Не ми е страв да умрам, туку да продолжам да живеам вака: Писателот на „Гомора“ ги откри тајните на НЕАПОЛСКАТА МАФИЈА - 16 години живее во ПЕКОЛ!
фото:Profimedia
Роберто Савијано, италијанскиот писател на романот „Гомора“ се најде на листата за отстрел.
Италијанскиот писател Роберто Савијано е на списокот на луѓе кои злогласната неаполска мафија Камора сака да ги види мртви. Савијано стигна до црната листа на мафијата со неговиот роман „Гомора“ во 2006 година, кога ги откри аферите и секојдневието на познатата неаполска мафија.
Роберто Савијано денес има 42 години. Роден е во Неапол, каде што живеел додека не почнал да добива закани од познатата мафија. Веќе 16 години живее на непозната адреса, во полициската придружба, а речиси и да не смее да се врати во родниот град. Барем не без полиција.
Роберто со години, кога и да се враќал на кратко во Неапол, го селеле од куќа до куќа и спиеле во полициска станица, бидејќи тоа е единственото место во неговиот роден град кпе е безбедно за него.
Со својата прва книга „Гомора“ од 2006 година, во која пишуваше за неаполската мафија, која вели дека му го уништува градот, Савијано разоткри многу луѓе кои му го посакуваат најлошото. Тогаш започна неговото патување да стане најконтроверзниот писател во Италија.
- Морав да ги познавам работниците од индустриите што ја водеа комората. Морав да познавам и надворешни соработници кои работеа за кланот. Читав судски записи, вести, записници од судење, се што можев да најдам. Ги собрав нивните приказни, приказни од моето маало, ја објавив и ја нареков книгата „Гомора“. Веднаш стана бестселер - раскажа Савијано како е напишана познатата книга.
По објавувањето на книгата во 2006 година, во поштенското сандаче на неговата мајка било пронајдено „заканувачко писмо“.
-Јас живеев во Неапол, а таа се уште живее во Казерта. Во пликот беше мојата фотографија, со пиштол потпрен на мојата глава и зборот „проклет“. Наскоро бев поканет да зборувам во едно училиште по повод почетокот на новата учебна година, во малиот град Казал ди Принципе, каде што беше дом на најмоќниот камерен клан, со најголема стапка на убиства во Италија.
Ги повикав газдите на комората од бината, јавно ги именував, мештаните беа премногу исплашени да го направат тоа. Им реков дека треба да си заминат. Кога заврши настанот, ми рекоа дека е опасно да се вратам во Неапол со јавен превоз, ме превезоа со еден пратеник од италијанскиот парламент кој беше таму. Следниот ден, еден локален весник ја прогласи мојата интервенција како навреда. Неколку дена подоцна, некој ме следеше по улиците на Неапол и се качи во автобусот по мене. Тој рече: „Знаеш дека тоа ќе те натера да платиш за она што го направи во Казал, нели? изјави Савијано.
Потоа добил вооружена придружба, а малку подоцна дознал дека мафијашкиот бос Салваторе Кантиело, кој бил во затвор, ги слушал вестите за него на телевизија и рекол: „Продолжи да зборувш, бидејќи наскоро повеќе нема да зборуваш“. Камора сакаше да го види мртов.
- Не мислам дека мафијата може да биде уништена, таа е една од најефективните европски организации - вели овој писател, убеден дека италијанските мафијашки организации се прошириле далеку од границите на неговата земја.
Савијано вели дека животот под постојан надзор не е привилегија, туку трагедија. Мора два дена однапред да ги објави сите негови движења за да можат неговите телохранители да ги прегледаат местата што планира да ги посети.
На Роберто не му е дозволено да вози велосипед, автомобил или мотор, да има редовни обврски, како што се предавања или курсеви. Не смее да оди во кино, освен ако салата е резервирана само за него.
- Овој живот е гаден. Тешко е да се опише колку е лош. Постојам во четири ѕида, а единствената алтернатива е јавните настапи. Или сум на Нобеловата академија каде што зборувам за слободата на медиумите или во просторија без прозорци во полициските бараки. Светлина и темнина. Нема сенки, нема ништо помеѓу. Понекогаш се навраќам на границите на мојот живот пред и по „Гомора“. Има пред и потоа за секого, вклучувајќи ги и пријателствата. Оној што го изгубив затоа што им беше премногу тешко да останат со мене и оној што го најдов во последните години. Неапол е надвор од моите граници, место кое можам да го посетам само во моите сеќавања – вели Савијано.
- Не се плашам да умрам, туку да продолжам да живеам вака. Не е дека сум особено бестрашен, но кога ќе слушате толку многу за вашата смрт, почнувате да гледате на тоа како на нешто што тешко ве засега, објасни Роберто еднаш за Њујорк Тајмс.
Во 2018 година, тој накратко се врати во Неапол за да ги посочи клучните места што се појавуваат во неговата книга „Пиране“, и тоа на единствен можен начин: од задното седиште на блиндирано возило и со крикот на сирените. Најмалку дваесетина елитни полицајци се зазедоа на позициите додека возилото застана на плоштадот каде што требаше да направи кратка прошетка.
- Ниту сум жив ниту мртов. Не ме убиле. Но, не ми даваат да живеам – додаде тој.
Поради отворените критики кон власта, корупцијата, договорите меѓу политичарите и мафијашите и тоа што е за мигранти, уште повеќе ја подели јавноста. Тој го обвини италијанскиот опозициски лидер Матео Салвини дека ја враќа Италија во автократија, што е грижа на поголемиот дел од Европа.
- Животот ми е отруен. Се гушам во лаги, обвинувања, клевети, бескрајни глупости. Со текот на времето, ќе се исплашиш од сето тоа. Од 2006 година постојано барам каде ќе живеам и пишувам. Живеев во толку многу куќи, толку многу различни соби. Никаде повеќе од неколку месеци. Мали соби, некои од нив минијатурни. И во секоја од нив беше темно. Би сакал поголема, посветла соба. Би сакал балкон, тераса... Копнеам по тераса како што некогаш копнеев за патувања - ова е единствената желба на овој писател.
извор:stil.kurir
