Ќе ве расплаче: Потресна и поучна приказна за овчарот и кучето
Постојат многу приказни што кружат на Интернет за кои не се знае дали се вистинити или не. Некои од нив се толку поучни и точни што не е важно дали се засноваат на вистината или некој ги измислил.
Една од нив е приказна за еден стар овчар, кога новинарите го посетија и го прашаа дали може да им раскаже нешто посебно што му се случило во текот на тие 7 децении. На почетокот, старецот се бранел велејќи дека е обичен овчар и дека му е непријатно што воопшто доаѓаат, но новинарите биле упорни.
„Кога имав дваесет години, најдов мало слабо кутре во шумата. Ми се допадна, толку мало, па само го зедов со мене без размислување. Само по неколку дена се заљубив во него. Насекаде го носев со мене, го споделував со него она што го имав. И кучето напредуваше убаво.
Но, селаните ме задеваа велејќи дека тоа е волк и дека треба да го убијам, бидејќи ќе се случи големо зло. Како можев да ги слушам кога ме боли срцето да го пуштам? Кучето стана големо и кога понекогаш заборавав нешто во селото, го пуштав слободно, тоа само да ми го донесе. Беше многу паметно куче и ми помогна да ги чувам овците.
Едно летно попладне, небото некако се притисна. Беше чисто, но воздухот беше тежок, како да врне. Влегов во една колиба во планината, каде што имаше и место за овци, што беше планирано таму под сенката на неколку дрвја. Само што легнав на креветот, очите се затворија сами од себе. Не знам колку долго лежев таму, нешто ме разбуди од сон! Некое грчење и ржење! Сè беше некако пригушено, па не бев сигурен дали спијам или сум буден.
Излегов да видам, што се случува. Вратата на колибата беше свртена кон запад. Во правец на сонцето, моето куче седеше. Муцката му беше целата крвава, и додека се сврте настрана, сонцето сјаеше низ неговите очи. Се изгледаше толку нереално, уште повеќе затоа што пред него имаше куп сè уште топло месо од земен живот.
Веднаш разбрав што се случило... Влегов ладно, смирено во колибата и ја зедов пушката над вратата и излегов повторно. Ја кренав пушката малку, ја насочив кон главата на мојот волк. Тој дури и не се помрдна. Се чинеше како да се чувствува виновен заради коцкањето со мојата доверба, која ја вложив во него.
Јас го повлеков чкрапалото и тој падна. За да спасам некако што може да се спаси, отидов во селото да земам еден од селаните и еден автомобил. Малку ми беше срам што порано не ги слушав селаните.
Сонцето само заоѓаше кога почнавме да ги товариме труповите овци во колички. Но, можете ли да замислите колку бев во чудо кога наидов на три тела од волци и еден волчица меѓу овците... Срцето ми се стегна и солзите се насобраа во моите очи.
Јас го убив мојот вистински пријател. Се посомневав во sвезда на небото.
Оттогаш поминаа 60 години и не можам да ја заборавам таа слика, како да се случи денес. Оттогаш, некако се повлеков во себе. Зборовите неволно минуваат низ усните. Бев многу внимателен. Ми стана јасно дека во мојата душа нема место повеќе за каква било осуда во кое било време. Цената за тоа беше висока, и никој не ме праша дали сакам да го „купам“ тоа искуство...“
