Химлер лично го испрати да го бара Светиот Грал во име на нацистите! Неговата опседнатост му го направи животот кошмар

Неговата опсесивна потрага по Светиот Грал го направи фасцинантна историска личност. Откако неговата опсесија се преклопи со аспирациите на нацистите, неговиот живот полека се претвори во кошмар.

На тринаесеттиот ден од март 1939 година, Ото Ран, средновековен истражувач кој тргнал да го пронајде Светиот Грал во име на нацистичкиот режим, бил пронајден мртов во австриските планини. Неговото замрзнато тело било свртено со лицето надолу. Кај него биле пронајдени неколку ампули во кои најверојатно имало некаков отров. Датумот на смртта на овој загадочен човек, 16 март, речиси се совпаднал со падот на тврдината Монсегур во 1244 година, замок кој симболично им припаѓал на Катарите.

СВЕТИОТ ГРАЛ КАКО ОПСЕСИЈА

Ото Ран уште од мали нозе бил опседнат со приказни за Светиот Грал, а за време на студиите сериозно се заинтересирал за катаризмот - аскетско и гностичко движење кое процветало во Франција во средниот век. Бил уништен од Католичката црква во 13 век. Ран бил апсолутно фасциниран и од делото на познатиот германски поет Волфрам фон Ешенбах Парсифал (делото на кое Вагнер ја составил истоимената опера), во кое пишува дека Светиот грал се чува во Монтсалваса на Пиринеите. Врз основа на тоа средновековно дело, Ран го идентификувал Монтсалватс со Монсегур и Катарците, како чувари на Гралот.

Докторската теза на Ран беше заснована на катар-албизиската ерес. Живееше во Париз и немаше пари. Тој често ги посетувал боемските квартови и се движел во круговите на луѓе кои се занимавале со езотеризам, што дополнително го поттикнало неговиот интерес за катаризмот. Помеѓу 1928 и 1932 година, тој патувал низ Франција, Италија, Шпанија и Швајцарија, конечно се населил во селото Лавелан, во Лангедок.

За време на неговиот престој таму, тој се сретнал со францускиот мистик и историчар Антонин Гадал, сопственик на музеј и голема библиотека посветена на Катарите, кој исто така бил член на Друштвото на пријателите на Монсегур и Гралот.

Ран, исто така, се посветил на истражување на урнатините на замокот Монсегур и блиските пештери, и напишал две книги инспирирани од неговите патувања во областа (Крстоносна војна во Грал и Судот на Луцифер). Делата биле доста успешни во Германија и влијаеле врз подоцнежните автори да се поврзат со средновековниот езотеризам и германскиот националсоцијалистички мистицизам. Ран, исто така, формирал блиско пријателство со грофицата Маријана де Пујол-Мурат, која била потомок на катарската грофица.

И покрај СЀ - НАЦИСТИ

По враќањето во Германија и по објавувањето на Крстоносните војни против Гралот, Ран станал добро почитуван, но без пари. Тогаш неговата работа го привлече вниманието на еден од најважните и најстрашни нацисти: началникот на СС Хајнрих Химлер. Како и Ран, Химлер бил фасциниран од окултното и на југот на Франција тој самиот ја започнал потрагата по Светиот Грал. Еден ден, Ран добил анонимна телеграма во која му се нудат 1.000 рајхсмарки месечно ако бара света реликвија.

Одлучен и има потреба од економски средства, окултистот отишол на адресата наведена во мистериозната телеграма. На негово големо изненадување таму се нашол лице в лице со шефот на СС. Иако знаел, Химлер замижувал пред приказните дека Ран има еврејско потекло и дека е хомосексуалец. Всушност, Ран беше противник на нацистичкиот режим. Дури често доаѓал во круговите на луѓе кои се бореле против нацизмот, но историчарот немал избор. Тој ја прифати задачата што му беше доверена. „Мора човек да јаде, што очекуваш да правам? Да му кажам не на Химлер?“ му рече Ран на пријател. Тој, исто така, беше принуден да се приклучи на Шуцштафел во 1936 година.

КАДЕ БЕШЕ СВЕТИОТ ГРАЛ?

Со цел да му угоди на Химлер, во 1937 година, Ран ги „германизира“ своите теории за Грал во своето второ дело, Судот на Луцифер. Во него Ран изјавил дека Катарците не го сметаат Луцифер за злобен, напротив. Катарите го идентификуваа како Лузбел, носител на Светлината, и го идентификуваа со Северот, наспроти сатаната, злобниот, идентификуван со Југот. Химлер многу добро ги сфати овие идеи; дури му подари луксузно издание на делото на Адолф Хитлер за неговиот роденден.

Гралот, како што предложи Ран, беше скапоцен камен што падна од круната на Луцифер и беше присвоен од Црквата и претворен во христијански симбол: путирот што го држеше Христос. Тој исто така верувал дека Светиот Грал се чувал во бенедиктинскиот манастир во Монсерат (по смртта на Ран, во октомври 1940 година, Химлер дошол со придружба во овој манастир во потрага по скапоцената реликвија).

СОНОВРАТ

Ран бил пушач кој мразел и физички вежби и оружје. На крајот, за да се избори со ситуацијата во која се нашол, утеха нашол во алкохолот. Тој сакал да учи и да чита, а поради задачата што му ја довериле нацистите, патувал низ Франција, Италија и Исланд и вршел археолошки ископувања кои го доведоа до патеката. Но, Светиот Грал никогаш не се појавил и Ран на крајот паднал во немилост кај Химлер. По ужасно пијанство во 1937 година, Ран беше обвинет за „срамно однесување“ (наводно, очигледна е неговата привлечност кон неговиот партнер Карл Малер).

САМОУБИСТВО ИЛИ ЕГЗЕКУТАЦИЈА

Откако ја напушти сопругата на 28 февруари 1939 година, тој поднесе оставка од СС. Химлер ја прифати неговата оставка со едноставно „да“, но всушност не беше толку лесно доброволно да ги напушти СС. Оттогаш, Гестапо, страшната политичка полиција на нацистичкиот режим, почна да го истражува неговиот живот и тој се претвори во кошмар.

Наводно му се заканувале дека ќе ја откријат неговата хомосексуалност и можното еврејско потекло доколку не ја прифати „почесната“ опција – самоубиство. Тој се обидел да се спаси и побарал да се пензионира во Лангедок и да живее дискретен живот посветен на истражување, но неговото барање било одбиено. На Ран му останале само две опции: чесно да умре од своја рака или јавно да биде суден и погубен.

Нацистите, како што е познато, никогаш не го пронашле Светиот Грал, а постапките на Ран останале обвиткани со мистерија. Според неговиот биограф Мауро Баудин, тие го претвориле во „херој на окултизмот“.

МИСТЕРИОЗЕН КРАЈ

Ран во моментот на смртта имал само 35 години. Тој беше погребан во Куфштајн, каде што беше неговото почивалиште до крајот на војната. Неговото тело подоцна било пренесено во Дармштад. Од сè уште непознати причини, неговата потврда за смртта никогаш не била пронајдена, но следната година се појавил некролог во нацистички весник потпишан од Карл Волф, офицерот на СС на кој Ото Ран му поднел оставка: „Поради снежна бура во планините, Ото Ран трагично загина овој март, почина. Ја жалиме смртта на нашиот другар, пристоен СС човек и писател на значајни историски истражувачки трудови“