„Не знам ни кај ми се децата, никогаш не ме бараат, сама сум и тажна“: И рацете на баба Радојка ја издадоа, моли за корка леб

Радојка Петровиќ има само една желба, иако е сиромашна, болна, а сестра и ја чува, не бара пари, храна или место за живеење, туку повик од децата кои ја напуштиле.

Радојка Петровиќ, жителка на Црна Гора, го носи товарот на тешката судбина, раскажувајќи приказна која отсликува низа животни предизвици. Нејзините зборови одекнуваат со болка поради изгубената врска со нејзините деца и тешкотиите со кои се соочува во староста.

За Радојка ракувањето и љубезниот збор од оние што ги донесе на светот станаа речиси заборавен луксуз. Имала тешко детство и младост, обележани со борбата да ги постави своите деца на вистинскиот пат по разводот. Сепак, иако се трудеше да изгради подобра иднина за своето семејство, судбината и наметна предизвици кои ја одведоа до питачки стап. Радојка сега моли да преживее, а прашањето за децата ѝ носи солзи кои не може да ги сокрие.

„Не знам ни каде се некои од нив. Нема ни да се јават“, вели таа за РТЦГ со тажен глас.

Тешкотиите се дополнително нагласени бидејќи Радојка веќе не е способна да работи. Рацете кои некогаш обезбедуваа леб за семејството, сега ја издадоа. Очајната ситуација ја принудила да се сврти кон добротворни цели, а градот станал место каде што барала помош за основни потреби.

Нејзината грижа ја презела нејзината сестра, но Радојка го чувствува товарот да му пречи на семејството кое и онака минува низ тешки времиња. Иако е нејзината сестра, Радојка се чувствува како да е во туѓа куќа.

„Боли да му пречиш на семејство кое и онака е во тешка ситуација. Иако е на сестра ми, тоа е туѓа куќа“, се жали таа.

Она што го сака Радојка не е ниту луксузно, ниту нерешливо – таа само сака да слушне од своите деца. Нејзините желби се скромни, сведени на едноставен телефонски повик или средба за разговор. Нејзиното срце, како и срцата на многу родители, го претставува најпространиот дом, и за малите деца и за возрасните. Нејзината едноставна желба да ги слушне гласовите на нејзините деца ја одразува длабочината на родителската љубов и тага.

И додека Радојка се грижи за себе и за своето здравје, ниту најдобрите лекари не можат да ја излечат нејзината душевна болка. Таа упатува едноставна молба до своите деца - барем да и се јават, да се сретнат и да поразговараат. Ова барање не е за материјални работи, туку за едноставна потреба за емоционална поврзаност и прошка.

Психологот Адријана Пејаковиќ истакнува дека постарите луѓе често се чувствуваат запоставено, но од различни причини не ги изразуваат своите чувства. Честопати чувствуваат дека не се приоритет или дека се товар за семејството. Според Пејаковиќ, важно е одвреме-навреме да застанувате и да се сеќавате на постарите членови од семејството, да ги прашате како се и да им покажете добрина. Овој гест може да има силно емотивно влијание, бидејќи постарите често го носат товарот на чувството дека се непризнаени или запоставени.

Слични чувства има и Радојка Петровиќ, која се соочува со тешка старост и предизвици кои произлегуваат од губењето на врските со нејзините деца. Иако законот за семејство јасно ја кажува должноста на децата да ги издржуваат своите родители, Радојка и многу други стари лица не сакаат да бидат товар на нивното семејство. Нејзиното срце копнее по едноставен телефонски повик, гест кој би ѝ го разубавил денот, но и за многуте родители кои животот му го посветиле на семејството.

RTCG/Стил