќето од нас знаат со сигурност. Лесно е да се формулира. Тешко да се примени. Во животот, уште од рана возраст, избираме полесен пат. Градејќи ги сопствените стандарди, претпоставуваме прифатливи социјални модели (аршини, мерки, начини) и ги применуваме во сопствената приказна. Како да биле измислени за нас. Според нашиот обичај. Ама често испаѓа дека не се. Учиме многу брзо колку е важен успехот. Слушаме за тоа што е „профитабилно“. По можност Прифатливо. Загарантирано. Ние ја избираме најкратката рута. Ние се присилуваме да ги направиме нашите избори кога сме свесни дека се обложуваме и се откажуваме од изборот. Често- И не знаеме што сакаме. Премолчуваме. Купуваме јаболка, иако сакаме банани. Читаме дека се поздрави и колку подолго со нив ќе бидеме од витално значење. Туркаме под тепих и замижуваме со едното око. Чекаме за момент да ги наплатиме нашите лаги. Ја игнорираме основната логика. Потоа се соочуваме со убиствена тежина на најлесниот начин.
Но, сите оние кои толку многу сакаат да го мирисаат новиот живот, во одреден момент задоцнија. Слепо се држеа до своите компјутери, не знаејќи дека понекогаш два и два можат да бидат пет. Потонати во конформизам, го изгубивме чувството за уживање. Ова може да се должи на продолжено лажење. И тука сме подготвени да ги слушаме советите од телевизија, да провериме колку некој нов тренд добро ни стои и како се снаоѓаме со него.
Стануваме претерано изрежирани. Одговараме на предизвиците заборавајќи го оној основен и најважен– ДА БИДЕМЕ ТОА ШТО СМЕ.
