Го нашол дедо му обесен во ходникот, а девојка му мртва во када: Животната приказна на актерот ја распарчува душата

Шокантни детали од животот на познатиот актер Феѓа Штукан...

Животот пишува романи и според него би можел да се сними филм. Актерот Феѓа Штукан долги 15 години живеел во пеколот на дрогата, бил на бојното поле, а потоа завршил во психијатриска установа. Ја изгубил љубовта на својот живот, работел како макро, доживеал клиничка смрт, а потоа сето тоа го кажал со зборови како предупредување за секој што размислува да го следи неговиот пат.

- Моето детство беше трауматично. Дедо Милан беше ѓакон во православната црква, го најдов како виси на цевка за гас во ходникот од нашиот стан. Татко ми Мустафа и мајка ми Надја, а подоцна и сестра ми Ани беа познати архитекти. Имавме пари, но некако не се сеќавам на добрите работи од тој период. Најчесто во моето рано детство чувствував мешавина од тага, неправда, беспомошност, осаменост и страв.

Првпат побегнав од дома кога имав пет години. Меѓутоа, брзо ме фатија, две улици подолу. Имав среќа што имав добар тим надвор од дома, со кој имав бенд веќе во второ основно училиште. Тогаш почнав да пушам, а неколку години подоцна почнав да пијам - вели Феѓа, кој својот живот го опиша во автобиографијата „Бланк“.

- Пораснав во за***** маало и првото убиство го видов во петто одделение на големата пауза. Три убоди во срце! Подоцна, крадев коли со екипата, обивал киосци, само за адреналин. Случајно се обидов да играм билјард и сфатив дека сум голем талент, па го напуштив средното училиште.

Од 13 до 17 години најчесто времето го поминував во зачадени билијард клубови, а попатно свирев во разни бендови, работев како келнер... На почетокот на 1991 година заминав во Котор во Црна Гора на турнир , се заљубил во Сања и останал. Работев во билјард клуб, а потоа бев и макро. Имав пет проститутки од Украина. Единствениот клиент што го најдов беше мојот пријател Мујо. Му ја донесов Наташа, а тој подоцна се ожени со неа. По еден месец лоша работа, преостанатите четири Украинки ме зафркнаа и најдоа нов макро - вели Феѓа и открива како ја напуштил Црна Гора:

-Имаше пукање во клубот и полицијата ме фати со туѓ пиштол од кој застрелав некој идиот од Вршац. Не го убив, бидејќи налетав на празни чаури. Требаше да бидам осуден за обид за убиство. Бев во притвор со двајца романски крадци. Постојано вртеа половина од жилетот во устата. Ме научија како да отворам лисици со жилет. Кога полицајците ме одведоа на судење, додека чекав да ми се јави судијата, се ослободив и избегав. Се качив во автобусот и дојдов во Сараево. Не смеев да одам кај Сања да се поздравам.

Поканата за судење стигнува до него во Сараево, но тогаш започнува војната. Тој одлучува да оди на бојното поле, а потоа копал со „рака и капа“ за да ја напушти војската.

- На почетокот на војната во 1992 година се приклучив на специјалните единици на Армијата на БиХ. Застрелав човек со снајпер во глава и го промашив, бидејќи беше премногу далеку. Среќа што го пропуштив! Пукав за да убијам и тоа е најстрашното нешто што сум го направил. После тоа завршив во лудница и бев таму една година. Отидов кај психијатар и реков: „Добар ден, луд сум. Слушам гласови. Ми велат дека морам да ги убијам сите мои другари. Не знам што да правам“.

Првите три месеци ми беа страшни, не се разликував од другите луди луѓе. Живеев во психијатриската интензивна нега, се ужасно мирисаше на човечки измет, бидејќи врзаните пациенти вршеа нужда во кревет. Јозо - симпатичен, средовечен, параноичен шизофреник, кој пред дваесет години ги масакрирал своите родители со нож затоа што „се обиделе да го убијат“ со „расипување на кочницата на неговиот велосипед“, една ноќ силуваше нов пациент. Бев врзан и не можев да направам ништо, освен да ги повикам медицинските сестри, докторите... Терапијата ме убиваше, додека не дојде мојата дијагноза, а тоа беше психопатија и посттрауматско стресно растројство. После тоа бев отпуштен од војска.

