Ни гробовите не смее да им ги посети: На Мухарем му го убиле синот, трите браќа, братучеди, само затоа што одбил да мрази

Побегнав во централна Србија, но моето семејство ја плати цената. Терористите на ОВК убија тројца мои браќа, двајца братучеди и на крај мојот син Кујтим кој имаше само 16 години

Како началник на српската полиција во Ѓаковица и член на многудетно семејство во кое не било дозволено ширење омраза и терор кон соседите и кое било просрпско ориентирано, брзо се нашол на списокот на ОВК за ликвидација.

Силно спротивставувајќи се на злосторствата и прогонот на српското население од страна на криминалците на ОВК, семејството стигнало до точка каде нивното присуство во Ѓаковица повеќе не било можно.

Пред српската војска и полиција да им дозволат да избегаат од Ѓаковица во Србија, ОВК ликвидирала шест члена од семејството. Ликвидирани се Исуф, Ибер и Иса, потоа двајцата синови на Исуф и на крајот синот на Мухарем Кујтим. Сите тајно ги закопале во шума во околината на Ѓаковица, пред да побегнат во централна Србија.

Мухарем Ибрај храбро сведочеше двапати во Хаг како сведок на одбраната на судењето на Слободан Милошевиќ. Иако во таа прилика му беше понудено да го сокрие идентитетот, тој побара сведочењето да биде јавно и да се покажат неговото име и презиме.

„Зборував за ужаси, злоставувања и злосторства, за тортура од страна на ОВК не само врз Србите и Ромите, туку и врз другото неалбанско население, особено оние од нас кои бевме за мирно решение, за соживот на Албанците и Србите. Никогаш нема да зажалам затоа што ја кажав вистината и само вистината“, изјавил Мухарем во изјава за Политика.

Пораснав, студирав и работев во Ѓаковица. 18 години работев во полиција. Никогаш не сакав да го напуштам мојот дом, мојот град, мојата работа, но морав затоа што не сакав да го поддржам дивјаштвото и теророт на таканаречената ОВК во Косово. Побегнав во централна Србија, но моето семејство ја плати цената. Терористите на ОВК убија тројца мои браќа, двајца братучеди и на крајот мојот син Кујтим, кој имаше само 16 години. Нивните тела беа пронајдени 10 години подоцна.

Вака за Новости зборува Мухарем Ибрај (69), Албанец чии сонародници пред 24 години убија шест члена од неговото семејство, затоа што не сакал да се приклучи на т.н. Против прогонот на Србите беше и ОВК. По потпишувањето на Кумановскиот договор на 11 јуни 1999 година, немаше повеќе живот за него и неговите роднини во Ѓаковица. Тој најде засолниште во централна Србија, додека другите членови на неговото семејство денес живеат расфрлани во 11 земји.

„Јас бев еден од водачите на полицијата во Ѓаковица. Сите во моето семејство беа против теророт и терористите, против ширењето на омраза. Ние секогаш живеевме добро со Србите. Дури и денес, многу луѓе на Косово жалат за тоа време, тие велат дека во времето на Милошевиќ можеле да живеат со една пензија, а денес едвај им е за леб. Немаше свадби, празници или погреби, да, не одевме дома. Се до 1992. Тогаш Албанците полека почнаа да ја напуштаат работата во полиција и војска. Иако немаа друга, ја напуштаа оваа. Целата мака се подготвуваше тогаш. Не сакав да и го свртам грбот на Србија“, вели Ибрај.

За жал, во јуни 1999 година, тој бил принуден да ја напушти својата куќа и големото домаќинство.

„Денот кога ја напуштив Ѓаковица, оставив во куќата 40 членови на семејството кои живееја во заедницата, сите во ист двор: татко, мајка, пет браќа, деца и сопруги. Не сакав да заминам, но, на 14 јуни , 1999 година, датум што никогаш нема да го заборавам, беше понеделник, двајца полицајци отидоа во градот, кога беа запрени од Кфор и ги прашаа за мене, им рекоа да ми кажат да се пријавам во станица, дека е подобро да се пријавамсам, отколку тие да ме бараат.Тогаш сфатив дека морам да заминам, рекол Ибрај.

Тој сакал да го земе семејството со себе, но не сите се согласиле со идејата да заминат во централна Србија. Никој не сакаше да оди освен татко му и маќеата. Неколку дена подоцна дознал дека неговиот најстар брат исчезнал, потоа уште двајца, а потоа и нивните синови. Која од која потешки вести, а последната најстрашна: дека неговиот син Кујтим исчезнал.

„Знаевме дека се киднапирани, но не знаевме каде ги одведоа. Прво го зедоа мојот најстар брат. Тој не се врати. По два дена вториот брат тргна да го бара и тој не се врати. Потоа третиот брат си замина па внукот. Никој не се врати. На крајот од мажите само мојот Кујтим остана дома. Млад беше, имаше 16 години. Отидоа и по него...Ги избркаа жените и децата надвор од куќите, па оние со децата, секоја од нив си замина. Ни ги ограбија домовите, ги товараа работите во камиони и ни ги запалија сите куќи... Ги најдов мојата сопруга и двата помали синови, како и жената и децата на еден од моите браќа во Тутина и ги донесов во Ниш. Тука беа до 2003 година. Моите две ќерки останаа на Косово и Метохија,таму се венчаа уште пред војната. Сите други се во странство, во 11 земји“, вели Ибрај, а болката во душата му извира од гласот.

Имиња без презимиња: Со години баравме исчезнати членови на семејството, чекавме вести... Тој ден, во 2009 година, кога ни рекоа дека се пронајдени нивните тела, татко ми имаше срцев удар и почина. Срцето не издржа, го закопав овде. Телата на мојот син, браќа и внуци беа пронајдени во шумата кај Ѓаковица. Ќерка ми отиде и ги зеде, но не и дозволија да ги закопа на гробиштата, туку таму, во шумата. Пред само пет години братучед од Австралија му платил на човек да ги ископа. Тој купил шест гробници, бидејќи телото на еден брат се уште не е пронајдено. Петмината ги погреба на гробишта во Косово, без презимиња и без слики. Не смеел да ги облече. Сè ви е јасно, нели“, изјавил Мухарем.

Денес живее во мала куќа во село на југот на Србија. Тој е во контакт со семејството. Својот внук првпат го видел пред неколку години, кога дошол да го посети. Често пие кафе со соседот кој исто така пребегнал од Ѓаковица во централна Србија. Тој вели дека понекогаш кај него доаѓаат пријатели Албанци, оние кои како него не биле за убиства и злосторства:

„Не го кријам моето потекло, ниту се плашам од ништо, бидејќи никому не сум направил никаква неправда, меѓутоа, не верувам дека некогаш повторно ќе стапнам на Косово, бидејќи во 2015 година беше распишана црвена потерница за мене преку одделот за Интерпол на администрацијата на ОН на Косово. Никогаш повеќе не би отишол во Ѓаковица дури и да можам. Кога ќе ги убијат твоите најблиски не можеш повеќе да се преправаш дека ништо не се случило. Што им беше мојот 16-годишен син виновен?Никогаш не би отишол таму ни до ден денес. Ѓаковица живее во моите соништа, тие улици, куќи...

Мухарем Ибрај раскажал дека на почетокот бил изложен на провокации во централна Србија, но со текот на времето бил прифатен и, како што вели, среќен бидејќи стекнал многу пријатели.

извор: ало.рс

Foto: Printscreen/Foto: Printscreen/RTS