Има 24 години, целосно е здрав и живее во дом за стари лица: Родителите не го посетуваат, еве како завршил на одделението за деменција
ФОТО: Printscreen/Instagram/teuntoebes
Тој е сосема здрав, неодамна наполни 24 години и живее со 14 цимери во одделението за деменција во домот за стари лица...
Теун Тобес не е обичен 24-годишник, ниту пак неговиот животен стил може да се смета за обичен. Тој живее во одделението за деменција во домот за нега Verpleeghuis Groenelaan (Home Green House) во Холандија, пишува британски Телеграф.
Ако звучи како чудна авантура,тоа и е. Тобес, кој е квалификуван негувател на старечки дом, се преселил во претходниот дом во Утрехт како персонал пред три години, но последната година ја поминал само како жител. Тој сега објавува книга во Велика Британија, „Цимери: Што научил еден млад студент за љубовта, грижата и деменцијата живеејќи во дом за нега, која не само што ја слави радоста на оваа посебна форма на меѓугенерациско живеење, туку ја осветлува често мрачната реалност на живеење со деменција.
- Навистина сакав да го доживеам тоа. Се разбира, не знам како е да се живее со деменција, бидејќи јас немам деменција. Но, откако три години живеам со луѓе со деменција, знам многу за животот во вакви институции и ги слушам луѓето. Всушност, слушањето на луѓето е главната работа што ја правам - изјавил Теун за Телеграф.
Тој и 14 жители со деменција живеат во „затворено“ одделение (во целиот дом има 126 такви одделенија), што значи дека не можат да излезат „од безбедносни причини“. Тоебс, со оглед на неговата необична положба, е единствениот кој ја знае шифрата за главната врата, зад која е градината, паркингот, продавниците, целиот свет. „Ни доаѓа маникирката, ни доаѓа супермаркетот“, објаснува тој. „Се за да не учествуваме повеќе во општеството“.
Најстарото од четирите деца, Тобес е родено во Брабант, на југот на Холандија. Неговата мајка е психијатриска медицинска сестра, а татко му работи како сметководител.
Како дете возел велосипед со комплет за прва помош, барајќи повредени лица. Диплома за нега станала неизбежна, но, како што вели, имал негативен поглед на домовите за стари лица, па затоа бил исплашен кога, на 17-годишна возраст, бил испратен да вежба во локалниот дом за стари лица.
„Се сеќавам дека за прв пат поминав низ вратата и таа се затвори зад мене. Се чувствував како да сум во нереална ничија земја. Сфатив дека ги исклучуваме луѓето од општеството поради нивната болест. Бев навистина загрижен за идниот живот на луѓето со деменција“, вели тој.
„Тоа беше и мојот иден живот. На 17-годишна возраст сфатив дека постои веројатност во иднина да ми биде дијагностицирана деменција. На глобално ниво, веројатноста е една од пет. И со тие години забележав неколку работи: од една страна, болката на системот, кој се фокусира на контролата; а од друга страна прекрасни луѓе, со кои изградив силни врски“.
Тоа го поттурнало. За време на вежбањето, тој имал посебен пријател, Џон, старец со Паркинсонова болест, кој му верувал до тој степен што тој станал единствениот негувател на Џон кој му дозволил да му ги скрати мустаќите. Тоебс често го носел на возење.
„Не го гледав како болна личност, туку како пријател. Но, кога ќе се вратиме, негувателот не вели: „Леле, Џон, изгледаш толку среќен“ или „Каква насмевка на твоето лице, Џон!“. Тој само вели: „Теун, дали имаш осигурување за ова?“ Ме натера да сфатам дека можеме да имаме добри намери, но фокусот не е на квалитетот на животот на луѓето со деменција или Паркинсонова болест“.
Со текот на времето, фрустрацијата растеше: тој чувствуваше дека жителите често се држат под контрола и заштитени наместо да им се дозволи да живеат богат и исполнет живот во потполност.
Во тој дом се вселил уште додека студирал во 2021 година. Пријателите на почетокот се прашувале дали е луд и зошто го прави ова, а тој самиот знаел дека тоа е невообичаено. Пријателите на крајот се навикнале на тоа, бидејќи тој секогаш зборувал за грижата за луѓето со деменција.
Тобес го сакал првиот дом во кој живеел и ги снимил и танците на ТикТок со своите цимери (ако објави нешто на интернет, секогаш бара дозвола од нивните законски застапници).
Таму го стекнал најдобриот пријател, Ада, 79-годишен маж со деменција, со кој излегувал на кафе и разговарал, гледајќи како тој оживува. „Кога беше во својата соба, три пати по ред ја гледаше истата ТВ емисија и не забележуваше, а негувателките само ја отстрануваа болката. Беше заглавен“.
Тобес признава дека морал делумно да се откаже од животот на 24-годишник .
„Тоа не значи дека немам пријатели на моја возраст, секако дека имам. Се разбира, имам 24 години. Што мислите? Кога ќе се вратам, морам да заѕвонам на вратата и да кажам „Teun Toebes, Department Theaterhof“, а потоа ноќната смена ја отвора електричната врата“.
Неговото семејство не доаѓа да го посети.
„Мислам дека тоа ги шокира луѓето, ги соочува со сопствените егзистенцијални чувства: „Дали ова е мојата иднина? Затоа обично морам да одам јас кај нив“.
