„Имам намера да се убијам ако се разболам“: Болна исповед на Ведрана Рудан за семејството и најголемите животни стравови

Таа повеќе би сакала да избере смрт отколку да падне во кревет и да биде болна

Хрватската писателка Ведрана Рудан искрено и отворено пишуваше за својот живот во својата автобиографија објавена пред неколку години. По читањето ретко кој останал рамнодушен, а книгата изобилува со детали кои биле шокантни за сите читатели.

Во него Ведрана откри низ какви трауми поминала како дете, но и кој бил нејзиниот најголем страв во животот.

Писателката зборуваше за тоа што ја направило личноста што е денес. Нејзината личност и изборите кои подоцна ги направила во голема мера биле под влијание на нејзиното семејство, кое го опишала како „нефункционално“.

Не криеше дека нејзината мајка е алкохоличарка, дека во семејството имало многу насилство, а животот во семејниот дом бил како пекол.

- Мама со брза помош беше однесена во лудница. Го повраќаше џигерот, имаше триесет килограми, црна во лицето и уморна, никој од нас не веруваше дека ќе преживее и ќе престане да пие. Имаше ќерки кои не ја интересираа, посесивна, злобна мајка, сопруг алкохоличар што не го сакаше, а можеше да има кариера. Зошто би престанала да пие? Имав дваесет години и толку се навикнав на мајка ми алкохоличар што веќе не ми пречеше – пишува таа на почетокот на книгата.

Меѓутоа, нејзината мајка подоцна се враќа во нејзиниот живот како излечен алкохоличар и станува жена која нема ни да зачинува салата со вински оцет.

Делумно излечена, од алкохол, но сепак без емпатија кон децата, нејзината мајка го живееше својот живот.

- Беше опседната со злото што ѝ беше нанесено, не го анализираше злото што ни го нанесе. Сигурна сум дека не ѝ се допаѓавме. ...Мајка ми го всади на мене и на сестра ми чувството дека сме безвредни. Сестра ми се образуваше, зборуваше течно три јазици, прочита којзнае колку книги, патуваше и сакаше повеќе од сè татко ѝ и мајка ѝ да ја препознаат нејзината вредност. Никогаш не го дочека тоа.

- Мајка ми ја откорна ќерка си од срцето. Кога на сестра ми ѝ се слоши, бев во паника. Мамо, мамо, сестра ми има рак на белите дробови“. А таа- . „Во ред, само не грижете се за тоа. Таму ништо не може да се направи, сите ќе заминеме еден ден.

... Никогаш не ѝ кажав на мајка ми како се чувствува, без разлика дали е во болница или дома, дали тешко или подносливо страда. Таа не се грижеше.

- Мамо, таа умре. Воздивна. Ќе го исклучам телефонот да не слушам никого.

Таа не отиде на погребот.

Рудан на едно место пишува дека „секој гроб е место каде што живите го мијат чувството на вина или бараат љубов од оние кои не им ја дале или не можеле да им ја дадат“. Ние им простуваме на мртвите затоа што мислиме дека простувањето облагородува. Како можев да бидам облагородена со збогувањето со татко ми? Го мразам до смрт, иако честопати бев во искушение да му простам“.

- Никогаш не му простив на татко ми за тоа што им го направи на мајка ми, сестра ми и мене. Не навредуваше, тепаше, не понижуваше на илјада начини. Тој е мртов и навистина се обидував да најдам сила да му простам. Барав олеснителни околности за него. Необразован човек од патријархална средина не може да биде различен. Не е вистина. Не се сите мажи насилници. Наместо да му простам, си простив што не му простив. И се чувствувам добро. Некои злосторства не застаруваат – признава таа во книгата.

И тука на изненадувањата им нема крај. Деталите кои таа ги изнесе шокираа многумина, а најмногу беше тоа што доколку дознае дека боледува од неизлечива болест, ќе се самоубие.

- Стара сум, се плашам да умирам на рати. Имам намера да се убијам кога ќе слушнам дека имам неизлечива болест, но има толку многу сериозни болести кои те врзуваат за кревет без подготовка. Вашите деца нема да ве убијат, а нема да ве убие ниту вашиот партнер. Да, најмногу се плашам да лежам во кревет и беспомошно да ја чекам смртта – беше искрена.