„Кога видов чија робинка сум, се парализирав и ме соблече гола: Србинка 4 години била робинка во харем

Исповедта на белграѓанка која била робинка во харем крие неверојатни детали.

Прилично трауматични се исповедите на девојките кои ги понесе луксузот и лесниот живот и завршија како робинки во харемите.

Една од нив е приказната за една белграѓанка која поради сплет на околности поминала 4 години во арапски харем во Дубаи. По драматичен пресврт на настаните и краткиот престој во Турција, таа се вратила во Белград.

- Поминаа неколку дена, а моето секојдневие беше сиво. Досада, осаменост, темни мисли. Постојано фантазирав за Белград. Се шетала по Ада Циганлија, а наутро кога ќе се разбудела пак плачела. „Потоа одеднаш, по обилен ручек, мојот чувар ми рече дека ќе одам на малку подолга прошетка“.

„Подготви се“, рече тој, „Ќе бидам овде кај тебе за половина час“. Кога пристигна, одевме низ продолжение на ходникот, поминавме низ мала врата, слеговме неколку скали надолу и влеговме во голема просторија со стаклена врата. Тие врати се отвораа и затвораа со систем на фотоќелии. Надвор повторно беше исклучително топло. Само што бев завиткана во светло бела крпа. По околу дваесетина метри пешачење по патеката, влеговме во некои грмушки, како во тунел. Беше пријатна сенка и по неколку десетици метри свртевме десно, па повторно налево. Пред нас, како од рајот, излезе прекрасен базен, со неправилна форма, со каскада од едната страна, водопад кој речиси не се слушаше.

Во базенот и до него имаше, колку што можев да забележам на прв поглед, дваесетина девојки. Беше невозможно да се каже која е поубава. За модерни вкусови, секоја имаше по некој килограм вишок, но за вкусовите на просторот во кој бевме тие беа идеални.

Човекот од мојата придружба ми покажа дека можам да се освежам во базенот. Му реков дека немам костим за капење, а тој покажа на една мала соба, целата во цвеќиња, од десната страна на базенот. Тргнав до него, немаше врата, а во средината на собата имаше маса на која беа наредени производи за нега на тело од најдобрите и најпознатите компании во светот. На поголемата полица, спроти вратата, имаше костими за капење, очигледно неискористени. Избрав еден, го облеков и влегов во базенот. На десетина метри од работ на базенот имаше ѕид висок околу три метри, и така од две страни. Другите две беа затворени од палатата, односно нејзиниот анекс. Помеѓу ѕидот и работ на базенот имаше вистински цветни кревети, во кои доминираа розови цветови. Сè изгледаше како бајка.

Се вртев наоколу, се восхитував додека пливав, а потоа почувствував нечија рака на мојот грб. Тоа беше Холанѓанка. Бев многу среќена, но таа веднаш заплива на другата страна. Го сватив тоа како покана и тргнав по неа. Таа ме чекаше под водопадот, нурнувајќи во водата и излезе над неа.

„Знам како се чувствуваш, тука сум две години. Ќе има можности за разговор, од денес ќе бидеш често со нас, но гледај да не зборуваш премногу со никој од нас. Само запомни една работа никој не избегал одовде и не размислува за тоа.Секој од нас има различни искуства,се зависи од тебе.Знам дека ти кажале за четиригодишен престој и стан во кој било дел од светот, но никој од нас не знае дали е вистина. Неколку девојки заминаа овде овие две години, но којзнае каде. Можеш да доаѓаш на овој базен секој ден, но јас повеќе би сакала да те видам во теретана. Веројатно утре ќе одиш таму – ми рече Анет и исплива.

Често се гледавме следната недела на базен и во теретана со најсовремена опрема за бодибилдери. Таа некако договори да работиме заедно. Подоцна ми кажа дека успеала во тоа благодарение на една од придружниците, чуварите, кои покажуваат повеќе разбирање за желбите на девојките од другите.

„Тие се безопасни“, се насмеа Анет, покажувајќи кон нашите чувари.

Ниту на една од нас не ни ставија со прст“, рече Холанѓанката.

Слушнав од неа дека другите девојки се главно од Европа и дека некои од нив, по сопствено признание, биле проститутки од висок ранг пред да дојдат во Дубаи. Односно категоријата која „работи“ во луксузни хотели и како придружба за деловни луѓе од највисоката класа. Заборавив да кажам дека два дена по моето доаѓање почна лекарскиот преглед - ме однесоа од стоматолог на гинеколог и по деталниот лекарски преглед на телото ми кажаа дека сум исклучително здрава. Сите девојки го поминаа тоа, а Анет ми рече дека вакви систематски прегледи се прават двапати годишно.

