Небојша беше ЈУ феномен: Коефициент на интелигенција 203, под биро за вработување 20 години
Небојша Милошевиќ од Мала Сугубина, кај Трстеник, кој има коефициент на интелигенција 203, бил дизајнер на менувачите за „југо 45“, „југо 55“ и „флорида“, а неговите дизајнерски решенија и ден денес ги користат камионите на Мерцедес.
Во 1993 година е прогласен за технолошки технолошки вишок во Индустријата за хидраулика и пневматика „Прва Петолетка“ од Трстеник. Човек чиј коефициент на интелигенција е само 20 понизок од нивото на Никола Тесла, денес живее во родното село со скромна пензија.
Небојшта Милошевиќ е роден на 3 февруари 1948 година во Мала Сугубина. Основно училиште учел во родното село и Милутовац, а машинското училиште, насока градежништво, го завршил во Трстеник.
- Големо влијание врз мене имаше дедо ми Милош, кој беше од Солун, ја премина Албанија и се бореше седум години од Втората балканска војна до Арнаутскиот бунт на Косово и Метохија. Моето презиме се базира на неговото име, а претходно тоа беше Јевремовиќ. Татко ми го смени презимето од благодарност кон својот дедо. Низ игра им покажуваше математика на децата од соседството. Во прво одделение не знаев ниту една буква, но знаев да бројам (добивам, одземам, множам и делам) до милијарда.
Моите матуранти од основното училиште во Милутовац ме паметат како еден од најдобрите ученици во мојата генерација. Сакав да сликам, но татко ми немаше пари за Ниш, па се запишав во Машинско. Во средно училиште избрав цртање за душа и професија. Бев многу добар ученик, имав високи оценки по стручни предмети и дипломирав со одлична оценка. Мојата матура „Петолетка“ го презеде и победи производството на алати за воздушни чешми за возила.
Во 1968 година Милошевиќ се пријавил за својот прв патент – машина за собирање полен, која ја купила „Далмација билје“ од Дубровник.
- Ме вработија, од нив добив стипендија и се запишав на Вишата техничка школа за бродоградба во Дубровник, во Лапад. Ги положив сите испити, освен англискиот јазик и не завршив. Маспок започна во Хрватска во 1971 година, ја почувствував ситуацијата, па отидов во ЈНА во Штип.
Во армијата аплицирав за патенти, бесплатно, без данок, имено: хидродинамичен автоматски менувач, кој се применуваше за камионите „ретардер“ на Мерцедес. Возачите знаат колку им помогна. Лиценцата му ја понудив на Мерцедес. Ми одговорија дека се заинтересирани за патентот, но бидејќи е регистриран во СФРЈ, прво треба да им го понудам на домашните производители, а ако одбијат, повторно да ги контактирам. Најблиску до мене беше Крагуевац, па отидов во „Застава“ и веднаш ми понудија работа во нивниот институт. „Застава“ објави конкурс за четворица конструктори, на кој предност добија инженери со диплома. Кандидатите требаше да полагаат тест за знаење и интелигенција. Треба да се истакне дека тоа беше школа на Фиат во пракса. На тестот освоив 203 поени и бев првиот од 40-те кандидати кои се вработија и почнав да работам.
По три месеци работа го рационализирав производството на „фиат 750“. Фиат, на мој предлог, извади 16 возила од линијата без да ги монтира задните тркала и во работилницата за прототипи на институтот ги рафинира според патентот и ги изврши сите лабораториски и теренски испитувања. По тие тестови Фиат го прифати моето решение и за само една година производство „Застава“ заштеди 4,5 милијарди динари, кога „фиќото“ чинеше 736.000 динари. Не добив награда од Застава и Фиат, но Фиат даде заем за изградба на ново возило кое ќе беше наше без лиценца и ме стави во тимот на конструктори на новото возило.
Бев најмлад во него, но на високо второ место, по инженерот од Италија кој беше гарант за квалитетот. За возилата „југо 45“, „југо 55“ и „флорида“ дизајнирав менувачи со четири и пет брзини. На тие преноси имало заштеда од 300 грама алуминиум на секое од 4,5 милиони возила, така што ќе ја видите вкупната заштеда. Нема награда, но добив сертификат и плата во ранг магистер на науки. Во 1981 година започна производството на „југа 45“, а јас работев како менувач за „флорида“ до 1983 година кога почина татко ми, кој на 17 години бос чекореше низ Сремскиот фронт сè до Целје, каде што заврши војната. Според договорот меѓу „Застава“ и „Петолетка“ се вратив во Трстеник - во Алатно-машинскиот комбинат како самостоен конструктор и по осум години работа добив плата од Застава. Од 1983 - 1993 година работев во Петолетка и дизајнирав алати за леење турбо компресори, а кога ја завршив работата наместо награда добив решение за технолошки вишок.
Милошевиќ помина 20 години под бирото за вработување - од 1993 до 2013 година, кога се пензионираше. Не добил отпремнина ниту од Застава, ниту од Петолетка, како и ниту една јубилејна награда за 27 години стаж. Се срами да зборува за направеното и видел дека компанијата пропаѓа. Мораше да најде решение за егзистенцијата на неговото семејство и повторно беше успешен.
-Од 1993 - 2013 година засадив 1.100 лешници на 1,5 хектар земја, а подоцна и зголемив за уште половина хектар. Конструирав пет машини за себе за работилницата за сечење камен. Во мојата работилница нацртав повеќе од 10.000 портрети за надгробни споменици. Го имам најновиот изум - аналогна хомограмска антена и со неа наоѓам вода за бунари. Проектирав и изработив машини за берење лешници, машина за калибрирање лешници, машина за пакување лешници, а моментално градам машина за одвојување на јадрото од лушпата на лешниците. Планирам да направам работилница за преработка на лешници во паста.
Небојша живее со сопругата Мирјана, синот Мирослав и внуката Хелена. Ќерката Милена е мажена во соседното село Риљац и има два сина. Внуците имаат дар од дедото, со што тој се гордее. Синот и ќерката се невработени иако завршиле средно училиште.
