Марија како бебе била ставена во кокошарник од мајка ѝ и таму била затворена 10 години: Сите биле шокирани од нејзиниот изглед кога ја пронашле, вака живее сега

Медиумите веднаш ја нарекоа Марија Изабел „кокошка“ поради навиките кои ги стекнала поради присилната близина со живината.

Марија Изабел Кварезма Дос Сантос живее живот што ни најдобрите сценаристи не можеле да го замислат, а нејзиниот случај некогаш го шокираше целиот свет. Имено, таа е родена како сосема здраво бебе во 1970 година во селото Табуа во Португалија. Но, наместо безгрижно детство, таа доживеа незамислива судбина. Имено, нејзината мајка боледувала од менингитис, имала психички проблеми. Жената веднаш не го сфатила новороденчето како ќерка и член на нејзиното семејство. Кога бебето имало само една година, нејзината мајка ја однела во кокошарник и ја оставила сама да се снаоѓа со кокошките. Остатокот од семејството не се обидел да ја спречи и да ја врати Марија, која една деценија живеела меѓу кокошките.

Лишена од секаква човечка комуникација, мајчинска љубов и нормален развој, таа се повеќе личела на кокошки. Дури во 1980 година светот дозна за животната приказна на Марија. И додека сите се прашуваа како е тоа возможно, Марија беше се повеќе запоставена, дури и државните служби, не знаејќи што да прават со неа, ја ставија под надзор. Медиумите веднаш ја нарекоа Марија Изабел „кокошката“ поради навиките кои ги стекнала поради принудната близина со живината.

Интересно е што мајката на Марија останала примерен, љубезен и грижлив родител за своите постари синови.

Момчињата добро се хранеле, спиеле во топли кревети, оделе на училиште, си играле со своите врсници. Тие многу добро разбирале што се случува во куќата и не можеле, а да не знаат во какви услови пораснала нивната помала сестра.

Додека другите деца си играле и учеле, Марија Изабел била принудена да го јаде она со што тие ги хранеле со кокошките: житарки, листови зелка, остатоци од масата. Никој не и пришол на девојката, таа пораснала во целосна социјална изолација. Така живеела до 1976 година, кога во нејзиниот проблематичен живот се појавил трошка надеж.

Една од тетките на Марија Изабел, откако дознала во какви услови живее детето, алармирала и инсистирала на посета на лекар. Лекарите всушност дошле и го прегледале девојчето токму во кокошарник. По што соопштија дека девојчето е итно хоспитализирано, бидејќи имало голем број психички проблеми и сериозно доцнење во развојот.

Роднината на несреќното девојче со недели тропала на вратите на разни рехабилитациони и психијатриски установи, но тие одлучно одбивале да го примат необичниот пациент.

Како резултат на тоа, жената едноставно немала друг избор освен да ја врати девојката во ужасните услови во кои била сите овие години. Сепак, лекарите не биле првите кои замижиле пред ужасниот начин на живот на Марија Изабел. Речиси целото село знаело дека девојчето е во кокошарник и го хранеле со иста храна како и живината. Десет години никој не мислел дека детето треба да се воспитува во различни услови.

Странските новинари оваа застрашувачка рамнодушност ја објаснуваат со тоа што соседите најчесто се занимавале со тешка физичка работа и сметале дека е неприфатливо меѓусебното мешање во личните работи.

Какво беше нејзиното враќање во цивилизацијата?

Приказната за Марија Изабел во 1980 година случајно ја слушнала медицинската сестра Марија Бијао, која работела во болницата Торес Ведрас. Откако дознала од своите колеги за условите во кои живеело детето, жената решила по секоја цена да ја најде и да и помогне на секој можен начин.

Пристигнувајќи во селото, Бикао лесно го нашла истиот кокошарник и го однела девојчето од таму, додека мајката едноставно го игнорирала овој настан. Медицинската сестра ја однела Марија Изабел во својот дом, а „кокошката“ живеела нешто повеќе од две недели со жена која не била рамнодушна на тагата на другите. Откако го забележала нејзиното однесување, Бијао сфатила дека не може сама и се обратила до новинарите за помош.

Портретите на Марија Изабел почнаа да се појавуваат на насловните страници на речиси сите португалски медиуми. Новинарите беа револтирани:

„Тешко е да се замисли дека некој би можел да преживее во услови на кои оваа девојка била подложена со години. Но, она што најмногу изненадува во ова прашање е човечката рамнодушност. На крајот на краиштата, лекарите знаеја дека на ова дете итно му е потребна помош, но тие избраа да го заобиколат проблемот и не направија ништо за да го поправат“.

Првата дама на Португалија, Мануела Еанес, имаше посебна улога во подоцнежната судбина. Жената дознала низ што морала да помине малата Марија и инсистирала девојчето да биде сместено во најдобриот центар за рехабилитација во земјата.

Директорот на институцијата каде Марија беше примена тогаш на новинарите им рекол:

„Врз основа на моите согледувања, можам со сигурност да кажам дека детето не е доволно развиено за неговата возраст. Менталната ретардација најверојатно е поврзана со целосен недостаток на човечка интеракција. Целото однесување на девојчето е определено од наједноставните биолошки инстинкти и рефлекси“.

Според некои сведоци, Марија Изабел не можела ни да плаче бидејќи „солзите се еден од облиците на човечка комуникација, а такви искуства немала уште од раното детство“.

Пострашни беа извештаите за тоа како се однесувала „кокошката“, целосно усвојувајќи ги навиките на нејзините пердувести соседи и воспитувачи.

Одеше со ситни чекори и постојано мафташе со рацете како крилја. Марија, се разбира, не можела да зборува и не можела ни да разјасни дали нешто и одговара или не, но повремено ги имитирала кокодакање што толку често го слушала во текот на животот.

Телото на 10-годишното девојче било исцрпено бидејќи целата нејзина исхрана се состоела од житарки. Поради ова имала физички застој од своите врсници. Во меѓувреме, таа била ментално развиена на ниво на двегодишно дете.

Десетици специјалисти работеле со Марија Изабел долго време, но десет години подоцна таа сè уште не научила да зборува. Сепак, своите наједноставни емоции можела да ги објасни со гестови. Девојчето сè уште се однесувало како кокошка: правело мали чекори, постојано застанувало и мавтало со рацете. Сепак, лекарите кои работеле со неа не изгубиле надеж. И тоа вродило со плод.

Што се случува со Марија денес?

Научила да седи на стол, на кој порано можела да скока само со нозете, и да користи знаковен јазик не само за да ги опише своите наједноставни емоции, туку и да зборува за своите желби.

Специјалистите кои се грижат за Марија Изабел се убедени дека таа никогаш нема да може да престане да имитира птици, бидејќи за неа ова е еден од главните начини на самоизразување.

Работниците од центарот за рехабилитација во кој жената престојува долги години не дозволуваат новинарите да ја видат и на секој начин се обидуваат да ја заштитат од вниманието на печатот. Во текот на изминатите 25 години, медиумите не успеаја да добијат ниту една нова фотографија од Марија Изабел.