„Дали си била кај Господарот?“ ме праша попладне на базен, мојата холандска пријателка. Кога ѝ кажав дека не сум, само се насмеав, одбивајќи да дадам детали. Откако станав многу блиска со неа, почувствував дека е доверлива личност. Ја прашав колку често другите девојки одат во одаите на човекот на чиј имот сме ние.

„Драга моја, тоа е толку ретко што забораваш на тоа“, одговори таа и додаде: „Но затоа има и други начини да го задоволиш она што природата го бара од тебе“, рече таа, енигматично насмеана.

Истиот ден, вечерта, мојот собар ме праша дали сакам да вечерам во собата или можеби во градината, со уште неколку девојки, јасно е дека го побарав второто, изненадена од понудата. Но, чувствував дека нешто се менува во односот кон мене. Верував дека помина периодот на оценување, судење или нешто слично. Отидов на вечера, јасно придружувана. Ме однесоа низ дел од паркот. Сфатив дека поминувам недалеку од базенот. Видов светлина зад живата ограда. Стигнавме до влезот и сфатив дека тука ќе одам да вечерам. На подигнатиот подиум имаше дваесетина маси, градината имаше елипсовидна форма со вода околу неа и мала фонтана во средината. Имаше невообичаено многу цвеќиња, можеби дури и повеќе отколку кај базенот. Никогаш нема да ми биде јасно како и на кој начин внесоа толку вода во палатата и околу неа, во тие масивни базени, фонтани, вештачки водопади.

Добив задача да седам на вечера со девојка која беше на моја возраст, имаше потемна коса од мојата, но можеше да се смета за русокоса. Го започнавме разговорот со оценки за храна, а потоа на прилично лош англиски ме праша од кој дел на светот сум. Ја спомнав Европа.

„Драга моја, сите сме тука од Европа, можеби има две или три Американки, но те прашувам од која земја. Ја спомнав Југославија, на која мојата соговорничка ја крена главата и го задржа погледот некое време, продолжи да јаде и да молчи. Кога моите и нејзиниот чувар отидоа до масата со пијалоци и почнаа разговор, дваесетина метри од нас, со тивок глас рече мојата нова познаничка.

„Јас сум Чехинка, ја познавам Југославија, со родителите доаѓав на одмор. Од кој дел на Југославија сте?“, ме праша таа.

„Од Србија“, реков.

„Овде до пред пет месеци имаше една девојка од Србија, но јас не се дружев со неа и не знам како се вика“, вели Чехинката.

Бев само скаменета. Не можев да верувам. Ја прашав дали е сигурна, а Ирена, бидејќи така се викаше Чехинката, кимна потврдно. Ја замолив да ја опише мојата сонародничка, кој ја доживеала истата судбина.

„Таа беше слична на тебе, само малку пониска и често ги спомнуваше Белград и Нови Сад, па не сум сигурна каде живеела пред да пристигне“, рече Ирена.

По вечерата, долго стоев на балконот и ги слушав звуците на ноќта. Чувствував тишина и мир што би бил опоен за секој неупатен, но не и за нас што сме овде и што знаеме што се крие зад ѕидовите на прекрасната палата. Размислував за таа девојка, сакав да знам уште нешто, со кого е особено добра, како се вика, во кој дел од палатата беше, зошто ја нема, дали припаѓа на тие девојки што „служеа“ четири години и сега залечуваат „рани“ во една од светските метрополи. И тоа ми стана утеха, помислата дека за тоа што ми се случи сепак ќе добијам некаква награда. Тоа беше нов доказ за пораз.

Следниот ден, по појадокот, мојот чувар предложи да одиме на прошетка. Знаев дека не можам да одбијам. Молчев и одев покрај него. Верував дека ме носи кај Господарот, дека дојде моментот за кој сум тука. Одевме околу делови од палатата, со лежерно темпо, што ми остави доволно време да погледнам наоколу. Се восхитував на раскошот, на убавите и исклучително едноставни детали направени во ориентален стил, на паркот кој ми изгледаше бескраен, а всушност беше совршено испреплетен и обраснат со зеленило. Сето ова оставаше впечаток на величественост, монументалност. Застанав да одберам еден исклучително убав цвет, во светло црвена боја. Мојот чувар само кимна со главата. Поминавме покрај базен за кој не знаев, а она што ме изненади беше дискрецијата. Имено, чуварот ме повлече за рака, давајќи ми до знаење да тргнам по пат десно. Тоа нѐ оддалечи на дваесетина метри од базенот, кој беше многу помал од оној во кој пливав. Со аголот на окото забележав дека во базенот има неколку девојки и дека сите се собрани околу еден маж. Кога застанав да видам, мојот чувар застана пред мене и ми даде знак да продолжам по патот. Ме одведе до кино сала, за која исто така не знаев, до голема библиотека и низ простор со големина на ракометно игралиште, што може да се опише само како ботаничка градина, бидејќи на релативно мала површина имаше многу различни растенија, дрвја и зеленило.

