Eве како изгледало врсничкото насилство во Југославија: Детето не може да бира каде ќе се роди...

Во поранешна Југославија имаше врсничко насилство, но за тоа не се зборуваше како денес.

Врсничкото насилство постоело пред 40, 50 години, единствената разлика е во степенот на агресивност што денес се манифестира во психичкото и физичкото насилство, нагласуваат возрасните кои го доживеале од прва рака како деца, но и оние кои се занимаваат со оваа проблематика.

Еве една приказна од моето детство.

Седумдесеттите години на минатиот век.

Ниту едно дете не избира каде ќе се роди и каде ќе живее. Таму е каде се неговите родители.

За жал, преселбата што следеше поради работата на возрасните остави трага во душите на децата... и многу повеќе од тоа за што сведочи приказната на соговорникот на Курир.

Еве зошто.

Преселба од метропола во мал град во провинцијата.

Нова средина, нови улици, луѓе, училиште, деца...

Многу нови и непознати работи, премногу за деветгодишно дете кое сето тоа го доживува во душата на свој начин.

„Нов клас, учителка и голема желба да се биде прифатен, но... неизвесноста допрва почнува и ќе трае“, ја започнува нејзината исповед низ спомени, соговорникот на Курир Ј.Ќ. и додава:

„Зборуваш поинаку, акцентот не е ист, не ти е толку важно, на другите им е важно, и тоа е разликата. Имаш „скејтборди“ што ги немаат, им позајмуваш да се возат без никакво двоумење, со отворено срце и без да кажеш ниту еден збор.

Носиш наочари, „диоптрија најслаба некаде околу плус 075“ и не си единствената, туку си различна... те викаат и те етикетираат поради тоа.

Имаш нови чевли, јакна, одличен ученик си, сето тоа е толку нормално. Тоа не е премногу важно за тебе, бидејќи прашањето на сите прашања е дали ќе имаш другар или другарка во вашата нова средина. Кога конечно ќе прифатите? Тешко е, има повеќе деца во групата кои се „одбивни“ кон новите „дојденци“ и нови пријатели.

„Водачот“ во форма на русокоса девојка не го дозволува тоа. Пред училиштето паралелка ученици од едно одделение. Застануваат во ред, два по два, чекајќи да заѕвони училишното ѕвонче за да влезат во училиштето и да го започнат првиот час.

Само единствено ти немаш свој пар ни другар.

Да, да, вината е твоја, си добила повисока оценка, имаш нови чевли и ги нагласуваш зборовите поинаку, поправилно, но тоа не е предност овде и сега, за жал.

Во душата и умот на детето има само едно прашање: кога ќе те прифатат и дали некогаш ќе бидеш дел од нив? „Одиме во исто училиште, живееме во иста зграда, нашите родители работат во иста фирма, се дружиме, побогу ли е сето тоа мало и неважно?

„Не сакам да носам нова облека или нови чевли, и велам на мајка ми дека старите се поудобни.

Прифаќате пониски оценки, па дури и ги посакувате, само за да избегнете нетрпеливост, љубомора и завист. Прекрасно е само да се биде дел од класата, можеби тоа ќе го реши проблемот со прифаќањето.

„Дотогаш живеам за празници и одење во околината од која дојдов, мојот роден град, каде што ми се баба ми, дедо ми, тетките, вујко ми, сестрите, браќата, мојот двор, таму бев среќна, таму пораснав, имав добри пријатели, и сè исчезна за миг, се смени“, вели Ј.К.

Траеја три години, агонија...

„На цела или мала среќа, една слатка девојка од маалото, една година постара од мене, ме прифаќа и ме штити, живее во зградата до мојата, иако нејзината сестра на моја возраст, е „од другата страна“ со другите деца.

И на училиште има трошка надеж, најубавата девојка во класот, со долги плетенки, сака да седи со мене во училницата. Таа не е блиска со малото девојче, водачот на кампот, кој на толку млада возраст има свои послушници меѓу другите деца. Среќа, надеж барем малку...

Родителите се трудат да помогнат, долго разговараат со мене, со другите родители и нивните деца и се е во ред и нема никакви проблеми се додека разговараме за тоа при домашните посети. И утре се е исто и ништо не е сменето и на училиште и на играта пред зграда. „Водачот“ не го менува своето однесување, другите деца само следат... Толку многу емоции, болка, страдање и толку зрелост во мене, а толку мала возраст...

Баба знае дека не сакам збогум, бидејќи по празниците се враќам таму каде што немав среќно детство.

Повторно преживување. Мора да издржите, јас издржав. „Водачката“ ненадејно се сели во друг град и нејзините родители заминуваат со семејството поради работа. Нема повеќе да живееме во ист град, иста зграда, да одиме на ист час, дали е тоа само сон...или е реалност?

Сè радикално се менува, децата ме запознаваат, од ден на ден се зближуваме, почнуваме да се разбираме, се дружиме, играме, одиме на училиште, се станува нормално. Ме прифаќаат, сега сме пријатели и вистински другарки. Да се ​​потсетуваме заедно понекогаш, и по толку години, на тоа време, јас со тага и со бес, тие на шега, готово е...

Тогаш никој не зборуваше за насилството од врсниците. За мене тоа беше како во цртаниот филм за Калимеро.

Детската тага е најтешка, најтажна, без разлика што ја предизвикало, и нема крај, како што велат во жаргонот. И тоа не треба да се заборави, да се премолчи, бидејќи секое дете има право на среќно детство, тоа никому да не го негираме, никогаш, вели соговорникот на Курир Ј.Ќ.

извор: стил.курир.рс