Мораме да се научиме да гледаме надолу, наместо нагоре: Ова е основната разлика помеѓу богатите и вечно сиромашните!

Изгледа ја изгубивме способноста да правиме разлика помеѓу луксуз и неопходност!

Ние не ги делиме богатите и сиромашните толку по количината на пари што ја имаме на располагање, туку според личниот поглед на просперитетот. Се разбира, постои и објективна сиромаштија, екстремна сиромаштија. Но, почесто богатството и сиромаштијата се субјективни концепти. Постојат луѓе кои се доста добри, но и покрај тоа, тие живеат во чувство на постојана потреба за уште поголемо богатство.

Значи, имате многу луѓе со просечна плата на кои им е сосема доволно, бидејќи тие знаат да им кажат на своите потреби и его: „Доста е!“
Нашите потреби, а не паричникот или банкарската картичка, се оние кои честопати ни кажуваат дали сме богати или сиромашни, позајмуваме пари за сè и сешто. За луксузен автомобил што ќе го отплаќаме со години, затоа што се чувствуваме побогати во него. Се позајмуваме сè повеќе, затвораме еден заем со друг... Не знаеме како да правиме разлика помеѓу луксузот и неопходноста. Она што е потребно за некои е луксуз за други. Како да се губи здравиот разум, кој „секогаш гледа разлика помеѓу сиромаштијата и отсуството на богатство“.

Некои од нас постојано гледаат „нагоре“ кон оние што имаат и страдаат затоа што немаат и тие толку. Други знаат како да гледаат „одоздола“ и се задоволни со она што го имаат.

Ако, наместо во лудачки богатите, погледнеме во лицето на личноста во продавницата до нас, многу работи ќе ни беа појасни. Кога нешто ви се допаѓа, пред да посегнете по паричникот, свртете се на совеста: дали навистина ви треба ова нешто? Зарем не е време да се потсетиме на убавите зборови „доволно е“?

Научете да гледате „надолу“, каде што има потреба, недостаток, каде што нема доволно, и ќе го најдете вистинскиот начин да ги искористите парите ...