Можеме да кажеме што сакаме, ама...Во негово време обичниот работник беше закон, еве на што сè имаше право

Многумина со задоволство се сеќаваат на СФРЈ и нејзиниот доживотен претседател Јосип Броз Тито, а главната причина е посебниот однос на државата кон работниците кои беа максимално заштитени.

Тогаш никој не прашуваше за националноста, материјалниот статус не беше важен, а луѓето беа ценети по нивните карактерни особини, пишува Magazin.ba.

Приказните за луѓе кои од квалификувани работници станале директори на работна организација не беа ретки. Вработените добиваа бонови за топол оброк, па јадеа во ресторани за социјална исхрана или во киосци за виршли.

Во СФРЈ се сметаше природно на вработените да им се плаќа топол оброк.

Работното време беше од 7 до 15 часот, со пауза која вообичаено се поминуваше во споменатите ресторани. Саботите и неделите беа неработни, освен оние работни организации каде што природата на работата бараше работа за време на викендите.

А за годишни одмори имало претежно работнички одморалишта кои повторно ги организирал синдикатот.

Можеше да се плаќа на рати во текот на годината, така што семејниот годишен одмор беше сосема нормална работа и ретко кој не посетил едно од соодветно именуваните - работнички одморалишта.

Платите најмногу се исплаќаа во готово во самата компанија. Парите биле затворени во посебен плик на кој биле наведени основните општи информации на вработениот и други податоци поврзани со пресметката на платата. Неплатените отсуства и боледувања можеа да се искористат без поголеми проблеми, а систематските лекарски прегледи беа задолжителни и вршени во сите фирми.

Во случај на смрт, работникот имал право на бесплатен погреб. Доколку умрел за време на работниот век, а не за време на пензионирањето, еден од членовите на потесното семејство веднаш бил вработен во истата работна организација за да им овозможи на неговите членови да продолжат да имаат парични примања.

(BalkansPress / Telegraf.rs)