По напуштањето на војската, актерот замина во Германија и не се врати во Сараево до крајот на војната. Потоа се запишува на Академијата за сценски уметности во Сараево. На прашањето како помина приемот, тој одговара: „Претпоставувам дека добро ја одиграв улогата, бидејќи бев затворен во ментална институција“.

- Бидејќи не завршив средно, најдов врска, купив диплома за 500 марки, ја доставив на Академијата и почнав да студирам глума.

Иако се чинело дека конечно се опоравува, трагедиите продолжиле да го следат.

- Би избришал многу слики од мојот живот. Најтешкиот момент во мојот живот беше смртта на мојата девојка Мирна. Ја најдов мртва во када! Се обидував да ја подигнам од кадата, но не можев да го подигнам нејзиното замрзнато и вкочането тело. Го допрев нејзиното лице и ја бакнав. Четири дена подоцна ја спуштив во гробот. Спиев во собата на Мирна, врескајќи од болка со месеци. Потоа почнав да излегувам, да правам проблеми во градот, сите ме избегнуваа. Бев целосно уништен!

Сакав некој да ме убие, бидејќи немав сила сам да го сторам тоа. Долго време се обвинував себеси за тоа, иако тоа не беше моја вина. Се обидов да пијам, да ги убивам емоциите со алкохол и да ги сведам на минимум. Тоа ги влоши работите. Станав агресивен. Тоа беше почеток на моето лудило, а на крајот отидов уште подлабоко, во хероинот. Од дедо ми украдов 3.000 марки кои ги штедеше за погребот. На крајот му ги вратив токму кога му требаа. Консумирав дрога во автобус, во трамвај, на маса во кафеана, на улица, во паркови... Го правев тоа 20-30 пати на ден, на секој половина час. Ми требаа околу 250 евра дневно.

Како доаѓав до толку пари на ден, не ме прашувајте, но ги наоѓав. Ги познавав сите наркомани во градот, но никој не беше полош од мене. Можев да вбризгам три пати повеќе од другите и да останам на нозе. Моето семејство се распадна од тага. Бев на дрога 15 години! Последните неколку години од тој период бев навистина на дното. Сакав да ставам што повеќе лек во лажицата, а што помалку вода, за да „флешот“ да биде што посилен - вели тој и открива дека еднаш бил клинички мртов речиси 20 минути:

- Неколку пати бев мртов од предозирање. Функциите на мозокот се нула, срцето ништо. Видов дека нема од што да се плашам. Еднаш имаше таков „флеш“ што веднаш ме уби. Животот не згасна постепено и не се враќаше постепено, туку веднаш згасна и веднаш се врати. Поминаа дваесет минути. Смртта и животот се споија, времето не минуваше.

Моментот што го разбудил се случил кога се родила внука. Тој имаше тешка криза на зависност од дрога додека го држеше новороденчето во рацете.

-Мојата сестра роди ќерка, а јас таа вечер бев во тешка криза. Ме повика да дојдам, да и помогнам да стигне до болница. Отидов и јас со неа во болница и чекав пред врата додека не ме пуштија да влезам и да кризирам во ходникот. Само чекав да дојде утрото, дилерот да се разбуди околу десет и само да размислав за тоа. Во тие мои мисли, околу четири-пет сабајле, ми ја носат Романа, ми ја ставаат во прегратка.

Немам апсолутно никаква врска со тоа бидејќи сум во криза, мислам само на хероин. Тогаш апсолутно ништо не ме интересира, ниту сестра ми, ниту нејзиното дете. Ми дадоа дете, а рацете ми загнонија. Тоа се вика „надвор“, кога ќе пропуштиш вена и се ќе потече, загнојува, станува црно, црвено, зелено, различни бои... Рацете ми беа такви... Целото тело... Веќе одамна се се повлече, сите вени, немав ниту каде да се „средам“.Челото, вратните вени, гениталиите, каде што останало парче крвен сад. Го држам детето во раце и мислам дека можеби е последен пат да ја видам, дека ова е живот кој се родил, и дека еден живот сега заминува, дека родителите ќе и кажат дека имала вујко кој починал од некаков вид на рак, веројатно би се согласиле.

И тогаш некако сфатив дека можеби е мудро да продолжам да живеам. Се срамев да умрам пред тоа дете. Се колнам дека тоа дете ми го спаси животот во тој момент - вели Феѓа, кој потоа решил да го направи последниот „поправен“, се затворил во својата соба и се одвикнал од дрогата.

А потоа се сврте на приказната...

Фото: Инстаграм
Извор: Still.kurir.rs