Одмарав во собата, слушав музика од еден од каналите на радио приемникот, што всушност не беше. Имав можност да слушам одреден тип на музика со притискање на едно од четирите копчиња. Можев да изберам класична, рокенрол, џез и ориентална музика. Никогаш порано не слушав класична музика, но сега ми се допаѓаше.

Одеднаш слушнав тропање на вратата. Мојот собар, чувар, ѓаволот знае што ли беше, влезе во собата, а по него Хафез. Пристојно се поклони, праша дали сум расположена, како е храната и слични глупости. Ме погледна право во очи и рече:

„Госпоѓице, Господарот сака да ве види. Вечерва ќе бидете во неговите одаи. Подгответе се, ќе дојдеме по вас по вечерата“.

Се разбира, не можев да јадам ништо. Не го ни вкусив главното јадење, седев на маса со девојка од Франција. Беше исклучително добро расположена. Јадев само едно парче ананас и се упатив кон собата, но чуварот ме упати во друга насока. Го следев. По педесетина метри, малку парк, малку ходник, влеговме во прилично голема просторија, во која на средината беше закотвена огромна када. Внатре имаше две девојки кои ги видов на базенот. Беа голи и не обраќаа внимание на мене и на мојот придружник. Додуша, тој веднаш излезе од собата, а јас како последната будала застанав и гледав во ѕидот.

Слушнав една од тие девојки како ме вика. Се свртев и видов дека ми дава знак да се соблечам и да влезам во малиот базен, во кадата. Полека се соблеков и зачекорив во водата која мирисаше на целата соба. Водата имаше чудна зеленикава боја, но набрзо сфатив дека доаѓа од разни течности за капење, кои стоеја настрана во стаклени садови и кои девојките одвреме-навреме ги истураа во водата. Една од нив ми пријде, ме погали по гради и ме праша дали првпат одам кај Господарот. Кимнав со главата.

„Не плаши се, двете имаме искуство“, ми рече таа.

По половина час, можеби и цел час, немав чувство за време, во собата се слушаше музика на некој, за мене непознат, музички инструмент. Тоа траеше неколку секунди, девојките излегоа од базенот. Дојде време да се сретнеме со Господарот. Тие беа завиткани во некои свилени облоги. Тргнав по мал коридор. Пред нас одеше млад човек, кој сигурно стоеше зад вратата додека се капевме. Признавам, имав страв од сцената или нешто слично.

Вратата се отвори и ние трите влеговме во собата, која сега кога го враќам филмот и се обидувам да ја проценам беше околу 100 квадрати. Како добар стан со четири соби. Собата имаше две нивоа. На неколку метри од влезната врата почнуваше второто ниво кое беше триесетина сантиметри повисоко од првото. Во тој дел од собата стоеше огромен кревет, покриен со црвена свила.

Таков кревет не сум видела во животот. Двете се фрлија и почнаа да се тркалаат по креветот. Погледнав наоколу, а потоа слушнав како една врата се отвори лево. Погледнав и видов човек кого веднаш го препознав. Тоа беше господинот кој ми се јави пред неколку дена, кога поминував низ паркот, и кому прилично дрско му реков за да ме остави на мира. Бев како парализирана. Тоа е, значи, мојот Господар, за чие уживање Мајкл и Хафез патуваат низ светот, наоѓаат згодни и несериозни девојки, како што сум јас, и му ги носат на овој човек за негово уживање“, вели Белграѓанката.

Одеше кон мене. Ми ја стави раката на половината и нежно ми го заокружи стомакот, бидејќи стоев половина свртена кон него. Имаше големи црни очи, малку поголем нос и мустаќи, кои беа ишарани со сиви влакна. Тој покажа кон креветот, каде што двете потполно голи се кикотат и се тркалаат.

Почнав и во еден миг сфатив дека во раката држи дел од мојата свилена наметка. Почнав поодлучно и во еден момент останав без ништо на себе. Ја ставив едната нога со коленото надвор на креветот и останав да стојам. Ги гледав девојките како изведуваат игра. Го почувствував неговиот поглед на мене, а потоа неговата рака на мојот грб. Ме галеше од вратот до средината на грбот и морам да признаам дека се чувствуваше добро, а потоа ја спушти раката и почна да ме гали по задникот. Со другата ми помина со прстите по моите гради, на чии брадавици јасно ми беше дека уживам во сето тоа. Тоа траеше неколку минути, а потоа легна на средината на креветот. Се соблече, еден вид наметка слична на нашата и за своите години немаше грдо тело. Девојките знаеја што да прават, почнаа да го масираат со нежни движења: едната од колената нагоре, а другата од рамената до препоните. А потоа ме замоли да легнам до него – гласи нејзината исповед.

(Стил/ Извадок од книгата „Исповеди од харемот“)