Колкав човек беше Тома Здравковиќ: „Оваа роза, верувај ми, вреди повеќе од какви било пари“

Некаде во 1980-тите свирев со мојот оркестар „Злајини другиари“ на свадбата на еден дорчонец во „Велика Скадарлија“ кај Србија. Желбата на младоженецот беше Тома Здравковиќ да му пее. „Кралот“ како и обично ги оправда очекувањата. Тој ги фасцинираше сите со својот глас и познатиот шарм, па на оградата од градината имаше повеќе слушатели отколку на свадбата.

Кога заврши свадбата, јас и Тома полека одевме по калдрмата, бидејќи носев куфер со хармоника. Некаде во близина на кафаната „Три капи“ не изненади вистински пролетен дождец. Се засолнивме под стреа додека не престана дождот. Таму, под стреата, стоеше мало циганче со голема корпа полна со рози.

Тома ја познаваше и ја праша:

„Е, Зорица, како ја помина ноќта?

„Беше лошо, многу лошо Томо. Но, и покрај лошиот пазар, вечерта ми беше убава. Те слушав како пееш и задоволна сум“.

Тома извади пари од џебот и без да каже збор и ги стави во нејзината престилка. Зорица возврати со убава роза. Вистинско изненадување допрва следуваше. Кога тргнавме од Скадарлија откако дождот престана, и кога се разделивме затоа што одевме во два различни правци, Тома ми рече:

„Еј, мајсторе, дај ми пари за такси.

Дури тогаш сфатив дека на малата Зорица и го дал целиот хонорар од 700 марки! Тој не беше изненаден. Ме погледна и рече:

„Повеќе нејзе ѝ требаат пари, а оваа роза, верувај ми, вреди повеќе од какви било пари.

Кога Тома се пресели во поубаво место, јас свирев некаде во Швајцарија. Но, не можев да бидам на последното збогување со најголемиот боем кој некогаш ги прошетал овие краеви.

Мојот гитарист ми кажа подоцна. На погребот доминираше голем венец од природни рози, на кој пишуваше:

„Томо, моето детство те жали“, а го донесе Зорица, која тогаш веќе беше девојка, убава Ромка.

Хармоникашот Златко Крстиќ ја раскажа приказната.